Ron & Nicky op reis

Vandaag een hele dag in Luang Prabang. Omdat het stadje helemaal niet zo groot is en we al het één en ander hebben gezien, konden we rustig aan doen. We begonnen met een ontbijtje buiten op de veranda. Het is altijd leuk om het dagelijkse leven aan je voorbij te zien trekken. Dat dagelijkse leven hier zijn vooral veel scootertjes, heel veel scootertjes. Soms zit er iemand alleen op, een ander keer een heel gezin met zestien kinderen (beetje overdreven). Pas rond een uur of tien liepen we de stad in en bezochten nog een aantal tempeltjes in de buurt. Bij de mooiste tempels moet je een ticket kopen. Het verbaasde ons dat de toegangsprijzen in sommige gevallen met 400% zijn gestegen, vergeleken met de prijzen die in de Lonely Planet vermeldt staan. En we hebben niet eens zo'n ouwe Lonely Planet. Onze voornaamste lichamelijke inspanning deze dag bestond uit de beklimming van een bergje dat de Phousi heet en waarop een uitgebreide tempel staat. Er was zelfs een kleine grot met natuurl

Na een warm nachtje en een ontbijtje in de tuin van ons guesthouse, werden we in een splinternieuwe luxe auto naar het vliegveld van Vientiane gebracht. We waren, zoals gewoonlijk, veel te vroeg en dronken daarom maar een kop koffie in de terminal en bekeken de weinige winkeltjes die er waren. Ook liepen we even binnen bij het kantoortje van Lao Airlines omdat volgens papieren die we hadden gekregen iets niet klopte met het e-ticket van Ron. Die zorgen bleken echter ongegrond. De vlucht naar Luang Prabang duurde slechts veertig minuten en omdat de piloot tien minuten te vroeg vertrok, waren we iets over twaalven al weer op onze bestemming. Een taxi was zo geregeld en zo kwaqm het dat toen we in het hotel aankwamen, onze kamer nog niet klaar was. Dat werd snel geregeld zodat we Luang Prabang, dat op de Unesco Werelderfgoedlijst staat, konden gaan bekijken. Eerst ff lunchen. Dat deden we in een restaurantje aan de hoofdstraat zodat we onder het eten alles wat voorbij kwam goed konden zi

De laatste dagen hangen we wel erg veel rond op vliegvelden. Vandaag weer zo'n dag. Het eerste deel van ons verblijf in Bangkok zal er al weer op en deze dag reisden we naar de Laotiaanse hoofdstad Vientiane. Dat ging weer door de lucht. De vlucht was al om 09.40 uur en daarom moesten we erg vroeg uit ons bed. Na een snel ontbijtje bracht een taxichauffeur ons naar het vliegveld. De achternaam van de chauffeur moet beslist Schumacher zijn geweest of de man dacht dat we onze vlucht zouden missen. Met snelheden tot 150 km/u vlogen we over de Thaise snelwegen. Resultaat was wel dat we in iets meer dan een half uur op het vliegveld stonden. We stonden verbaast over de luxe winkels op dit vliegveld. Alle dure en exclusieve merken hadden een eigen winkel in de terminal. Voor onze vlucht naar Vientiane met Lao Airlines moesten we met een bus naar het platform waar een propellervliegtuigje klaar stond. Gedurende de vlucht van één uur en twintig minuten waren we bezig met het invullen van

We zijn in Bangkok in Thailand en daarmee is het laatste deel van onze reis begonnen. De komende vier weken reizen we door Laos, Vietnam en Cambodja met Bangkok als start en finishplaats. In Auckland hadden we een rustige morgen met wat computeren en internetten in de lobby van het airporthotel. Om 12.00 uur lieten we ons naar de internationale vertrekhal brengen. Daar konden we nog niet meteen inchecken, dus eerst maar wat gegeten. Daarna lukte het wel en verlost van onze tassen konden we wat rondlopen in de winkeltjes op het vliegveld. De vlucht met Thai Airways vertrok netjes op tijd en zat nog niet half vol. Daardoor hadden we drie stoelen met z'n tweeën wat voor de broodnodige extra ruimte zorgde. De service aan boord was prima. We kregen maar liefst drie keer te eten gedurende de 10 en een half uur durende vlucht. Het toestel had de hele vlucht de wind mee gehad en daardoor waren we een uur vroeger in Bangkok dan gepland. Dat was kennelijk ook de reden waarom onze chauffeur

Vandaag al weer de laatste dag op de Cook Eilanden. Onze vlucht was pas om 7 uur 's avonds, dus hadden we nog de hele dag. Gelukkig hadden we een late check-out zodat we tot half vijf onze kamer tot onze beschikking hadden en bovendien hadden we nog een eilandtour te goed. We werden bij het resort opgepikt door George in een grote bus waar wij, aanvankelijk, als enige twee gasten in meegingen. Later kwamen daar nog vier mensen bij. Die was het bedrijf vergeten. George reed met z'n bus langzaam over het eiland en vertelde op een grappige manier over vanalles waar we aan voorbij reden. Zo kwamen niet alleen de natuur aan de orde, maar ook de gebouwen en de geschiedenis. Het viel ons op dat het nog helemaal niet zo slecht wonen was op het eiland. De huizen zagen er meestal prima uit en lagen prachtig in het overdadige groen. Verbazingwekkend was hoeveel vruchten en groenten hier langs de kant van de weg groeiden. Zo voor iedereen om te plukken. Op Rarotonga hoef je echt geen hong

Wat kan de tijd vliegen, zelfs als je nauwelijks wat doet. Vandaag zijn we weer naar Rarotonga gevlogen en zat ons verblijf op Aitutaki er al weer op. 's Morgens hadden we nog een uitgebreid ontbijt in het restaurant. Net nu we van dit eilandje vertrokken was het prachtig weer. De lucht was diep blauw met wat witte wolkjes erin. Voordat we vertrokken dienden we de rekening nog te voldoen en dat deed even zeer maar dat weet je als in een luxeresort verblijft. De komende maand verblijven we in Zuid Oost Azië en daar kan de creditcard even bijkomen van alle uitgaven. Dat hopen we dan toch. Na het uitchecken kwam de general manager ons nog uitzwaaien en hij gaf nog een stuk kokoszeep mee. Met een busje werden we daarna naar het vliegveldje gereden. Inchecken was zo gebeurd. Niks geen tickets laten zien of koffers labelen. Gewoon je gezicht laten zien en je koffer achterlaten is voldoende voor twee boardingpassen. Toen het vliegtuigje landde werden de passagiers zoals gewoonlijk op Co

Wat schrijf je over een super relaxte dag waarin je amper iets hebt uitgevoerd? Niet veel, dus deze keer een kort verhaaltje. Bij het ontbijt kwamen we in gesprek met Shane, de serveerder. Zodra hij wist dat we uit Nederland kwam wilde hij vanalles van ons weten. Hij gaat namelijk over een dag of tien naar Nederland. Hij had nog twee dagen in te vullen en wilde onze raad. Wij hebben hem België aangeraden. Na het ontbijt is Nicky in een kayak gestapt en Ron heeft lui liggen internetten op de veranda. Dat je beter kunt internetten dan kayakken bleek wel uit het feit dat Nicky helemaal nat regende vanwege een korte hevige bui en Ron lekker droog bleef. Om toch een beetje beweging te krijgen hebben we daarna wat rond gezwommen in de infinitypool. Daarna hebben we geprobeerd te snorkelen in de laguna maar door een ongewoon hoge golfslag en sterke stroming was dat niet te doen. Volgens personeel was het lang geleden dat het water zo hoog had gestaan. Het strand was dan ook erg smal deze d

's Nachts waren we een paar keer wakker geworden vanwege het slechts weer. het had erg hard gewaaid en af en toe kwam de regen met bakken uit de hemel. Ook 's morgens toen we uit bed stapten regende het nog steeds flink. We baalden nogal omdat we deze dag een cruise door de lagune hadden geboekt en een cruise door een tropische lagune is nu eenmaal leuker met een zonnetje dan met een paraplu. Gelukkig klaarde het in een snel tempo op toen we bij ons resort waren opgepikt door een meisje dat ons naar de boot bracht. Daar hadden we een ietwat vreemde ontvangst. Het meisje van het busje zette ons af zonder iets te zeggen. De twee mannen op de boot waren druk bezig met het vaartuig te prepareren en zeiden ook niks. Zo stonden wij en nog ongeveer 10 anderen bijna een half uur op het strand te wachten voordat bleek dat één van de twee mannen toch kon praten. We waren welkom op de boot en hij vertelde kort wat we deze dag allemaal gingen doen. Daarna was ie weer stil. Heel apart en he

Onze tweede dag op Aitutaki en helemaal niks op het programma. Dus kwamen we pas uit bed toen het buiten al lang licht was. We hadden de gordijnen de afgelopen nacht niet dicht gedaan en daarom keken we vanuit ons bed uit op het witte zandstrand en de lagune. Helaas weer geen blauwe lucht vandaag. Het ontbijt is tijdens ons verblijf inclusief en dus genoten we van een uitgebreide maaltijd. Niet een buffet zoals in de meeste hotels, maar een ontbijtkaart waaruit we mochten kiezen wat we wilden. Als rechtgeaarde Nederlanders zorgden we er voor dat we absoluut geen honger meer hadden voordat we van tafel gingen. Onze eerste activiteit van deze dag was een fietstocht om het eiland heen. Geen echte prestatie want de omtrek van het eiland is slechts 26 kilometer. We waren echter net op weg toen het begon te regenen. Niet zachtjes maar een echte tropische regenbui. Gelukkig hadden we een regenjas en een paraplu bij ons, maar toch moesten we op een gegeven moment een schuilplek zoeken. De bu

Vandaag weer een verplaatsing en weer een vliegtochtje. Dit keer echter een kort vliegtochtje. We vlogen van Rarotonga, het grootste eiland van de Cook Eilanden naar Aitutaki, de nummer 3. Eerst natuurlijk op het gemak opstaan, ontbijten en meer van die dingen die je 's morgens doet. De helft van onze bagage lieten we achter bij het resort omdat we slechts 20 kilo mee naar Aitutaki mee mochten nemen. Stipt op tijd werden we door een busje bij het resort opgepikt en naar het vliegveld van Rarotonga gebracht. Dit vliegveld kan alleen maar een glimlach op je gezicht teweeg brengen. De "Domestic terminal" is een hal met open zijkanten, er was één luikje waardoor onze bagage verdween (zonder sticker van de bestemming, want dat is er maar één) en we kregen een soort van kassabonnetje bij wijze van boardingpas. Niks geen veiligheidscontroles of andere poespas. Alleen maar die vette glimlach van deze vriendelijke mensen hier. Kon het zo ook nog maar op Schiphol. Het vliegtuigje v

Lekker geslapen in het gigantische bed van twee meter breed. We werden pas om half negen wakker. Niet erg want vandaag stond er helemaal niks op het programma als alleen lekker luieren en doen waar we zin in hadden. Eerst ontbijt in het restaurant. Zoals je kunt verwachten in een tropisch paradijs was er een overvloed aan fruit. Heerlijk met yoghurt. Het weer was prima en eindelijk zagen we bij daglicht waar we terecht waren gekomen. Wat we zagen beviel ons zeer. Overal palmen en ander groen en dwars door het resort liep een stroompje met een hoop vis erin. Zoals al gezegd zaten we met onze kamer 10 meter van het water af. Grote schuifdeuren verleenden toegang tot het strand. Daar kon je vanalles lenen om je te vermaken; kayaks, surfplank, snorkelspullen. Wij deden eerst een rondje resort om wat foto's te maken. Daarna hoorden we een uitleg over het resort en z'n mogelijkheden aan. Wij hadden echter allang een keus gemaakt. We gingen kayakken. Net toen we in de kayaks zaten tro

Vandaag weer een vervelende reisdag. Wie ergens wil komen moet een aantal van deze dagen accepteren. Vandaag stond onze vlucht naar de Cook Eilanden op het programma. Het begon allemaal redelijk relaxed. Niet te vroeg uit bed, ontbijtje wat inclusief was, beetje internetten in de lobby en een shuttle naar het vliegveld die netjes op tijd was. Echter bij aankomst op het vliegveld van Auckland bleek dat onze vlucht van oorspronkelijk 13.00 uur was verschoven naar 15.30 uur. Twee en een half uur langer op het vliegveld en, erger, twee en een half uur later op Roratonga op de Cook Eilanden. Flink balen dus. Ter compensatie kregen we maaltijdbonnen en mocht ik naar de Cook Eilanden bellen om door te geven dat we later zouden komen. Daarna was het rondhangen, wat winkeltjes kijken, krantje lezen enz. totdat het om 14.45 uur tijd was om te boarden. De vlucht naar Rarotonga verliep gladjes. Bijna vier uur duurde de reis maar we hadden een persoonlijk entertainmentsysteem tot onze beschikking

Onze laatste hele dag in Nieuw Zeeland. Zodra we 's morgens hadden ontbeten en waren uitgecheckt, liepen we met onze tassen naar de I-Site op Cathedral Square. Daar kochten we kaartjes voor het Antartica Center, pal tegenover het vliegveld van Christchurch. Dit werkende Antarcticastation bezoeken had twee redenen. We konden onze tijd aangenaam verdoen terwijl we wachtten voor onze vlucht naar Auckland om 16.30 uur en we hadden gratis transport vanuit de stad naar het vliegveld. Bij het centrum konden we onze tassen opbergen in een locker. We waren vroeg in het centrum toen het er nog helemaal niet druk was. Daarom was het ook niet druk bij de Hagglunds. Een Hagglund is een voertuig dat ontworpen is voor vervoer op de polen. Het apparaat op rupsbanden kan de meest onmogelijke hindernissen nemen. We konden meteen instappen voor een demonstratieritje op een hindernisbaan. Met het grootste gemak reden we steile hellingen op en af en dreef het apparaat zelfs op water. Weer binnen stond

Vandaag een hele dag om Christchurch te verkennen. Een hele grote stad met tal van bezienswaardigheden is het niet en dus kwamen we redelijk laat uit ons bed rollen. Pas om tien uur staken we onze neuzen buiten de deur en net op dat moment begon het met motregenen. We dachten dat het wel mee zou vallen met de regen, maar na tien minuten lopen, besloten we toch terug naar het hotel te gaan om onze regenjassen op te halen. We liepen als eerste langs de vele winkels in de stad. Dat deden we alleen om niet nat te worden want de regen hield aan. We zitten nu een maand in Nieuw Zeeland en hebben tot nu toe slechts drie halve dagen regen gehad. We mogen daarom niet mopperen en dat deden we dan ook niet. Na een beker koffie was het met de regen grotendeels gedaan en konden we eindelijk de stad gaan bekijken. Op Cathedral Square staat de kleine kathedraal van Canterbury, het beroemdste gebouw in de stad. Daar konden we dus niet omheen. Van buiten klein, van binnen niet echt indrukwekkend. We wa

Onze laatste dag in Nieuw Zeeland dat we in het bezit zijn van een auto. Vanuit Portobello moesten we de zwarte Nissan nog naar Christchurch rijden, een afstand van 380 kilometer. Omdat we pas tegen tienen uit Portobello wegreden en we de auto vóór 17.00 uur moesten inleveren, betekende het doorrijden. Hoewel we de hele weg over State Highway 1 reden, betekende dat niet dat we altijd lekker konden doorrijden. Highways zijn hier geen snelwegen zoals bij ons maar gewone 2-baans wegen die dwars door dorpen en steden lopen en waar slechts af en toe een zogenaamde "Passing Lane" is om slome voertuigen in te kunnen halen. De dorpen zijn veelal langgerekt en daar mag je maar 50 kilometer per uur. Zo kan het komen dat je over 380 kilometer toch zo'n 5 en een half uur doet. De eerste stop die we onderweg maakten was bij de Moeraki Boulders. Dat zijn mooie ronde stenen die op een strandje liggen en een hele hoop mensen trekken. Ons ook dus. De tweede stop was in het plaatsje Oamar

Ons eerste uitstapje voor deze dag was het enige kasteel op het zuidereiland van Nieuw Zeeland. Rond 1870 liet de rijke Australische bankier William Larnach. Hij liet het aparte gebouw bouwen boven op een heuvel met fantastisch uitzicht over de wijde omgeving, inclsief Dunedin. Het kasteel was al aardig aan het vervallen toen het in 1967 door de familie Barker werd gekocht. Zij besloten het kasteel te restaureren en open te stellen voor het publiek. Rondom het kasteel is inmiddels een grote tuin aangelegd. Wij, als kasteelbewoners, bekeken de te bezichtigen kamers met interesse. Men had z'n best gedaan om alles met meubliair uit de 19e eeuw in te richten en sommige zaken waren nog origineel. 's Middags en 's avonds hadden we een tweede uitstapje. Dit keer gingen we wild spotten op het schiereiland. Dat deden we met een tour die voor ons geboekt was. Stipt op tijd werden we bij onze cabin opgepikt door een busje en werden we verwelkomt door gids John die ons meteen een verr