Ron & Nicky op reis

De laatste nacht in het campertje was geen gemakkelijke. Ron was veel te vroeg wakker en lag maar wat te draaien in het smalle bedje. Wat dat betreft zijn we niet rouwig dat we overmorgen weer in ons eigen, brede, bed kunnen slapen. Deze morgen moesten we de camper in gaan leveren en daarom gaven we de binnenkant nog even een snelle poetsbeurt. Nadat we hadden ontbeten van ons laatste voedsel, moesten we nog wat propaan en benzine tanken. We hadden de camper meegekregen met een (bijna) volle propaantank en benzinetank en zo moest het voertuig ook weer worden ingeleverd. Propaan konden we op de camping tanken en voor benzine moesten we zo’n 300 meter rijden. Daarna konden we de camper bij Cruise America gaan inleveren. Dat bedrijf zat tussen de camping en de benzinepomp in, zodat we met 0,6 mijl op de teller klaar waren. In totaal hebben we maar liefst 3274 mijl met de camper gereden wat neer komt op 5269 kilometers. Dat zijn er 1000 meer dan gepland, maar zo gaat dat tijdens een

Het was afgelopen nacht onverwacht koud. Gelukkig hadden we nog een tweede deken die het ons weer aangenaam maakte. We hadden geen haast vanmorgen want alles wat voor vandaag op het programma stond was naar Everett rijden om daar morgen ons campertje weer in te leveren. Ons avontuur zit er al weer bijna op. Omdat we gisteren na sluitingstijd van het kantoor op de camping aankwamen, moesten we nog betalen. De beheerder van de camping deed niet moeilijk. We hoefden de eigenlijke prijs van $35 niet te betalen. $20 was genoeg. Er kwamen geen bonnetjes aan te pas. Daarmee was deze camping de op één na goedkoopste van deze reis. Voordat we naar Everett reden, namen we nog een kijkje in Port Ludlow zelf. Port Ludlow is een resortdorp. Er wonen bijna uitsluitend gepensioneerde mensen die een behoorlijk inkomen hebben. Er was op deze zondagmorgen weinig te beleven in het dorp. In het haventje liepen wat mensen rond, maar verder was alles stil. Daar kwam nog bij dat het mistig was en we dus

Het kan dus wel, mooi weer op het Olympic Peninsula. Toen we wakker werden scheen er al een zonnetje en was de hemel blauw. We zouden ’s morgens nog een trail gaan lopen in het park. Daarvoor moesten we terug naar Port Angeles alwaar een weg ruim 27 kilometer omhoog het park in liep naar het bezoekerscentrum van Hurricane Ridge. Het was lekker rijden op die weg als je van bochtjes houd. Eenmaal boven op een hoogte van 1600 meter namen we eerst een kijkje in het bezoekerscentrum en dronken er, bij gebrek aan cappuccino, eerst een beker warme chocolademelk. Vanaf het terras bij het bezoekerscentrum hadden we voor het eerst een onbelemmerd zicht op de Mount Olympus en een paar andere hoge bergen. Het was een prachtig gezicht, die bergrange. We begonnen met een ultra korte trail die in de buurt van het bezoekerscentrum liep en vanaf een lookout uitzicht bood op Port Angeles. De stad lag wel erg ver weg. Vanaf de lookout konden we ook Vancouver Island in Canada zien liggen en konden we

De hele nacht hoorden we de regendruppels vallen op het dak van onze camper. Ook toen we ’s morgens wakker werden, regende het nog. We baalden een beetje want vandaag wilden we een aantal trails lopen in het Olympic NP en dat is wel zo leuk als het een beetje droog is. We hadden besloten om zo’n 31 mijl terug te rijden naar een deel van  het park waar we gisteren aan voorbij gereden waren maar dat ons toch wel leuk leek; het Hoh Rain Forest. Zo vroeg op de morgen was er nauwelijks verkeer op de weg. Wel kregen we weer even een hevige hoosbui op ons dak, maar gaandeweg de rit werd het droog. Al heel snel nadat we het regenwoud waren binnen gereden, stopten we bij een gigantische sparrenboom. De gigant, de Big Sitka Spruce Tree genaamd, was 90 meter hoog en zo’n 550 jaar oud. Toen we bij het Hoh Rain Forest bezoekerscentrum waren aangekomen moesten we eerst een bezoekerspas voor het park kopen. Er was niemand aanwezig om ons zo’n pas te verstrekken en de ranger vertelde ons dat w

’s Morgens gingen we wederom gratis pannenkoeken halen. Dit keer niet om ze als ontbijt naar binnen te werken, maar om te mee te nemen en ze als diner te eten. Lekker makkelijk en goedkoop. We blijven tenslotte Nederlanders. Het was negen uur geweest toen we van de camping wegreden naar het nabij gelegen Astoria. Astoria is de oudste stad aan de westkust en is in het bezit van een historische binnenstad. Die moest echter wachten want we reden eerst naar de Astoria Column. Dat is een 38 meter hoge zuil boven op een heuvel. Door het beklimmen van 164 traptreden kun je boven op de zuil komen waar vandaan je een geweldig uitzicht hebt over Astoria en de Columbia rivier. Het weer was nog prima en het uitzicht was inderdaad fantastisch. We moesten echter wel haast maken met deze zuil want net na ons reden er twee grote bussen met een honderdtal bejaarden de parkeerplaats op en die wilden natuurlijk ook die zuil op. Weer beneden reden we naar het centrum van de stad en keken daar ron

Het slaapt wel lekker, die regen op het dak van je campertje terwijl jij lekker onder de deken ligt. Gaandeweg de nacht werd het droger en toen we ’s ochtends wakker werden was het best lekker weer. We ontbeten deze dag met pannenkoeken. Die werden gratis verstrekt door de camping waar we logeerden. Samen met een beker koffie waren die pannenkoeken een behoorlijk ontbijt waarmee we het voorlopig konden doen. Tegen negenen reden we de camping af en reden naar het zuiden. Voor vandaag stond een toer langs de kust van Oregon op het programma. Het eerste plaatsje heette heel toepasselijk Seaside en bleek een heel klassiek kuststadje te zijn met tal van winkels die je in zo’n plaatsje verwacht. We waren wat vroeg en de meeste winkels waren nog dicht. We liepen naar het strand waar we stuitten op een standbeeld van de beroemde ontdekkers Lewis & Clark, twee legerkapiteins die aan het begin van de 19e eeuw het westen ontdekten en in kaart brachten. Mooi waren de art-deco gebouwen d

Toen we wakker werden, merkten we dat het ’s nachts had geregend. Hoewel weer droog was alles wel nat. We wisten uit weersvoorspellingen dat er een weeromslag gaande was en dat klopte dus. De lucht was in ieder geval zwaarbewolkt dus dat beloofde nog wat regen. Voordat we deze dag naar het Mount St Helens NP zouden rijden, moesten we nog wat boodschapjes doen. Inmiddels waren we daarin zo bedreven dat een bezoek aan Safeway, tanken en koffie halen binnen een half uur afgewerkt was. Via de Interstate 5 reden we daarna Portland, en daarmee de staat Oregon, uit naar de staat Washington, naar het plaatsje Castle Rock. Het was onderweg niet druk, dus daar waren we zo. In Castle Rock sloegen we rechtsaf de Highway 504 in. Deze weg van 52 mijl lang voerde ons naar een observatorium waarvandaan we een mooi zicht hadden op de Mount St Helens. Op 18 mei 1980 plofte de vulkaan Mt St Helens open na een uitbarsting. Een groot deel van de noordwand van de vulkaan werd weg geblazen en het omli

De camping waarop we twee nachten staan is bij verre de meest luidruchtige van heel deze reis. Ze ligt namelijk namelijk onder de aanvliegroute van het internationale vliegveld van Portland. Om de haverklap horen we gebulder als er weer een vliegtuig is opgestegen of gaat landen. Ook toen we in bed lagen was dat het geval. Als dan ook je partner (Nicky in dit geval) gruwelijk aan het snurken is, dan zal het duidelijk zijn dat er geen sprake is van een goede nachtrust. Vandaag wilden we op tijd in het centrum van de stad zijn want we hadden besloten om bij de Apple Store in de rij te gaan staan voor een iPhone 6. Gisteren was ons verteld dat ze op voorraad waren, vandaar.  Na het ontbijt liepen we een kleine 3 kilometer naar het beginstation van de tram die ons in een half uur tijd naar downtown Portland bracht. Meteen liepen we door naar de Apple Store om daar tot de ontdekking te komen dat enkele tientallen mensen hetzelfde idee hadden en al een lange rij hadden gevormd. Toch s

Deze dag stond er een bezoek aan de hoofdstad van Oregon, Portland, op het programma. We hadden vandaag niet zo’n haast en daardoor duurde het ochtendritueel wat langer. Rond negen uur waren we klaar en reden we de afstand van zo’n 30 kilometer naar Portland. Ons navigatiesysteem dirigeerde ons feilloos naar een groot parkeerterrein aan de rand van de stad bij een expositiehal waar vandaan er ook trams naar het centrum van de stad reden. Voor $8 mocht de camper er een hele dag staan en voor $5 werden we met de tram naar Pioneer Square, hèt centrum van de stad, gereden. Normaal gesproken is dat een gezellig plein, maar nu was er één of ander besloten eetfestijn en was het hele plein voor de niet genodigden verboden gebied. In de straten rondom het plein was het druk, erg druk. Er was een wandeltocht tegen kanker aan de gang en er liepen duizenden mensen, de meeste in het roze, door het centrum van de stad. Waar het ook erg druk was, was bij de Apple Store. Twee dagen eerder was d

Vandaag waren we weer op tijd weg van de camping. We waren heel wat van plan en wilden niet zo laat als gisteren op onze geplande eindbestemming aankomen. We wilden via het Mount Hood National Forest naar de Columbia rivier rijden. Omdat er in dat gigantische bos geen plaatsjes liggen had onze TomTom er wat moeite mee om een route voor ons te vinden. Daardoor kwam het dat we in het begin wat verkeerd reden. Gelukkig waren het geen grote afstanden en zaten we weldra op de Highway 216. De weg slingerde weer behoorlijk maar het landschap was prachtig. Overal zagen we grote naaldbomen langs de route en af en toe hadden we zicht op Mount Hood. Met een hoogte van 3429 meter is het een jongen die je niet over het hoofd kunt zien. Er lag nog niet veel sneeuw op de hellingen, maar door z’n grijze kleur viel hij toch op tussen al dat groen van de naaldbomen. Behalve Mt Hood waren er weinig andere spectaculaire dingen in het National Forest zodat we na een kleine twee uur rijden aankwamen in

We wisten dat we vandaag een lange dag tegemoet zouden gaan en daarom stonden we vroeg op. Al om iets over zevenen waren we uit bed. Om kwart over acht waren we klaar voor vertrek en verlieten we onze camping in Baker City. Eerste doel vandaag was om de tank van onze camper vol te pompen met benzine. We zouden vandaag namelijk veel kilometers gaan afleggen door nauwelijks bewoond gebied. En om te voorkomen dat Nicky halverwege de route de camper aan zou moeten duwen, tankten we zoveel benzine als de camper aan kon. Met een lekkere koffie reden we vervolgens Baker City uit over de Highway 7. Nicky had gelezen dat op deze route diverse ghosttowns zouden zijn, dorpjes uit het verleden die nu verlaten waren. Wij zagen er niet zoveel als het boek beloofde, maar reden wel aan een aantal van die ghosttowns voorbij. Eentje in de buurt van McEwan was wel aardig en hier stopten we dan ook voor. De route via de highway 7 was prachtig. We reden door een bosrijke omgeving en over de Dixie pa

Gedurende de nacht regende het. Dat weten we zeker omdat we het allebei hoorden. De regendruppels waren duidelijk op het dak van de camper te horen. Toch, toen we ’s ochtends wakker werden, was er van die regen helemaal niks te zien. Alles was kurkdroog. Het was wel zwaar bewolkt, maar geen regen. Raar! Vandaag hadden we heel wat kilometers voor de boeg en ondanks dat we wat later uit bed waren gekomen, waren we toch om tien over half negen op weg. Gewoon een kwestie van opschieten. Het eerste stuk van de route van deze dag ging over een interstate, dus dat schoot lekker op. Na een tankbeurt en een bak koffie in Fruitland, reden we de highway 95 op. Direct werd het rustiger op de weg en reden we door uienland. De typische geur van uien hing overal. Verder was het een leuke route, zeker toen we het landbouwgebied verruilden voor een bosgebied in de buurt van Cambridge. Al rijdend kwamen we maar weinig bebouwing tegen en we vroegen ons af waar de mensen die hier woonden, hun boodsch

Vandaag hadden we de tijd. We hoefden maar een kleine 300 kilometer te rijden naar de hoofdstad van Idaho, Boise. Daarom deden we het ’s ochtends wat rustiger aan en reden pas tegen negenen de camping bij het Craters of the Moon National Monument af. De Highway 20 zou ons naar het plaatsje Carey brengen. We hadden weer een kaal en leeg landschap verwacht, maar dat viel veel mee. Vandaag reden we door landbouw gebied. Zo ver als het oog reikte zagen we graslanden en graanvelden waar vandaan het graan net was gemaaid. Door de vele gigantische sproei-installaties leidden we af dat het hier een droog gebied moest zijn. Nadat we in Carey koffie hadden gehaald voor onderweg kwamen we ook door gebied met veeteelt te rijden. Eén keer moesten we stoppen voor een grote kudde koeien die door moderne cowboys voort werd gedreven. Paarden waren passé, quads waren hier het nieuwe werkpaard. De laatste 100 kilometers naar Boise reden we over een interstate. Hier mochten we maar liefst 80 mile