Ron & Nicky op reis

Op de eerste dag van de lente werden we wakker met een zwaar bewolkte hemel. Buiten waaide nog steeds een noordenwind waardoor het koud aanvoelde. Toen we na het ontbijt op pad gingen, waren we dan ook goed en vooral warm aangekleed. Vanuit het hotel liepen we eerst nog weer een keer naar het rode vuurtorentje die op het hoogste punt van het eiland staat. Terwijl we daar waren brak de bewolking open en zagen we voor het eerst deze dag de zon. Wel bleef de wind veel te hard waaien voor de drone. Die durfde Ron met zoveel wind niet op te laten. Via de verharde weg aan de zuidkant van het eiland liepen we westwaarts. Er waren veel fietsers op de weg op deze zondagmorgen en ook diverse eilandbewoners besloten naar het westen van het eiland te rijden. Zij konden gebruik maken van hun auto. Aan de kant gaan voor voetgangers is niet iets wat de Vlielanders graag doen. Één keer moesten we zelfs aan de kant springen omdat een bejaarde chauffeur op ramkoers lag. Om van de weg af te komen, beslot

Zeelucht is goed voor je. Dat hoor je wel eens. Of dat zo is, weet ik niet, maar goed slapen doe je er wel van. Allebei sliepen we deze nacht als een os. Net voor de wekker werden we wakker. Het ontbijt genoten we weer in een aparte kamer van het hotel en het eten was meer dan genoeg. Zoveel zelfs dat we ook nog wat over hadden voor de lunch. Samen met de gisteren gekochte broodjes, hadden we in ieder geval een prima lunchpakket. Dat moest ook wel want er zou buiten het enige dorp op het eiland nergens iets te kopen zijn.  Om een uur of tien liepen we het hotel uit en wandelden we de Badweg af naar de noordkant van het eiland. Voorbij het gigantische Westcord hotel begon het strand. We waren er bijna alleen. Wel jammer dat we het mooie weer van gisteren niet meer hadden. Het was zwaar bewolkt en er stond een kille noordenwind. We waren dan ook blij dat we een muts en handschoenen hadden meegenomen. Op het strand ging de drone voor een eerste vlucht de lucht in. Ondanks de ferme wind, g

Al meer dan een jaar hebben we te maken met de maatregelen die getroffen zijn om het coronavirus binnen de perken te houden. Al meer dan een jaar zijn onze vrijheden en mogelijkheden behoorlijk beperkt. Niks geen reizen naar het buitenland. Niks geen bezoekjes aan restaurants of musea. Omdat we het beu waren om elkaar elk weekend aan te kijken en ons af te vragen wat we allemaal zou kunnen gaan doen, wat steeds neer kwam op een eindje wandelen, besloten we toch maar eens een lang weekend weg te boeken. Ook al wisten we dat zo’n weekendje er anders uit zou zien dan voor COVID-19. Nicky vond een prima aanbieding van een hotel op Vlieland. Drie nachten voor de prijs van twee. We waren allebei nog nooit op Vlieland geweest. Het is het enige bewoonde Waddeneiland waar we nog nooit waren. Op de site van het hotel lazen we dat er wel ontbijt werd geserveerd en we voor de diners een beroep konden doen op diverse restaurants op het eiland die bij het hotel maaltijden bezorgden. Eten was dus gee