Ron & Nicky op reis

Vandaag verlaten we het eiland Java om naar Bali te reizen. Een reisdag betekent vroeg op staan en deze dag was wat dat betreft niet echt een uitzondering. Met de grote bus reden we in pakweg twee uur naar de uiterste oostkust van Java om daar een veerpont te pakken. We hadden gedacht dat het een serieuze zeestraat was die Java van Bali scheidt maar dat viel alles mee. Als je goed keek zag de kust van Bali goed vanaf de oever bij de haven op Java. De veerpont zou er toch nog zo’n drie kwartier over doen. We hoefden niet lang op de pont te wachten want elke 20 minuten vertrekt er eentje. Onze veerpont was een zwaar vervallen oude schuit. We waren dan ook enigszins verbaast dat het ding bleef drijven en zelfs vooruit kwam. Aan boord kozen we ervoor om bij de achtersteven te gaan staan om nog iets naar buiten te kunnen kijken. Voor de passagiers waren namelijk maar weinig raampjes gemaakt. De verkopers van brillen, nephorloges en petjes hadden ons snel gevonden en ze waren erg vas

Vandaag een lekker luie dag. Pas ‘s middags zouden we wat gaan ondernemen buiten het hotel en tot die tijd konden we lekker luieren. Toen we rond negen uur eens opstonden scheen de zon al lang en breed aan een wolkeloze hemel en was het al warm. Het ontbijt was een verademing. Na twee en een halve week toast met jam of ei, waren er hier broodjes en pannenkoekjes en er was zelfs kaas. We aten dan ook veel meer dan we de afgelopen weken hadden gedaan. In de schaduw van de veranda van ons huisje zaten we een tijdje wat te lezen voordat we het lekkere koele water van het zwembad indoken. Daar was het goed toeven hoewel we wel moesten oppassen niet te verbranden. Rond een uur of twaalf gingen we met de groep mee naar een plantage iets buiten Kalibaru. Deze plantage behoorde tot een stichting die ook een schooltje voor weeskinderen beheerde. Toen we daar aan kwamen kwamen al meteen kinderen naar ons toe gehold en werden we begroet met een bamboecorsage. We zouden hier uitleg krij

Al om drie uur liep de wekker af en werden we geacht uit bed te komen, tenminste als we de zonsopkomst nabij de Bromo vulkaan wilden zien. Dat viel niet mee. Vanwege de hoogte waarop we zaten was het best frisjes maar niet zo koud als Eddy had doen voorkomen. Die liep te rillen in z’n dikke jas en muts. Omstreeks half vier stapten we in een jeep om vervolgens in het pikkedonker de zandvlakte van de krater van de Bromo op te rijden. Voor de zonsopkomst reden we vervolgens stijl omhoog de kraterrand op. De jeep had het af en toe hard te halen. Bij het uitzichtpunt aangekomen bleek dat we beslist niet de enige toeristen hier waren. Volgens Eddy was het in het seizoen vier tot vijf maal drukker als dat het nu het geval was, maar er waren nog honderden mensen op het natuurspektakel afgekomen. Allemaal dik aangekleed tegen de kou. We dronken eerst nog een kop thee om dat het toch nog donker was om vervolgens naar en speciaal gebouwd platform te lopen voor de zonsopkomst. Gelukkig was he

Deze nacht was het weer zo ver; een bloed irritante imam die het nodig vond om om kwart voor vier te beginnen met z’n vals gejammer in een poging om moslims aan het bidden te krijgen. Het leek alsof de vent niet meer ophield met herrie schoppen. Om zes uur begon ie nog een keer, maar toen was er ook al zoveel herrie van het verkeer dat we allebei wakker waren. Het ontbijt was deze morgen uitgebreider dan we de afgelopen veertien dagen hadden gehad. Enny, de eigenaresse van het guesthouse wist precies waar Nederlanders van houden en dus was er bruin boord, hagelslag, pindakaas en diverse soorten jam. Alleen kaas ontbrak. Voordat we aan de rit naar de Bromo vulkaan zouden aanvangen, liet Eddy de chauffeur nog door het koloniale deel van Malang rijden. Koloniale voorouders vestigden zich graag in deze stad vanwege het koelere klimaat. Daar was vandaag niks van te merken. Het was gewoon weer ouderwets bloedheet. In het centrum, bij het Alun Alunplein keken we gedurende een half uurtj

Al om half zes waren we wakker. Niet alleen van de wekker maar ook van de geluiden buiten.  Daar was een medewerker van het hotel zo vroeg al auto’s aan het wassen. Na het ontbijt moesten we onze tassen zelf naar de bus dragen omdat die niet bij het hotel kon komen vanwege een soort van straatspeeldag op de straat voor het hotel. Talloze mensen waren er aan het wandelen, fietsen of voetballen. Wij zaten nog geen 20 minuten in de bus toen deze al weer stopte bij een markthal. Hier keken we gedurende een half uurtje rond. We zagen erg veel spullen die ons helemaal niet bekend voorkwamen en af en toe was de lucht niet te harden, maar fotogeniek is zo’n markt altijd, dus werden er weer veel foto’s gemaakt. Nadat we weer even in de bus hadden gezeten reden we voorbij aan een akker waar men druk bezig was met de oogst van rijst. Mensen op de akker sneden de rijst en aan de kant van de weg stond een simpele maar effectieve dorsmachine. Het was verbazingwekkend hoeveel rijst er uit

Tijdens het ontbijt speelde er, vast vol goede bedoelingen, traditionele muziek. Dat ging echter zo hard en was zo lelijk dat we snel onze toast met jam naar binnen werkten en zorgden dat we de ontbijtzaal konden verlaten. Deze morgen zouden we naar de Prambanan tempels gaan die in de buurt van het hotel liggen. De Prambanan tempels zijn van Hindoeïstische oorsprong en iets ouder dan de tempels van de Borobudur. Het complex bestaat uit drie hoofdtempels die gewijd zijn aan de drie grootste Hindoeïstische goden; Shiva, Vishnu en Brahma. Daaromheen stonden eens 224 kleinere tempels maar deze zijn allemaal tot ruïnes vervallen. We moesten bij de ingang weer een sarong om en kregen een gids mee. Deze vonden we echter langdradig en zijn zodat we snel onze eigen weg gingen. Hoewel de drie hoofdtempels er nog mooi bijstonden, zijn ze bij een aardbeving in 2006 zwaar beschadigd geraakt. Gelukkig zijn ze met geld van Unesco, maar ook uit Nederland weer opgeknapt. We vonden de tempels pra

Doordat de airco er na zo’n 20 minuten steeds zelf mee ophield, was het de afgelopen nacht gruwelijk warm geweest op onze kamer. ‘s Morgens hebben we eerst maar eens personeel van het hotel aan het werk gezet om dat manco te fixen. Het duurde even en er waren drie man voor nodig maar de airco werkt nu continue en da’s geen luxe in dit klimaat. We hadden geen wekker gezet vandaag maar door alle geluiden van buiten waren we toch om acht uur allebei al klaarwakker. Ook ‘s nachts waren we wakker geweest vanwege veel te veel gruwelijk lastige imams die het nodig vonden om via een luidsprekerinstallatie een potje te gaan zitten schreeuwen om vrome moslims aan het bidden te krijgen. Ik heb begrip voor elke moslim die die imams de dikke vinger geven  en lekker in hun bed blijven liggen. Wij bleven ook lekker liggen en vielen gelukkig even later weer in slaap. Het ontbijt was ook deze dag niks meer of minder dan twee stukjes toast met jam en een vruchtensapje. De “westerse” ontbijten

In twee kleinere busjes gingen we deze morgen al vroeg op pad voor een excursie naar wat bezienswaardigheden op het nabijgelegen Dieng plateau. Dit plateau ligt op een hoogte van 2000 meter en Eddy had ons gewaarschuwd een trui mee te nemen want het zou er koud zijn. De zon scheen echter uitbundig en het was allesbehalve koud.  Na een uurtje rijden langs allerlei akkertjes met daarop diverse groenten bereikten we de Kawah Sikidangkrater. Het stonk er verschrikkelijk naar zwavel en dat was niet gek want even later stonden we aan de rand van een kokende krater die hevig borrelde. het grijze water kookte er constant en een grote rookpluim steeg uit de krater omhoog. Er was echter maar één zo’n krater en dus waren we redelijk snel uitgekeken en vermaakten we ons op een marktje voordat we verder reden naar het Telaga Warnameer even verderop. Vanwege de mineralen die uit de aarde kwamen, was het water van dit meer felblauw, zoiets als bij een gletschermeer. Het beste zicht had je vana

Vandaag achterlijk vroeg op om op tijd bij het treinstation in Bandung te kunnen zijn. De afstand van het hotel naar het station is helemaal niet zo groot, maar de verkeersproblemen in Bandung zijn kennelijk zo groot dat Eddy het risico niet wilde lopen en op tijd wilde vertrekken. Het verkeer viel mee en we waren ruimschoots op tijd op het station. We hadden gereserveerde plaatsen in de “executive class”. Dat klinkt heel wat chiquer dan het was. De trein was een oudje, maar de stoelen waren prima en er was meer dan voldoende beenruimte. Dat was maar goed ook want we zouden uiteindelijk meer dan 7 en een half uur in die trein zitten. Om 07.00 uur vertrok de trein keurig op tijd. Al snel waren we Bandung uit en reden we door akkers en kleine dorpjes. Vanuit de trein zag het landschap er totaal anders uit dan vanaf de weg; lang niet zo druk en lang niet zo rommelig. Het gewas dat op de akkers verbouwd werd was steeds vaker rijst. Die akkers zagen er erg fotogeniek uit. De jonge

Nicky voelde zich gelukkig al weer een stuk beter toen ze wakker werd. Al om acht uur zaten we weer in de bus. Dit keer voor een excursie naar de vulkaankrater van de Tangkuban Perahu. Het was een extra te betalen excursie en het was niet eens zeker of we weel naar de krater konden omdat de vulkaan onlangs nog actief was geworden. Wij wilden echter wel eens een werkende vulkaan zien en dus zaten we in de bus. In zo’n anderhalf uur tijd reden we naar het park waarin de vulkaan ligt. Onderweg keken we naar eindeloze lintbebouwing en veel theeplantages. Het weer was uitstekend. Toch was het een stuk koeler toen we in het park aankwamen maar dat kwam door de hoogte. De domper was echter dat we niet naar de krater mochten. Er was nog teveel vulkanische activiteit. Om dat aan ons te laten zien mochten we wel door naar het onderzoeksstation waar men een live-camera had hangen. Wij zagen alleen wat rookpluimpjes omhoog komen maar die zijn kennelijk niet gezond voor nieuwsgierige toeristen

Na een goede nachtrust voelde Ron zich de volgende morgen een heel stuk beter. Het bewijs was een normaal ontbijt dat er vlot inging. Vandaag weer zo’n reisdag, maar voordat we uren in de bus moesten hangen gingen we eerst de belangrijkste bezienswaardigheid in deze stad bekijken; de botanische tuinen. Bogor heette in het koloniale tijdperk Buitenzorg en werd door de landgenoten die in Indië woonden, regelmatig bezocht vanwege z’n koele klimaat. Dat koele klimaat was deze dag ver te zoeken. Het was gewoon bloedheet! Tijdens de rit van het hotel naar de tuinen konden we kijken hoe onze voorvaderen hier woonden want er zijn nog tal van koloniale woningen en andere gebouwen overgebleven. Gezegd moet worden dat ze destijds wel wisten hoe ze een mooi huisje moesten (laten) bouwen. Bij de botanische tuinen regelde Eddy kaartjes en een alleraardigste gidsje “Diny” genaamd, een Indonesische jongedame van hooguit 40 kilogram. Diny zou ons gedurende een uur tekst en uitleg geven over het

Van een rustige nacht kon je dit keer niet spreken. Met grote regelmaat sprong de airco met veel geweld aan en om kwart voor vijf vond een imam het nodig om gedurende minstens een kwartier luidkeels te kwelen dat, als je moslim bent, je je nest uit moet komen om te bidden. Met niet-moslims wordt geen rekening gehouden, die moeten verplicht meeluisteren. Met Ron ging het nog niet veel beter. Nog steeds zo slap als een vaatdoek. Voor vandaag stond er een vliegreisje op het programma. We zouden Sumatra verlaten om naar Java te vliegen. De rit naar het vliegveld ging soepeltjes. Op een zondagmorgen is het zelfs in Medan nog niet zo druk. Het vliegveld van Medan is een splinternieuw exemplaar dat er weliswaar mooi uitziet maar waar nog niet alles naar behoren werkt. Zo bleek een werkende WC te vinden een hele opgaaf te zijn. Begeleider Eddy regelde een groepscheck-in die dubbel zo lang duurde als dat we zelf hadden ingecheckt, maar uiteindelijk mochten we allemaal mee. De vlucht met

Het regenseizoen is vroeg dit jaar. Toen we om iets over zessen wakker werden, was de lucht zwaar betrokken. Tijdens het ontbijt begon het te regenen en goed ook. Op zich niet zo’n ramp omdat het deze dag toch een reisdag zou worden, maar een lekker zonnetje doet het nu eenmaal een stuk beter dan constant die ruitenwissers voor je neus. Ook minder was dat Ron ziek was. Dachten we aanvankelijk nog aan een flinke verkoudheid, het bleek toch iets meer te zijn. Tijdens de vele hoestbuien deed alles zeer en hij voelde zich slap als een vaatdoek. Gelukkig dat er voor deze dag geen mooie excursies op het programma stonden die hij dan had moeten missen. Met de boot van het hotel werden we in drie kwartier weer naar Parapat gebracht. Op het dek zitten was er nu niet bij omdat het flink bleef regenen. De afstand van Parapat naar Medan bedraagt zo’n 170 kilometer. Daar zouden we nagenoeg de hele dag over doen. Het verkeer rondom de dorpen en steden is zo chaotisch en de wegen zijn zo overv

Vandaag een dag zonder vastgesteld programma. We hadden bedacht uit te slapen maar al voor zevenen werden we ruw gewekt door een kapitein van een boot die het nodig vond zeer luid en langdurig te toeteren. Helemaal wakker besloten we maar op te staan. In het restaurant ontbeten we weer met de gebruikelijke toast. Echter dit keer geen ei maar kaas. Het wordt nog wel eens wat. Het liep tegen half tien toen we op pad gingen. We hadden het plan opgevat om naar het nabij gelegen dorpje Tomok te lopen. Dat is de grootste plaats op het eiland Samosir. Om daar te geraken moesten we eerst door Tuktuk lopen en dat was geen onverdeeld genoegen. Men was druk bezig om de weg door het dorp te verbeteren, maar zoals zo vaak, voordat het mooi wordt, moet je pijn lijden. Wij moesten met grote regelmaat opzij voor vrachtwagens die met grote stenen aan kwamen zetten en we moesten zigzaggen tussen alle werklui. Tuktuk zelf is een plaatsje dat louter uit hotels, restaurants en winkeltjes bestaat. Zo