Ron & Nicky op reis

Op deze laatste dag van oktober zit ons verblijf in Tainan er al weer op. We hebben wel het idee dat we de belangrijkste bezienswaardigheden hebben bekeken. Na het ontbijt verdwenen we twee etages onder de grond om onze auto op te halen. Via de autolift stonden we zo weer op straat. Wel vervelend als die lift eens kapot is. Dan zouden al die auto’s opgesloten staan. Gelukkig hadden wij daar geen last van en al snel reden we de drukke stad uit. Het was supergoed opletten geblazen omdat honderden kamikazepiloten op scooters je links en rechts voorbij suisden. Toch kwamen we zonder ongelukken de stad uit. Deze dag hadden we maar een korte rit voor de boeg. Om niet al te vroeg op onze bestemming aan te komen, deden we het rustig aan. Al voor tienen zaten we buiten op een terrasje bij een rustplaats langs de snelweg aan de cappuccino. We zaten langs twee elektronische speeltoestellen voor kinderen waarvan er eentje een catchy deuntje speelde, maar toen we het liedje zo’n 30 keer hadden geh

Gisteren hadden we de belangrijkste bezienswaardigheden in het centrum van Tainan bekeken. Vandaag hadden we nog een hele dag in deze stad en nu was het deel dat men Anping noemt aan de beurt. Eerst echter uitslapen en ontbijten in het hotel. Zo rond half tien liepen we het hotel uit en de zon in. Anping ligt zo’n 6 kilometer van ons hotel en dat wilden we niet lopen. We besloten daarom de bus te nemen. We hadden op het internet al gelezen dat het openbaar vervoer in Tainan wat te wensen over laat en dat bleek ook wel. We moesten bijna een half uur wachten op de bus. De rit naar Anping duurde vervolgens maar liefst drie kwartier. En dat voor zo’n korte afstand. Positieve aan onze buservaring was dat de rit maar 18 dollar, zo’n 50 eurocent, kostte. In Anping gingen we eerst naar het Fort Zeelandia. Dit fort was in de 17e eeuw door de Nederlanders van de VOC gebouwd om te kunnen handelen met de inwoners van het eiland Formosa. Nadat een Chinese krijgsheer de Nederlanders had verjaagd

Vandaag nemen we voorlopig afscheid van de bergen en gaan we voor een paar dagen naar de grote stad. We hadden redelijk geslapen op de harde matrassen en waren vroeg wakker vanwege de herrie buiten en de herrie van de buren. De muren zijn erg dun in de homestay. Het ontbijt stelde echt niks voor. Er stonden wel wat schalen met Chinese groenten en wat vlees op tafel maar alles was koud en daar hadden we geen zin in. Bleef over een witte boterham met jam vol met kunstmatige geur-, kleur- en smaakstoffen. We waren dan ook snel klaar met het ontbijt. En zo kwam het dat we al voor half negen in de auto zaten. Om in Tainan, de grote stad, te komen moesten we eerst de berg af. Dat betekende weer gruwelijk veel bochtjes. Onderweg stopten we wel een paar keer want er moesten nog wat velden met theestruiken op de foto. Na anderhalf uur werd het landschap vlakker en de wegen rechter en daar was dan eindelijk de snelweg en konden we vaart maken. Om het magere ontbijt te compenseren, reden we

Vandaag weer een verplaatsing op het programma. Dit keer naar een homestay in een piepklein gehuchtje nabij het Alishan National Forest. We wilden er echter niet meteen naartoe rijden omdat er in dat gehucht en de omgeving weinig te doen viel. Daarom werden na het ontbijt en het uitchecken uit het bijzondere hotel in Ita Thao, de coördinaten van de Alishan NF Recreation Area ingetoetst in het navigatiesysteem van de auto. Dat betekende een rit van zo’n drie uur over bochtige bergweggetjes. Het was prachtig weer en al bochtjes draaiend schoten we lekker op. Onderweg werd niet veel gestopt behalve bij een kleurrijke tempel met een gigantisch beeld in de tuin en toen we op een gegeven moment boven de wolken in de zon reden. Toen we onze bestemming naderden verdween de zon en kwam er mist opzetten. Wel jammer, maar niks aan te doen. Rond een uur of twaalf stonden we aan de poort van het Alishan park en moesten we 700 dollar betalen voor ons tweeën en de auto. Dat is toch zo’n 22 euro. N

Vandaag zijn we gruwelijk sportief bezig geweest. We hebben rondom het complete Sun Moon Lake gefietst. We begonnen de dag met een ontbijt in het hotel. Dit keer geen buffet maar alle etenswaren keurig op een bordje, geserveerd aan tafel. Heel veel eten was het niet. Omstreeks negen uur gingen we op pad. Gisteren hadden we een zaakje gevonden waar ze zo op het oog goede fietsen verhuurden. Na wat proefrijden en de nodige administratie gingen we op pad. De ronde rond het meer was zo’n 30 kilometer lang en we dachten die wel in maximaal vijf uur te kunnen volbrengen. Eerst reden we nog een keer door Ita Thao, het plaatsje waar we verbleven. Daarna ging de weg omhoog. Al na twee kilometer stopten we bij de kleinste vuurtoren van Taiwan. We moesten er wel 285 trappen voor omlaag en, uiteraard, weer omhoog. Wel vreemd, een vuurtoren in een meertje. Na een aantal kilometers flink bergopwaarts, kwamen we aan bij de Xianzang tempel waarvan vooral het gigantische Boeddhabeeld op het dak opvi

Dankzij de hoogte en de daarbij horende lage temperatuur ‘s nachts, sliepen we allebei als een roos. Pas tegen half acht werden we wakker omdat de andere gasten herrie aan het maken waren. Het ontbijt was weer Chinees, maar gelukkig was er ook geroosterd brood met jam, pindakaas en tonijnsalade die verrassend goed smaakte evenals de koffie. Om kwart voor negen gingen we op pad. Deze dag hadden we een rit van ongeveer 150 kilometer voor de boeg. Wederom dwars door de bergen. Dit keer naar één van Taiwans meest populaire bestemmingen; Sun Moon Lake. Het weer werkte perfect mee. De lucht was strak blauw. Dat mooie weer had één klein nadeeltje. Als je van een zonnig stuk weg een beschaduwd stuk op reed, zag je even geen moer. Toch konden we hiermee prima leven. Al slingerend over Highway 7 reden we naar het zuiden. Toen we bij Highway 8 aankwamen, liep de weg steil omhoog. Zo steil dat de auto in de bergversnelling moest om vooruit te kunnen komen. Het landschap werd wel steeds mooier

Toen we wakker werden en uit het raam naar de bergwand tegenover onze homestay keken, zagen we een strakblauwe hemel boven de dichte begroeiing. Dat was een meevaller want er waren buien voorspeld. Op tijd zaten we weer aan een Chinees ontbijt om zo rond kwart voor negen te beginnen aan de bochtige tocht dwars door de bergen van centraal Taiwan naar Wuling Farm. We werden uitgezwaaid door de eigenaar van ons verblijf van de afgelopen twee nachten en worstelden ons eerst uit het dal naar de doorgaande weg. Het eerste stuk op Highway 7 verliep lekker met een zonnetje boven ons, maar op een gegeven moment waren we zo hoog gestegen dat eerst de zon verdween en daarna de mist kwam opzetten. We zagen op een gegeven ogenblik nauwelijks nog een hand voor ogen en dat op een weg met wel honderdduizend bochten. Plaatsjes kwamen we niet tegen. Alleen bossen en vooral bochten was wat we zagen. Toen we dan na een paar uur rijden in de buurt van een plaats kwamen moesten we stoppen omdat de weg

Vandaag ontbeten we op geheel Chinese wijze. We hadden ook geen keus want behalve de homestay was er niets in de omgeving. Toch beviel ons dat niet slecht. Het is even wennen aan rijst met ei en groenten, pompoen en grote paddestoelen op nuchtere maag, maar lekker was het wel. Vandaag hadden we geen haast want we zouden deze dag wat dingen in de omgeving gaan bekijken. Om half tien stapten we in de auto en klommen we via het akelig smalle er steile weggetje uit het dal. Gelukkig ging dat allemaal goed. Zeven kilometer verderop stopten we al weer bij de Lalashan Forest Reserve Area. In dit park staan gigantische cipressen waarvan sommigen maar liefst 1500 jaar oud zijn. We parkeerden de auto en liepen over keurig aangelegde paden en walkways door het oerwoud. Steeds als we bij zo’n stokoude boom kwamen, stond daar een bord die ons op het fossiel attendeerde. Lezen konden we de borden niet want ze waren in het Chinees. Dat hoefde ook niet want de bomen waren ook zo wel indrukwekkend

Vandaag de grote uitdaging om met een auto Taipei uit te rijden en ons te begeven in het Taiwanese verkeer. Na het ontbijt troffen we in de receptie van ons hotel een mannetje die de huurauto voor de komende 18 dagen kwam brengen. Het bleek een Toyota Yaris te zijn. Dat was een ander model als ons beloofd was, maar de auto was wel bijna nieuw. We liepen samen de auto op schade na waarna het de beurt was om het navigatiesysteem te doorgronden. En hier liepen we tegen een probleem aan. We konden nergens een adres in het ding invoeren. Ook het mannetje van de verhuurmaatschappij lukte dat niet. Van al onze hotels hadden we de coördinaten, dus daar kwamen we wel aan uit, maar als we bijvoorbeeld via een bepaalde plaats naar ons hotel wilden rijden, ging dat niet met dat flutsysteem. Gelukkig hadden we Ron z’n iPhone. Die kon wel overweg met adressen en dus gebruikten we die maar. Nadat we waren uitgecheckt, gingen we op pad, maar eerst moest er getankt worden. De auto was namelijk met e

Na een goeie nacht slapen hopen we dat we een beetje in het goeie ritme zitten en gewend zijn geraakt aan de zes uren tijdsverschil met Nederland. Vandaag hadden we een druk programma voor ogen en daarom stond de wekker op half acht. Het ontbijt in het hotel was vooral veel Chinees eten. Wel even wennen aan mihoen met groenten als ontbijt. Voor het vervoer kozen we vandaag geheel voor de metro en we kochten daarom voor 150 dollar een dagkaart. Nu konden we makkelijk de hele stad door jakkeren met dit uiterst efficiënte vervoersmiddel. Als eerste kozen we twee tempels uit. De eerste, de Confuciustempel, was wel aardig maar niet bijzonder. Bijzonder was wel dat er optredens waren van allerlei “artiesten”. De ene was wat beter de andere maar het blijft leuk om te zien hoe o.a. Schoolkinderen hun dansje opvoeren. We vermaakten ons er in ieder geval prima. De tweede tempel was de Baoantempel aan de overkant van de straat. Deze was erg mooi en ook een stuk levendiger. Hier waren talrijk

Ondanks de zeer krappe ruimte hebben we toch nog een paar uurtjes kunnen slapen. Maar goed ook want we moeten deze dag door zien te komen om zo snel als mogelijk aan de zes uur tijdsverschil te wennen. Maar ruim 13 uur in een vliegtuig is lang, erg lang. We waren allebei helemaal door gezeten aan het einde van de vlucht. Gelukkig landde het toestel netjes op tijd en konden we de benen strekken. Vervolgens kregen we een staaltje mee van de Taiwanese efficiëntie. We stonden even in de rij voor de immigratie maar daarna ging het snel. Stempel in het paspoort en op naar de bagageband. Daar hadden we binnen een minuut onze tassen en in de aankomsthal stond de taxichauffeur al op ons te wachten om ons naar het hotel in Taipei te brengen. De rit duurde ongeveer 25 minuten. Inchecken ging ook al vlot zodat we al om half twee op onze hotelkamer waren. Na een korte opfrisbeurt gingen we op pad. Eerst maar eens geld pinnen. Bij de eerste geldautomaat lukte dat niet maar de tweede spuwde netje

Dit jaar was het lang wachten op onze jaarlijkse verre reis. Ron had de hele zomer door gewerkt en was zo onderhand wel aan vakantie toe. Vandaag was het dan zover. Lekker 24 dagen rondreizen door Taiwan en nog vijf dagen Hongkong als afsluitertje. Dat betekende wel dat we een lange reis voor de boeg hadden. Taipei ligt bijna 9500 kilometer van Helmond vandaan. Al vroeg liepen we met onze tassen naar het NS station om daar een rechtstreekse trein naar Schiphol te pakken. Die was aanvankelijk wel druk. Het was herfstvakantie en veel te veel ouders hadden besloten hun kroost mee te nemen op een uitje met de trein. We vonden maar ternauwernood allebei een zitplaats. Gelukkig werd het na Utrecht wat rustiger in de trein. Netjes op tijd arriveerden we op Schiphol. ‘s Morgens hadden we in de krant nog gelezen dat vandaag één van de drukste dagen van het jaar voor de luchthaven zou worden. Vandaar dat we vroeg waren vertrokken. Op Schiphol was van die drukte echter niet veel te merken. On