Ron & Nicky op reis

Vandaag was onze laatste hele dag in Zwitserland. Het weer was weer niet om over naar huis te schrijven, dus wat gedaan deze dag? Onze treinpas was verlopen en het was nu niet echt weer om in de omgeving te gaan wandelen. Na het ontbijt bespraken we de diverse opties en kozen ervoor om een drietal passen te gaan rijden; de Grimselpas, de Furkapas en de Sustenpas. Deze passen kun je in een grote driehoek achter elkaar afwerken. Lekker veel bochtjes draaien en, als het weer meewerkt, prachtige uitzichten. Op weg naar de drie passen, kwamen we langs de Aareschlucht gereden. Door de rivier de Aare is een canyon uitgesleten die op z’n smalst nog geen meter breed is. Op hun onnavolgbare wijze hebben de Zwitsers een looppad, iets boven de rivier aangelegd waarover je door de canyon kunt lopen terwijl de rivier onder je door met grote snelheid in de richting van Meiringen stroomt. Omdat we toch in de buurt waren, liepen we de canyon op en neer. Het was al twaalf uur geweest toen we de 2165 me

Vandaag was het de laatste dag dat we gebruik konden maken van onze driedaagse treinpas. Treinen dus maar weer. We hadden het plan opgevat om van de Kleine Scheidegg naar Grindelwald te lopen, een tocht van zo’n 11 kilometer die alleen maar omlaag loopt. Met de auto doken we de Beatenberg weer af en parkeerde het Renaultje bij het station van Interlaken Ost. Daar namen we de trein naar Lauterbrunnen en stapten daar over op de trein naar de Kleine Scheidegg. Het was lekker weer en we verheugden ons al op een mooie wandeling onder een lekker zonnetje. Helaas trok de hemel steeds meer dicht naar mate we hoger kwamen te zitten. In Kleine Scheidegg zat de lucht al weer potdicht en moesten we een jas aan omdat de temperatuur inmiddels ook flink was gezakt. Het wandelpad naar Grindelwald stond goed aangegeven maar ging best wel steil omlaag. Dat maakte relaxt lopen moeilijk. Het landschap maakte echter veel goed. Vooral de alpiene vegetatie had onze belangstelling met als resultaat weer vee

Op de tweede dag van onze driedaagse treinpas hadden we de Jungfraujoch op het programma staan. Met een hoogte van ruim 3400 meter wordt dit ook wel de “Top van Europa” genoemd. Toen we ’s morgens wakker werden was het mistig maar droog. Van die mist worden we niet meer warm of koud. Elke dag hangt het hotel in de mist. Dat krijg je als je boven op een berg zit. Van een medewerkster van het hotel hadden we gehoord dat deze dag de beste was om naar de Jungfraujoch te gaan. Dus reden we na het ontbijt in onze auto de berg af naar het treinstation van Interlaken Ost. Daar namen we de trein naar Grindelwald om daar over te stappen op die naar de Kleine Scheidegg. Was het in Grindelwald nog redelijk weer, op de Kleine Scheidegg was het nog steeds mistig. We besloten de gok toch maar te nemen en stapten in de rode trein van de Jungfraubahn. De rit naar boven duurde vijftig minuten en het traject loopt voornamelijk door een zeven kilometer lange tunnel die o.a. door de Eiger loopt. Twee kee

Vandaag was de eerste dag dat we gebruik gingen maken van onze driedaagse treinpas. Om gelijk maar de hele dag gebruik te maken van het openbaar vervoer namen we ook de bus naar Interlaken. Da’s was wel meteen voor de laatste keer. Dat Zwitserland een duur land is wisten we, maar de prijzen van het openbaar vervoer zijn echt gruwelijk belachelijk hoog. Zou je elke dag met de bus of trein moeten reizen, dan moet je er een extra baan bij nemen om zulks te kunnen bekostigen. Nadat we in Interlaken waren uitgestapt nadat we een vermogen aan twee kaartjes hadden betaald, moesten we nog naar het treinstation Interlaken Ost. We besloten te lopen maar toen we net bij een bushalte waren en er een bus naar het station naderde, besloten we in te stappen. We waren er echter snel weer uit nadat bleek dat een ritje van een paar honderd meter maar liefst 3,40 Zwitserse franken per persoon kost. We liepen derhalve maar verder. Op het station wisselden we onze voucher om voor een driedagen-pas en kon

Afgelopen nacht hoorden we de regen met bakken uit de hemel komen vallen maar ’s morgens om half acht zag het er helemaal niet zo slecht uit. Toch besloten we om niet de bergen in te gaan, maar naar de steden Bern en Luzern. Vanwege de buitensporig hoge prijzen van het openbaar vervoer in Zwitserland kozen we ervoor om met de auto te gaan. Het openbaar vervoer zou ons in totaal zo’n € 180 kosten. Met de auto waren we, met parkeerkosten, ongeveer € 40 kwijt. Zo krijg je mensen nooit het openbaar vervoer in. Om ongeveer 10 uur waren parkeerden we de auto in Bern op een parkeerplaats in het centrum. De zon scheen inmiddels uitbundig. Wat een verschil met gisteren. We waren wat vroeg want veel winkels waren nog dicht en werden bevoorraad. Dat betekende veel auto’s in de winkelstraten. Het was sowieso een gemiste kans om gemotoriseerd verkeer toe te laten in de binnenstad van Bern. Regelmatig moesten we opzij springen voor auto’s maar vooral voor bussen en trams. Bern is best leuk met al

Stiekem hadden we gehoopt dat als we wakker werden, de zon aan een wolkenloze hemel stond te schijnen. In plaats daarvan zagen we helemaal niks. Ja, een hele dichte mist. Vanuit een raam van onze kamer konden we niet eens de straat zien! Het zeer uitgebreide ontbijt maakte echter wel iets goed. We gaan deze week zeker niet afvallen met al dat lekkere eten. Omdat we de bus naar Interlaken niet konden halen en geen zin hadden om bijna een uur te wachten, namen we vandaag de auto mee. Het was nog een hele toer om van de berg af te komen. De mist was zo dicht dat we, ongelogen, geen vijf meter zicht hadden. Stapvoets rolden we naar beneden. Gelukkig was de mist in Interlaken verdwenen. Beiden waren we al eens in Interlaken, maar we konden ons er niet meer zoveel van voorstellen. Wat we nu zagen was een stad die geheel op het toerisme was ingesteld. Omdat het zondag was, waren de meeste winkels dicht. Maar open of dicht, hier hadden ze voldoende horloges voor zowat de hele wereldbevolking

Vandaag zijn we vanuit Helmond vertrokken naar het Zwitserse Beatenberg voor een welverdiende vakantie. Al om kwart over zes ’s morgens zaten we in de auto voor een rit van zo’n 775 kilometer. De dag begon zonnig en omdat het op de wegen nog erg rustig was, schoten we goed op. Na een ontbijtje in een wegrestaurant ergens vlak voor Koblenz vielen de eerste spatjes regen en het duurde niet lang voordat we constant met de ruitenwissers van de auto voor onze snufferd zaten om het water van de voorruit te vegen. Hebben wij weer. Is het in Nederland mooi weer, moeten wij weer zondig naar een stukje wereld waar het regent. Gelukkig bleef het niet regenen. Tegen het middaguur konden we al weer buiten onze lunch opeten. De rest van de rit bleef het droog. Toch was het geen prettige rit maar dat kwam door de Duitse snelwegen die, zo lijkt het, allemaal voor onderhoud zijn terug gebracht naar twee smalle rijstroken waar je maar 80 kilometer per uur mag. Daar komt dan ook nog het zenuwachtige ri