Ron & Nicky op reis

Dat het COVID-19 virus meer in de war gooit dan onze vakantiebestemming, bleek deze morgen bij het ontbijt in het viersterrenhotel waarin we verblijven. Niks geen uitgebreid ontbijtbuffet met zalm, Franse kaasjes of gebakjes, maar een continental ontbijt met een broodje, een croissantje en een stukje oud vloerbrood met wat kaas en wat ham en een ei. Dat alles werd aan tafel geserveerd met de mogelijkheid om zelf wat zoet beleg, wat fruit, een sapje en koffie te pakken. Een tegenvaller om eerlijk te zijn. Maar toen we alles naar binnen hadden gewerkt, hadden we wel genoeg gegeten en waren we klaar voor de eerste echte etappe van het Elfstedenpad, 21.4 kilometer naar Mantgum. Hoewel zwaar bewolkt was het wel droog en de temperatuur was prima om te gaan lopen. Omdat we de komende nacht weer in Leeuwarden slapen, hoefden we de grote rugzak niet mee te nemen en hadden we genoeg aan een klein dagrugzakje. Tegen half tien begonnen we met lopen. Vlakbij de scheve Oldehove toren is de start van

Dus, in plaats van IJsland naar Friesland. Het klinkt allebei koud. Qua reistijd scheelt het niet veel met dien verstande dat het 3,5 uur vliegen is naar Reykjavik en 3,5 uur treinen naar Leeuwarden. Nu was het niet echt koud, wel zwaar bewolkt. In Helmond stapten we om 09.00 uur op de trein. Daar was het lekker rustig op deze vroege zondagmorgen. Onderweg viel er af en toe wat regen, maar even zo vaak scheen er een zonnetje. Op het station van Amsterdam Zuid stapten we over op de trein naar Leeuwarden. Deze trein hadden we nagenoeg voor ons zelf. Het was wel een lange zit naar de Friese hoofdstad en beginpunt van het Elfstedenpad. We waren dan ook blij toen we er om kwart voor één waren, ook omdat we zo onderhand aardig wat honger hadden. Voor die honger hadden we snel een oplossing. Tegenover het treinstation vonden we een leuke brasserie waar we een prima lunch naar binnen werkten. Wat minder fraai was, was de regen die uit de bewolking kwam vallen. Geen goed begin van de stadswande

Begin februari boekten we onze rondreis door IJsland zoals je hebt kunnen lezen op dit blog. Daarna kwam de tijd van lekker inlezen en ons verheugen op dit avontuur dat we in augustus en september zouden gaan beleven in het land van vuur en ijs. En toen kwam Covid-19. Niks was meer zeker. Zowat alle landen gooiden hun grenzen dicht en lang dachten we dat we dit jaar niet naar IJsland zouden gaan. Groot was dan ook onze vreugde toen het in juni wat beter ging met de pandemie en IJsland z’n grenzen weer opende voor bezoekers uit andere landen. We moesten wel een coronatest ondergaan en er zou een app op onze telefoons moeten komen, maar dat vonden we allemaal prima; we konden ten slotte naar IJsland. Van het reisbureau kregen we de vouchers toegestuurd en we hadden zelfs al gereserveerde stoelen voor de heenvlucht. En toen kwam in juli Covid-19 weer opzetten. Door de versoepelingen van de maatregelen en het negeren van de regels door heel veel mensen die alle corona-maatregelen beu waren

Ondanks een niet zo’n beste weersvoorspelling gingen we deze maandag weer een etappe van het Brabants Vennenpad lopen. De vijfde, om precies te zijn. Deze etappe van Geldrop, over de Strabrechtse Heide, naar Heeze is met z’n kleine 15 kilometer de kortste van deze lange afstandswandeling. We namen de trein naar Geldrop en nog voor het half tien was, begonnen we aan onze wandeltocht. Het weer was zalig. Met net geen twintig graden en een lekker zonnetje was het prima toeven. In Geldrop liepen we door het centrum waar het op deze maandagmorgen nog erg rustig was. We liepen langs de gigantisch grote kerk en het sfeervolle horecaplein. Daarna volgden we de Kleine Dommel. Het pad langs dit riviertje is geliefd bij honden en hun eigenaren. We moesten dan ook steeds naar de grond kijken om niet in een grote dampende hondendrol te trappen. Het riviertje volgend liepen we Geldrop uit en staken de A67 over. Aan de andere kant van deze drukke snelweg was het lekker rustig en liepen we via een fie