Ron & Nicky op reis

Omdat de vlucht naar Amsterdam een nachtvlucht betrof, gingen al snel na de maaltijd alle lichten uit en probeerden we wat te slapen. Dat lukte Nicky beter dan Ron. Die sliep slechts zo’n twee uur. Aan de ruimte lag het niet. We hadden met z’n tweeën drie stoelen en dus alle ruimte. In plaats van slapen vermaakten we ons met het entertainment systeem. Gedurende de vlucht bekeken we diverse films en documentaires. Om half zeven landden we op Schiphol maar voordat het toestel aan de slurf stond liep het tegen zevenen. Daarna door de douane en vervolgens wachten op onze tassen. Die hadden we redelijk vlot waardoor we, voordat we op de trein stapten, nog tijd hadden voor een cappuccino. De treinreis naar Helmond was erg relaxt. Geen overstap en een rustige trein waarin alleen tot aan Amsterdam Arena veel passagiers zaten. Daarna werd het een stuk rustiger. Minder aangenaam was de wandeling van het station naar huis. Het was een graad of drie en dat zijn we niet meer gewend. We waren

Aan alle leuke dingen komt een eind en zo is vandaag de laatste dag van onze reis door Australië aangebroken en moeten we al weer terug naar huis. Dat betekent een gruwelijk lange en saaie vlucht. We hadden deze morgen helemaal geen haast want we hadden een late check-out gekregen en hoefden pas om 12 uur van onze kamer af te zijn. Ontbijten deden we buiten waar het al weer heerlijk weer was. Het is geen fijn idee om naar het koude Nederland terug te moeten. Na het ontbijt werden de tassen nog eens goed ingepakt en gingen we een eindje lopen. Hierbij viel het ons nog maar eens op hoe ongelooflijk goed verzorgd hier alles is. Waar je ook kijkt zie je parkjes en groenstroken die allemaal tiptop zijn bijgehouden. Daaromheen staan mooie appartementsgebouwen waarvan we ons afvragen hoeveel die wel niet kosten. Het is in ieder geval goed wonen in Perth lijkt ons. Om half twaalf liepen we naar de bushalte om daar de bus naar het vliegveld te nemen. Helaas misten we net een bus en moest

Nog een laatste dag in Perth. Wat hadden we afgelopen nacht goed geslapen in het zachte bed. Dat was weer wennen na bijna vier weken een dun en hard matras. We hadden geen haast deze morgen want het grootste deel van de stad hadden we al gezien. De grootste attractie wilden we echter nog bezoeken; Kings Park. Maar eerst ontbijt. Dat zat bij de prijs van de hotelovernachting inbegrepen en dus konden we aanschuiven aan het ontbijtbuffet. Daarna namen we de CAT-bus naar het Kings Park. Het weer werkte lekker mee. De belangrijkste attractie in het park is de gigantische botanische tuin met daarin zowat alle planten die in Australië voorkomen. Alles was er tot in de puntjes verzorgd en het was lekker slenteren door het enorme park. Natuurlijk herkenden we veel planten en door de bordjes die bij de planten stonden, wisten we nu ook de naam. Nadat we zo’n drie uur door de botanische tuin hadden gestruind, aten en dronken we wat op een terrasje in het park. Het was er heerlijk mensen ki

De laatste nacht in de camper zit er op. We waren al vroeg wakker vanwege een volle blaas. Het ontbijt bestond uit de laatste over gebleven crackers, wat kaas, wat jam en drie lepels yoghurt. Daarna werd het campertje vakkundig ontruimd van onze eigen spullen. De tassen werden nog eens opnieuw ingepakt en Nicky doorzocht de camper grondig op eventuele achter gebleven spullen. Om kwart voor negen reden we voor de laatste keer deze reis de camping af en begaf Ron zich door de ochtendspits naar de vestiging van Apollo die vlakbij het vliegveld lag. Zonder de Maps.me app hadden we het nooit gevonden. Nu reden we er in één keer naar toe. Bij Apollo werden we vriendelijk ontvangen door Wini die de camper vluchtig nakeek en alles goed bevond. Toen Nicky benoemde dat we de camper niet geheel schoon in ontvangst hadden genomen, kregen we van Wini zonder aarzelen $75 terug. Ook de mankementen die we met de camper hadden haalden we aan en het feit dat die ons een halve dag hadden gekost. Ook h

Voor vandaag hadden we een dagtocht naar Rottnest Island geregeld. Rottnest Island is vooral beroemd vanwege de ongeveer 10.000 quokka’s die daar leven. Dit kleine neefje van de kangoeroe leeft alleen op dit eiland. Quokka’s worden wel de vriendelijkste dieren ter wereld genoemd omdat het lijkt alsof ze altijd lachen. Die beestjes wilden wij gaan zien. Geheel volgens afspraak werden we om half negen voor de camping opgehaald en naar de pier gebracht waar vandaan de boot naar het eiland zou vertrekken. Gelukkig hadden we nog tijd voor een lekkere bak cappuccino. Omdat het heerlijk weer was, gingen we achter op het dek zitten. In een klein half uurtje werden we over gevaren. Op het eiland aangekomen, kregen we ieder een fiets en zo’n vervelende fietshelm die verplicht is in Australië. Op Rottnest Island is geen permanente bewoning maar er staan wel wat hotels en er zijn wat vakantieparken. Ook is er de “Settlement" met wat restaurantjes en winkeltjes. Daar startten we onze ro

Hoe meer zuidelijker we in Australië komen, hoe onbestendiger het weer. Voor vandaag waren de voorspellingen niet zo goed. Er was 60% kans op regen. Daarom besloten we nog niet naar Rottnest island te gaan maar naar Perth. Als het regent kun je maar beter in een grote stad zijn waar je zo een winkelcentrum of iets dergelijks kunt binnen wippen. Voordat we gingen kochten we al wel onze tickets voor de boot naar Rottnest island en voor de fietshuur voor morgen. Voor de reis naar Perth kozen we voor het openbaar vervoer. Ron wilde niet met de camper deze grote stad in. Toen we het kampeerterrein afliepen naar de bushalte toe, regende het en was het ronduit fris. Met de bus hadden we meer geluk. Die kwam niet alleen drie minuten te vroeg maar was ook nog eens gratis. We stapten uit bij het treinstation in Fremantle. Daar werden we door een vrijwilliger van de Australische spoorwegen geholpen met kaartjes halen uit de kaartjesautomaat. Allemaal uiterst vriendelijk en efficiënt. De trei

Vandaag een dagje met 0 kilometers voor de camper. Die is vandaag op de camping blijven staan.  Wij daarentegen waren in Fremantle te vinden. De dag startte langzaam hoewel het vroeg was omdat het niet lekker ligt in een bed met een volle blaas. De volgende camper die we huren moet beslist een WC aan boord hebben zodat je niet midden in de nacht of op de vroege morgen de halve camping over moet om je plas kwijt te kunnen. Het was negen uur geweest toen we te voet naar het centrum van Fremantle wandelden, een afstand van zo’n 3 kilometer. Het weer beloofde vandaag mee te gaan werken. Via de jachthaven kwamen we het centrum van de stad binnen en bezochten daar het Round House, het eerste permanente gebouw in de stad. Gek genoeg was het destijds een gevangenis. Heel veel viel er niet te zien en daarom waren we er zo klaar. We liepen door naar de haven en dronken daar onze dagelijkse cappuccino.  Omdat Ron wilde weten of hij met een drone op Rottnest Island mag vliegen liepen we bin

Voor deze dag stond het Whiteman Park op ons programma. Omdat we maar een ritje van zo’n 10 kilometer voor de boeg hadden, konden we het rustig aan doen. Hoewel de lucht helemaal bewolkt was, was het droog. De rit naar het park toe verliep niet geheel volgens plan vanwege uitgebreide wegwerkzaamheden waardoor we niet de afslag konden pakken die we wilden. Uiteindeljk belandden we toch op onze plaats van bestemming. In het Whiteman Park zijn diverse musea gevestigd maar ook het Caversham Wildlife Park. Dat is een dierentuin met louter dieren uit Australië en die beesten wilden we gaan bekijken omdat we in het wild niet zoveel dieren hadden gezien. Meteen toen we binnen waren konden we met een koala op de foto. Het beestje zelf vastpakken zat er niet in vanwege besmettingsgevaar, maar het was even goed leuk. Daarna bekeken we op ons gemak de andere koala’s, zeker 20 in aantal. Dit keer zaten ze niet hoog in een boom maar op ooghoogte en hoewel veruit de meeste exemplaren zaten te slap

De lange ritten met veel kilometers liggen achter ons. Nu we in de buurt van Perth komen zijn de afstanden die we dagelijks moeten afleggen een stuk korter. Daardoor konden we het ons vandaag veroorloven om pas om half acht op te staan en het rustig aan te doen bij het ochtendritueel. Het was negen uur geweest voordat we de camping afreden en in het plaatsje op zoek gingen naar een dieselpomp. Die vonden we en daarna konden we verder naar het Yanshep NP. We reden er niet rechtstreeks naartoe want we hadden toch tijd genoeg. Zo stopten we voor een cappuccino in het resortdorpje Two Rocks. De hele omgeving hier was één en al ontwikkelproject. Overal kon je land, huizen of appartementen kopen in de hoop dat dan de rest, zoals winkels en andere voorzieningen zouden volgen. De wegen lagen er al. Yanshep NP hadden we uitgekozen omdat er hier ook koala’s zitten. Koala’s zitten er normaal gesproken niet in West Australië, maar in dit park hadden ze er een paar. Yanshep is geen park zoals we

Voordat we deze dag Geraldton uit reden bekeken we eerst de vuurtoren vlakbij de camping. Dit was zo’n traditioneel exemplaar met rode en witte banen op de toren en dat zijn toch de mooiste, niet? Omdat we aan de goeie kant van de stad zaten, waren we die zo uit en weldra reden we in zuidelijke richting. Lang zaten we echter niet in de auto. We reden namelijk voorbij aan een soort van openluchtmuseum in Greenough. Het leek ons wel leuk om dat te bekijken, zeker nu we vandaag tijd hadden voor wat extra dingen. We waren in het begin de enige bezoekers maar daardoor konden we wel in alle rust rondkijken. Greenough bleek overigens een echt plaatsje te zijn geweest waarvan men de gebouwen had gerestaureerd. Tot eind jaren 50 van de vorige eeuw woonden en werkten er mensen. We bekeken een schooltje, een politiebureau met rechtbank en cellenblok, twee kerken, een kloostertje en nog wat andere gebouwen. De meeste bouwsels waren voorzien van meubilair uit het eind van de 19e eeuw toen het dorp

Het Kalbarri NP kent twee heel verschillende gezichten. Gisteren bezochten we de gorges die door de Murchison rivier waren uitgesleten. Vandaag gingen we de klippen aan de kust bekijken. Na het ontbijt gingen we eerst kijken naar het voeren van de pelikanen op het strandje voor onze camping. De pelikanen wisten waar en hoe laat ze er moesten zijn. Ze stonden al keurig klaar voor hun dagelijkse extra visje. Er waren veel mensen op af gekomen. Niet voor een extra vis, maar om die pelikanen te zien eten. Toen een vrijwilligster met een emmer vis ten tonele verscheen, werden de grappige vogels rap en ze vochten om elke vis die naar hen werd toegegooid. Met een voldoende dosis pelikaan voor deze dag gingen we de camper af tanken en gunden we ons zelf een cappuccino. De klippen van het Kalbarri NP liggen allemaal binnen 16 kilometer van het plaatsje en wij hadden een mooie kaart waarop alle bezienswaardigheden keurig vermeld stonden. We hoefden ze maar één voor één af te werken. We bego

En alweer waren we voor half zeven wakker. En dat in de vakantie. Maar het was voor een goed doel. We wilden namelijk in Monkey Mia de dolfijnen gaan zien en die werden al om acht uur gevoerd. Monkey Mia ligt zo’n 26 kilometer van Denham verwijderd. We besloten daarom het ontbijt uit te stellen en na een vlugge wasbeurt meteen naar Monkey Mia te rijden. Voor het eerst deze vakantie hingen er grijze wolken in de lucht en zag het er naar uit dat er wat regen zou gaan vallen. Al om zeven uur waren we in Monkey Mia. Om de dolfijnen te kunnen zien moesten we entree voor het park betalen. Onze parkpas van Western Australia was hier niet geldig en dus werd er maar weer $30 afgerekend. Het was wel te zien waar al dat geld naartoe ging want alles was hier nagelnieuw en erg mooi en luxe. De dolfijnen lagen al bij het strand in het water te wachten op hun visje. Die beesten kennen namelijk de routine. Wij mochten echter het strand nog niet op. Alles was hier zeer strak geregisseerd. Wij vermaa

Vandaag waren we vroeg wakker want we hadden een dikke 350 kilometer voor de boeg en onderweg viel er vanalles te zien en te doen. Al om half acht reden we van de camping af, richting het zuiden. Vandaag stond de Shark Bay op het programma. Eenmaal van de North West Coastal Highway af, kwamen we al snel bij de eerste bezienswaardigheid; Hamelin Pool. Het is eigenlijk geen poeltje maar gewoon de oceaan. Het bijzondere zijn de zogenaamde stromatolieten, levende organismen van zo’n 3 miljard jaar oud. Ze lijken sprekend op gewone rotsen in laag water maar ze leven echt. Niet dat je ze ziet bewegen of zo. Dat gaat niet meer als je zo oud bent. Er was een boardwalk gemaakt van waaruit we deze organismen goed konden zien. We haalden ook de drone erbij om het één en ander van boven af te filmen. Het nabij gelegen telegraafstation bekeken we en passant. Enkele tientallen kilometers verderop bezochten we Shell Beach. Niet het strand van een grote oliemaatschappij, maar een spierwit stran

Vandaag was het al weer tijd om Coral Bay te verlaten. Er stonden ongeveer 250 kilometers naar Carnarvon op het programma. Carnarvon is het enige plaatsje van enige omvang in de verre omtrek. Met verre omtrek bedoelen we zo’n 500 kilometer. Behalve een korte stop bij een roadhouse, reden we linea recta naar onze bestemming. Daar waren we dan ook al om een uur of half twaalf. Na een kort bezoek aan het informatiecentrum dronken we een cappuccino op een terrasje. Daarna was het tijd om het stadje te gaan bekijken. Carnarvon bestaat al wat langer en daarom staan er enkele interessante gebouwen zoals het rijtje winkeltjes in de hoofdstraat, een oud bankgebouw en een hotel. We slenterden op ons gemak door het stadje en namen her en der foto’s. Vervolgens gingen we op weg naar bezienswaardigheid nummer 1 alhier; de “One Mile Jetty”. Deze pier was in de 19e eeuw gebouwd om goederen vanaf de schepen in de baai naar het stadje te krijgen. Er liepen rails over de pier zodat er een treintj

Vandaag een heerlijk rustig dagje gehad in Coral Bay. Aantal afgelegde kilometers met het campertje; 0. We sliepen uit en kwamen pas na achten uit ons bed. Het ochtendritueel duurde veel langer dan anders. We raakten aan de praat met de eerste Nederlanders die we tegen kwamen. Pas tegen tienen liepen we de camping af en liepen naar het strand waar de eerste zonaanbidders al lagen te zonnen. Anderen lagen in het heldere water te snorkelen. Wij slenterden met onze voeten in het water langs het strand. De wind was gaan liggen en het beloofde een prachtige zonnige dag te worden. Bij een eenvoudig strandbarretje dronken we een heerlijke cappuccino en liepen daarna naar de camping om onze snorkelspullen te gaan pakken. Daar raakten we aan de praat met een man die zo’n zestig jaar geleden vanuit Nederland naar Australië was gekomen. Hij werkte zes maanden per jaar in Coral Bay in het informatiecentrum. Z’n Nederlands was nog heel redelijk. Van deze man kregen we een pakketje gefileerde vis

Vandaag een kort blogstukje omdat de rit zo lang was. Gedurende de hele nacht waaide het flink. Nu de zon niet scheen, was het best fris en voor het eerst lagen we onder het dekbed. Ook best lekker eigenlijk. Na het ochtendritueel was het kwart over acht en waren we klaar voor een tocht van bijna 650 kilometers, één van de langste reisdagen van deze reis. In Tom Price tankten we ons dorstig campertje nog maar eens vol en gingen op pad. Wederom een redelijk eentonig landschap en een kaarsrechte weg, dus het gaspedaal werd ingedrukt totdat de snelheidsmeter 110 aan gaf waarna de cruisecontrol er op ging. Na 70 kilometer stopten we twee keer in het dorpje Paraburdoo. Eén keer om een kunstwerk, genaamd “Resilience" te fotograferen en een tweede keer om nog zo’n gigantische ertstruck op de foto te zetten. Na Paraburdoo verdwenen we de leegte in en kwamen pas na bijna 300 kilometer aan bij het roadhouse in Nanutarra. Hier tankten we weer een keer. Niet omdat de tank leeg was, maar

Afgelopen nacht hadden we het voor het eerst fris in ons campertje. Dat kwam omdat we wat hoger zaten en doordat het helder was. Voor vandaag stonden andere bezienswaardigheden van het Karijini NP op het programma. Lekker op tijd reden we van de camping weg. Na 25 kilometer over een gravelweg kwamen we uit bij de Kalamina Gorge. We konden vrij eenvoudig in de gorge afdalen en kwamen uit bij een felgroen watertje en een watervalletje. Het water zag er erg aanlokkelijk uit om in te gaan zwemmen, maar dat deden we toch maar niet. Met natte kleren de rest van de gorges bekijken leek ons namelijk niet zo’n goed idee.  Weer zo’n 20 kilometer hobbelen over een gravelweg bracht ons bij Knox Gorge. Deze gorge is veel dieper en afdalen was een categorie 5 wandeling, de zwaarste categorie. We bleven dus maar boven op de rand. Daar had je wel een uitkijkplatform van waar uit je een mooi zicht had op de gorge. Bij de Joffre Falls bleven we ook op het uitkijkplatform staan. Deze gorge was zo

Voor vandaag een relatief korte rit naar het Karijini NP. Slechts zo’n 350 kilometers scheidde ons van dat park. We hadden dan ook geen haast deze morgen. Na een flink ontbijt gingen we eerst nog wat boodschappen halen bij een grote supermarkt in de hoop dat de prijzen daar lager waren dan in de winkeltjes in meer afgelegen gebieden. We deden genoeg inkopen voor de komende week. Daarna nog even de tank volgooien en rijden maar. In Port Hedland stopten we nog één keer voor een grote berg zout. Daarna reden we de onaantrekkelijke stad uit. De weg naar Karijini is een goede weg, dus 110 kilometers per uur, de maximum snelheid moest haalbaar zijn. Er was veel verkeer op de weg, meestal op de andere rijstrook. Dat waren dan gigantische “road trains” met meestal vier, maar soms zelfs vijf aanhangers. Deze gigantische bakbeesten vervoerden meestal erts van de mijnen naar Port Hedland. De eerste 150 kilometer schoten we goed op. Daarna werden we het slachtoffer van een grote hoeveelheid

Om in vier weken van Darwin naar Perth te komen moet je af en toe wat kilometers maken. Vandaag was zo’n dag. Op het programma stonden 645 kilometers van Broome naar Port Hedland, onze langste geplande reisdag. Toch een hele afstand ondanks een goede verbinding tussen de twee plaatsen. Reden om op tijd op te staan en op tijd te vertrekken. Over de reis naar Port Hedland kunnen we kort zijn; kaarsrechte weg met heel weinig verkeer, gruwelijk saai landschap met nul interessante dingen onderweg. Kwestie dus van de maximale snelheid van 110 km per uur op de cruisecontrol zetten en rijden maar. Gelukkig hadden we onze eigen muziek bij ons. Precies halverwege stopten we bij Sandfire Roadhouse voor een tankbeurt. Op dit soort verlaten stukken moet je nooit een tankstation over slaan. Bij een tweede roadhouse dronken we een heel fatsoenlijke cappuccino en lunchten we. Tegen half drie naderden we Port Hedland, een forse industrieplaats met ijzermijnbouw als voornaamste industrie. Treinen