Ron & Nicky op reis

Voor de laatste keer sliepen we in een Cubaans bed. We waren al op tijd wakker door de zon die door het raam naar binnen scheen. Daardoor hadden we ook alle tijd voor ons ochtendritueel voordat we gingen ontbijten. Omdat we rond lunchtijd in de bus zouden zitten smeerden we maar meteen een broodje voor tussen de middag. We stonden op tijd in de lobby voor de transfer naar het José Marti International Airport bij Havana. Dat was maar goed ook want de chauffeur stond er al en was niet van plan om te wachten. Zelfs normaal uitchecken konden we niet meer. Het bleef bij het op de balie gooien van de sleutels van onze kamer en weg waren we uit Varadero. Voor een dag of twee was het leuk maar we moeten er niet aan denken om een volle week in zo'n resort te moeten blijven. We zouden ons te pletter vervelen en tonnetje rond worden. De rit naar Havana verliep soepeltjes over een prima weg met meerdere rijstroken zodat we niet steeds hoefden uit te wijken voor langzaam verkeer. Voor de laats

Wat doe je op een 5 sterren all-inclusive resort als je geen strandmens bent? Juist, je vlucht het resort af. Dat is juist wat we deze dag gedaan hebben. We hadden geen wekker gezet maar werden om kwart over acht wakker. Na een snel ontbijt kochten we voor 5 CUC een dagkaart voor de Hop-on-hop-off-bus. Deze rode topless dubbeldekkers rijden de hele dag het schiereiland op en neer. Helaas hadden meer mensen dit idee opgevat. De bus zat stampvol. We konden maar ternauwernood mee. Als de bus een bocht nam waren we bang dat ie kapseisde en daarom stapten we al bij de eerst volgende halte weer uit en liepen een eindje naar ons doel van deze morgen, het natuurpark Reserva Ecológica Varahicacos. In dit kleine natuurgebied kan je ervaren hoe het schiereiland Varadero er uit zag vóór de toeristen arriveerden. Van een paar groepsgenoten die het park al hadden bezocht leerden we hoe we binnen kwamen zonder 10 CUC af te rekenen. Normaal zijn we niet zo ongehoorzaam maar omdat 8 euro een forse pr

Toen we heel vroeg in de morgen allebei wakker werden van geluid in de badkamer wisten we dat we weer bezoek hadden van één of ander beest. En inderdaad; 's morgens vroeg zat er weer een kikkertje op de kamer. Hij zat boven op de spiegel recht onder de airco. Het moet keikoud zij geweest voor het beestje, maar hij zat er zo te zien toch lekker. Na het ontbijt namen we afscheid van zes groepsleden die voor de laatste dagen van hun reis hadden gekozen voor een klein eilandje voor de noordkust. Wij zouden in een uurtje of drie naar het schiereiland Varadero rijden voor de laatste twee hotelovernachtingen in een luxe all-inclusive resort. Het grootste deel van de rit ging over de enige Cubaanse snelweg, dus dat schoot lekker op. Varadero staat helemaal vol gebouwd met resorts en heeft weinig te maken met het echte Cuba. Cubanen kunnen de prijzen in de resorts niet betalen en daarom zijn de enige Cubanen die je er ziet de werknemers in de resorts. De stranden van Varadero behoren tot

Omdat we deze dag niet ver hoefden te reizen, konden we "uitslapen". Pas om negen uur werden we door Eduardo mee Sancti Spiritus ingenomen. Op z'n eigen wijze vertelde hij eerst wat er allemaal te zien was waarna we tijd kregen om in eigen tempo door het stadje te slenteren. Het viel ons op hoe goed het stadje verzorgd was. Bijna alle gebouwen in het centrum stonden netjes in de verf en er was zelfs een heuse winkelstraat. Hier nog steeds geen Hema of Bijenkorf, maar aan de grote aantallen winkelend publiek te zien, was er genoeg te koop. Ook was er een markt gaande. We liepen eerst naar de eerste stenen brug in Cuba die hier de rivier de Yayabo overspant. Het plaatje werd enigszins verstoort door arbeiders die druk bezig was met de herinrichting van de oever van de rivier. Mooier waren de straatjes met kinderkopjes en aan weerszijden koloniale huizen waar het leven in een heel rustig tempo geleefd werd. De bewoners zaten wat in de deuropening van hun huis en buurten wa

Yeuh, wat doet dat zeer, slapen terwijl je gruwelijk verbrand bent. Iedere beweging, zelfs de kleinste draai, leverde pijnscheuten op. We vonden het dan allebei ook helemaal niet erg toen we 's ochtends uit bed konden. Tenslotte hadden we er ook lang genoeg in gelegen. Wat we ook niet erg vonden was dat we weg konden van dit verschrikkelijk slechte hotel. Nog nooit sliepen we in zo'n smerige kamer en in zo'n armoedig resort. Vandaag stond er een verplaatsing van zo'n 600 kilometer op het programma. In Europa is dat al best een lang eind, hier in Cuba betekent die afstand een dikke dag rijden. In dit deel van Cuba zijn namelijk geen snelwegen en zijn we gebonden aan smalle tweebaans wegen die ook steeds dwars door stadjes en dorpjes gaan. Voor elke fietser of paardenkarretje moet de buschauffeur inhouden en ze in zien te halen. Als er tegenliggers zijn, en die zijn er altijd, dan zit er niks anders op dan achter dat langzame verkeer te blijven hangen. Het zitten in de bu

Tegen alle verwachtingen in sliepen we erg goed in onze hotelhut. Op de bedden viel dan ook weinig aan te merken. We zetten geen wekker en werden pas om een uur of acht wakker, na tien uur slaap te hebben genoten. Van een ochtenddouche werd door Ron afgezien nadat hij van Nicky had begrepen dat er alleen koud water uit de kraan kwam. Ook al is het klimaat nog zo tropisch, een koude douche is nooit prettig. Bij daglicht konden we het complex eens goed bekijken. Waar en wat we ook bekeken, alles zag er even oud en vervallen uit. Alleen het zwembad kon ermee door. Je zult vanuit Nederland via internet maar twee weken all-inclusive hebben geboekt bij dit hotel! Het weer was echter prima en we besloten het beste er van te maken. Buiten het resort was niks te doen of te zien, dus we hadden voor vandaag de zee, het kiezelstrand, het zwembad en de drie bars. Na het ontbijt begonnen we onze dag met een wandeling langs het strand. Voor onze kamer lagen een aantal rotsen in zee die onderwater e

Vandaag de lange rit naar de tweede stad in Cuba; Santiago de Cuba. De stad ligt in het zuid oosten van het eiland en ligt zo'n duizend kilometer van Havana verwijderd. Van Camagüey naar Santiago loopt geen snelweg en dat betekent een paar honderd kilometer tweebaansweg door allerlei stadjes en dorpjes en waar vooral veel langzaam verkeer zoals fietsers, paardenkoetsjes en tractoren gebruikt maakt van de weg. Dat betekent voor de buschauffeur veel afremmen en optrekken en voor ons een lange zit in de krappe bus van Chinese makelij. De rit werd veraangenaamd door Eduardo die maar bleef vragen om vragen zodat hij kon vertellen over Cuba en de Cubanen. Na zo'n twee uur rijden stopten we bij een wegrestaurant voor wat drinken. Hier stonden twee enorme sukkels achter de bar die allesbehalve zenuwachtig werden een rij van 30 mensen en erg langzaam hun werk deden. Als overheidsambtenaren krijgen zij hun loon toch wel, ongeacht het aantal verkochte consumpties. Uiteindelijk was dan to

Vandaag weer een lange reisdag. Dit keer naar Camagüey, de derde grote stad van Cuba. Al snel onderbraken we onze reis om een oude suikermolen te bekijken. Dat was in Manaca Iznaga. De streek rondom Trinidad dankt haar relatieve rijkdom aan de suikerrietteelt en op deze plek stond dus nog een oude suikermolen. Vier slaven duwden een grote hefboom voor zich uit waardoor de suikerrietstengels van hun zoete sap werden ontdaan en er suiker van gemaakt kon worden. Interessanter vonden we de bijna 40 meter hoge toren die bij de boerderij stond. Waarom die toren daar stond is ons onbekend gebleven. We konden de toren beklimmen, maar het was zo vroeg op de ochtend echter al te warm om 136 trappen te beklimmen. Weer terug in de bus, reden we door het vlakke landschap verder westwaarts. Er was onderweg maar weinig interessants te zien. Gelukkig zat Eduardo weer op zín praatstoel en hij vertelde honderduit over van alles en nog wat. Daarbij moest vooral zijn schoonmoeder het ontgelden. Ik weet n

Vandaag een dag zonder verplaatsingen, dus effe lekker ontspannen in en om Trinidad. Toch hadden we ons aangemeld voor een excursie naar een waterval. Daarom was het toch op tijd opstaan en ontbijten. Met de bus reden we daarna het stadje uit naar een park alwaar de wandeling begon. Via een hangbrug liepen we een bos in langs een riviertje en Eduardo begon meteen volop te vertellen over wat we allemaal konden zien aan planten en beesten. Die beesten waren veelal vogeltjes die ergens hoog in een boom zaten en waarnaar we veel te lang aan het turen waren om te vervolgens nog niet te zien. Onze gids wist wel veel van de natuur. Van elke plant en boom wist ie wel iets te vertellen. Gevolg was dat we niet echt opschoten. We deden maar liefst anderhalf uur over een afstand van 3600 meter. Aan het eind van het pad kwamen we uit bij een waterval en een poeltje. Daar konden we gaan zwemmen als we wilden, maar het water was toch frisser als gedacht en bovendien was het er veel te druk. Behalve o

Ondanks het smalle bed sliepen we toch redelijk in het all-inclusive resort. Het ontbijt was weer in de grote kantine en stelde, ondanks de grote hoeveelheid schalen, niet veel voor. Meestal bestaat het ontbijt uit brood met ham en kaas en een sapje. Zo ook deze keer. Voordat we de stad Cienfuegos zouden gaan bekijken, namen we een kijkje bij een prachtig gebouw in Moorse stijl aan het strand. Het hotel waar we eigenlijk zouden overnachten lag er pal naast. Ook dat mocht er wezen. Waarom we al een paar keer in een ander hotel hebben geslapen als op de lijst stond, is ons een raadsel. Mogelijk dat de Cubaanse overheid andere plannen heeft met de accommodaties. Na een korte rit werden we in het centrum van de stad afgezet op het centrale plein dat op de werelderfgoedlijst van de Unesco staat. De koloniale gebouwen waren nagenoeg allemaal mooi gerestaureerd en de moeite van het bekijken waard. We gingen ze allemaal af met onze camera's. Daarbij werden we wel opvallend vaak aangespro

Een lange reisdag vandaag; van Viñales in het westen van het eiland naar Cienfuegos dat ongeveer halverwege de zuidkust ligt. Om toch een beetje op tijd op onze bestemming aan te kunnen komen, moesten we vroeg vertrekken. Echter niet voordat we hadden ontbeten. Het ontbijt was prima, maar de locatie maakte het toch iets bijzonders. We aten buiten op een veranda met een prachtig uitzicht over Viñales. Zo smaakte je op maat gemaakte omelet toch effe net iets lekkerder. Vanuit Viñales reden we eerst naar Pinar del Rio om daar een bezoekje te brengen aan een fabriek waar men een speciaal soort likeurtje maakt. Veel viel er niet te zien, maar het was wel aardig om eens gezien te hebben. Het is hier nog allemaal handwerk, van het vullen van de flessen tot het plakken van de stickers op de flessen. Om in Cienfuegos terecht te komen moesten we eerst weer naar Havana rijden. Dat ging over de snelweg en tijdens de rit bleef Eduardo maar vertellen over het leven in Cuba. Nog nooit hebben we zov

Vandaag nog een laatste paar uurtjes in Havana. Na het ontbijt was het uitchecken en liepen we over de Plaza de Armas naar de gereedstaande bus. Niet dat we daar instapten. We leverden er alleen onze tassen af bij de bus en maakten nog een tochtje met een zogenaamde cocotaxi. Een cocotaxi is een brommer waar omheen een ronde polyester carrosserie is gebouwd. De karretjes zijn eigenlijk bedoeld om twee personen te vervoeren, maar wij moesten er met drieën in omdat er te weinig cocotaxi's voorhanden waren. Dat zat behoorlijk krap en we waren dan ook opgelucht toen we bij een sigarenfabriek uit die dingen konden kruipen. We kregen een rondleiding door de sigarenfabriek en zagen hoe honderden mensen 8 uur per dag bezig waren om tabaksbladeren om te vormen tot peperdure Havana sigaren. Per dag moet een werknemer minstens 70 dikke sigaren maken voor een maandloon van, schrik niet, 17 euro per maand. In een naast gelegen winkeltje werden de sigaren verkocht. Er waren exemplaren bij die 1

Vandaag geen georganiseerde dingen op het programma, dus stonden we wat later op en ontbeten op ons gemakje op het dakterras van het hotel. Om wat dingen die verder uit het centrum te kunnen zien, gingen we deze dag met de Hop-on-hop-off bus mee. Voor 5 CUC (4 euro) konden we de hele dag met deze bus mee en uit- en opstappen bij elke halte op de route. Mooie van deze bus was dat het een topless dubbeldekker betrof, dus we konden lekker in de zon zitten. Eerste stop was bij Parque Central. Nadat we José Marti, grondlegger van het onafhankelijke Cuba, hadden vereeuwigd, liepen we een rondje door de buurt achter het prestigieuze hotel Inglaterra. Hoewel toch het centrum van de stad was het er maar een vervallen bedoening. Echte armoe zagen we in de grote winkelstraat in Havana. Hier geen enkele luxe winkel met volop voorraad maar lege winkels met nauwelijks spullen in de schappen. Als er een winkel was met enige voorraad stonden we lange rijen bij zo'n winkel. Volgende stop was een

Altijd lastig, zo'n eerste nacht in land met een substantieel tijdsverschil. Ondanks dat we erg moe waren toen we naar bed gingen, waren we allebei om half vier al weer wakker. Gelukkig sliepen we weer in, maar om half zes werden we weer wakker van de herrie die het personeel maakte bij het klaar zetten van het ontbijt. Dat ontbijt wordt geserveerd op het dakterras van het hotel in de buitenlucht. Er zijn slechtere plekken voor je stokbroodje met ham en kaas. Na het ontbijt nam Eduardo, onze gids, nog wat van onze tijd voor wat informatie over de komende twee weken. Daarna liepen we met de hele groep La Habana Vieja in voor een rondleiding door dit deel van de stad. Hoewel er nog veel bouwvallen staan, is het grootste deel van deze wijk inmiddels aardig opgeknapt en oogt het prachtig met al die koloniale gebouwen in mooie kleuren. Eduardo vertelde honderduit over wat er allemaal te zien viel, maar wij hadden meer oog voor de omgeving. Het interesseerde ons sowieso niet wat er wat

Deze eerste dag van onze reis naar Cuba is, hoe kan het ook anders, een lange reisdag. Eerst met onze grote tassen naar het station in Helmond lopen. Daar aangekomen hadden we geluk want de trein stond er al en de machinist bleef netjes op ons wachten terwijl wij kaartjes uit de automaat trokken. Ook de aansluiting in Eindhoven verliep vlotjes en gek genoeg was die trein nagenoeg leeg. Keurig op tijd waren we op Schiphol en kregen we van een dame van Fox Reizen ons visum voor Cuba. Ingecheckt waren we al en onze bagage konden we zelf afleveren middels een hypermodern systeem. Daarna begon te slenteren door het vliegveld en langs de vele winkeltjes en restaurantjes. We aten wat en waren op tijd bij de gate. Daar was het een drukte van belang want iedereen moest door zo'n bodyscanner. Wel raar dat we daarna nog gewoon gefouilleerd werden. In het vliegtuig zaten we op de één na laatste rij tussen een dertigtal Deense scholieren die kennelijk allemaal aan ADHD leden. We kunnen in ied