Ron & Nicky op reis

Vandaag was de havenstad Genua onze bestemming. We hadden al treinkaartjes gekocht en voor deze trip hadden we zelfs een heus intercity-kaartje waardoor de 90 kilometer lange trip maar iets meer dan een uur zou duren. Het begon echter al met een vertraging van bijna een kwartier. We mopperen in Nederland wel een sop de NS, maar Trenitalia kan er ook wat van. Een paar weken reizen met de trein in Italië maakt je al snel fan van de NS. Wellicht dat de NS hier iets mee kan. Stuur iedereen een paar weken met een treinabonnement naar Italië en je hebt daarna tevreden reizigers in Nederland. Kost wat, maar dan heb je ook wat. Wij stonden om iets voor half twaalf voor het gigantische station in Genua waar het op dat moment al weer zeker 30 graden Celsius was. Langs de imposante gebouwen van de universiteit liepen we naar de haven. Daar lag een erg fotogeniek galjoen of tenminste een replica ervan. Het havenfront heeft de afgelopen jaren een boost gekregen door de bouw van Europa ’s grootste

De dorpjes van de Cinque Terre zijn prachtig maar als je ze eenmaal goed hebt bekeken, zijn ze voor een volgend bezoek minder interessant. Dat is dan ook de reden dat we niet nog een keer naar deze wondertjes van menselijke bouwkunst gingen. Echter, geen probleem met de vraag “Wat gaan we vandaag doen?” Langs de hele kust van Ligurië zijn prachtige plaatsjes te ontdekken en dat was wat we deze dag gingen doen. Na het ontbijt lieten we ons met de shuttle bij het treinstation afzetten en reisden we met een lokale boemel naar Camogli. Camogli is een wat groter dorp en langs de hele zeekant staan gekleurde, smalle maar hoge huizen gebouwd. Sommige huizen zijn wel 9 verdiepingen hoog. Daartussen vind je straatjes waar je net met z’n tweeën naast elkaar kunt lopen, zo smal. Het dorp heeft een kiezelstrand voor de deur liggen waar tal van mensen lagen te bakken in de zon. Wij vonden het kleine haventje het leukste. Al die kleurrijke bootjes hebben iets. Vanuit Camogli namen we de boot naar

Vandaag een dag waarin we het wat rustiger aan deden. Tot nu toe lagen we ’s avonds afgepeigerd in bed en dat wilden we vandaag voorkomen. Daarom begonnen we met een poging tot uitslapen. Dat mislukte doordat er op een bouwplaats vlakbij het hotel een man het nodig vond om voor achten al met een zware boorhamer aan het werk te gaan. Dan maar uit bed. Na het ontbijt werd er eerst wat achterstallig werk met betrekking tot dit blog ingehaald. We liepen al twee dagen achter met schrijven en dat trokken we eerst maar eens bij. Het was al half elf toen we de bus naar het strandplaatsje Lerici namen. We hadden de buskaartjes al in ons bezit en de bushalte was vlakbij ons hotel. De eerste bus die voorbij kwam rijden zat echter zo vol, dat we er niet meer bij konden. Gelukkig liet de volgende bus niet lang op zich wachten en nog voor elven stonden we in Lerici. Ook hier waren de huizen in pasteltinten geverfd en kon je door smalle, maar o zo mooie steegjes slenteren. Wat dat betreft lijken de

Vandaag stond er lichamelijke inspanning op het programma. We zouden het pad langs de Cinque Terre gaan lopen en dat bij een te verwachten temperatuur van meer dan 30 graden. Eerst dus maar eens goed ontbeten voor de broodnodige energie. Daarna lieten we ons door het shuttlebusje van het hotel naar het treinstation brengen. Hier keken we met verbazing naar de menigte die op het perron stonden te wachten op dezelfde trein als die wij moesten hebben. We wisten dat de Cinque Terre populair waren maar dat het zo vroeg in het seizoen al zo druk zou zijn, hadden we niet verwacht. Gelukkig hebben we een beproefde manier gevonden om ons te verzekeren van een plaatsje in drukke treinen. Nicky gebruikt haar ellebogen voor een snelle instap en houdt een plaatsje bezet voor Ron die er achteraan komt sjokken. Ook dit keer werkte dat prima. Nu was een staanplaats ook niet zo erg geweest want de treinrit naar Monterosso duurde maar een minuut of zeventien. Hier stapten we van de trein en begonnen met

Na het ontbijt werden we door het shuttlebusje naar de haven gebracht. Dat was al om acht uur, omdat latere ritjes met het busje al waren besproken. Gevolg was dat we een uurtje op de kade zaten te wachten totdat we op de boot konden. Een straf was dat echter niet. De temperatuur was nog aangenaam en er was volop leven bij al die bootjes. De boot die ons naar Portovenere en langs de Cinque Terre zou varen werd bomvol geladen. Er bleven maar mensen de boot opkomen. Wij hadden zitplaatsen op het achterdek weten te bemachtigen maar honderden mensen moesten blijven staan. Als je er van uit gaat dat ons dagticket €25 euro kostte en dat dan vermenigvuldigd met pakweg 400 dan is het boottochtje voor de rederij uiterst rendabel geweest. Het tochtje zelf was erg aangenaam. Zittend in het zonnetje gleden we de haven van La Spezia uit en langs kleurrijke kleinere plaatsjes tot dat we aanlegden in Portovenere. Dat is een prachtig plaatsje waar aan de haven smalle, hoge en vooral kleurrijke huize

Deze dag stond de tweede helft van onze trip naar La Spezia op het programma. We hadden de doortocht door Zwitserland en Italië nog voor de boeg. Nadat we op tijd waren uitgecheckt uit ons hotel, reden we via Luzern naar de Gotthardpas. Zo’n drie kilometer voor de Gotthardpas kwamen we stil te staan in een file. Oorzaak was een doseringslicht nabij de ingang van de pas. In de tunnel zijn slechts twee rijbanen met één rijstrook beschikbaar en het doseringslicht regelde de doorgang. In iets meer dan een half uur waren we de file door en konden we door de 17 kilometer lange tunnel rijden. Aan de andere kant van de berg was het weer drastisch anders. Was het ten noorden van de pas weliswaar droog maar hield de zon zich schuil achter de wolken, voorbij de tunnel scheen de zon volop en was het 30 graden Celsius. Zolang we in Zwitserland reden, waren de wegen goed en gedroegen de weggebruikers zich netjes, afgezien van een enkele Duitser die dacht dat rijden op de rechterrijstrook ontzettend

Al weer vier maanden zijn we terug van onze sabbatical. Voor Ron vier maanden werken en voor Nicky drie maanden werk zoeken en één maand heerlijk lekker thuis zijn in de wetenschap dat ze op 4 juli aan een nieuwe baan kan beginnen. Tijd voor een vakantie dus. Al vrij snel nadat we ons gewone leventje weer hadden opgepakt hadden we al dit uitje geboekt; 8 dagen wandelen in en nabij de Cinque Terre in Italië. De Cinque Terre zijn vijf dorpjes die tegen de rotsen aan de zee liggen geplakt. Auto’s kunnen er bijna niet komen en de huisjes hebben alle kleuren van een pastelpalet. Tel daarbij op dat het weer er meestal prima is in deze tijd van het jaar en het overheerlijke Italiaanse eten en drinken, en je snapt waarom we vielen voor deze reis. De Cinque Terre liggen bijna 1200 kilometer van ons huis en dat vonden we bij nader inzien toch een hele trip om in één dag te rijden met ons autootje. Daarom boekten we via het internet een hotelkamer in Weil am Rhein, tegen de Zwitserse grens bij Ba