Ron & Nicky op reis

Onze reis door Californië, Nevada, Utah en Arizona zit er helaas al weer op. Met het campertje hebben we ruim 4000 kilometer of wel 2529 miles door deze staten gereden. Hieronder zie je onze route. We zitten allebei nog niet helemaal in ons ritme. Afgelopen nacht konden we niet slapen en 's morgens niet uit ons bed. We hebben nog twee dagen voordat we weer aan het werk moeten. Hopelijk zijn we voor die tijd weer van de jetlag af. Er is echter ook goed nieuws; omdat we tijdens onze reis een netboekje bij ons hadden, konden we elke avond de foto's van die dag meteen uitzoeken. Daarom hebben we nu al een top 126 online kunnen zetten. Klik hier voor de fotoserie op Picasa of klik op de grote gele knop rechtsboven op dit blog.

Helaas moesten we deze dag vroeg uit ons gigabed omdat we al om een uur of acht op het vliegveld van Las Vegas moesten zijn. Toen we na het uitchecken buiten zaten te wachten op de airportshuttle, bleek deze voorlopig nog niet komen. Daarom namen we maar een taxi. In Nederland zijn die dingen duur, maar hier in Las Vegas zijn ze ook niet voor niets. Zo'n beetje elk stoplicht kostte ons weer een dollar. We hadden een ouwehoer als taxichauffeur maar da's beter dan zo'n chagrijn. Inchecken hadden we al in het hotel gedaan en onze koffers waren we dan ook al snel kwijt. Veel was er niet te doen op het vliegveld dan wachten op onze vlucht. Zoals gebruikelijk in de US zijn de beveiligingsmaatregelen erg streng en daarom duurde het even voordat we naar onze gate konden. Het toestel vertrok lekker op tijd. Dat was maar goed ook want we zouden in Houston maar amper een uur hebben voor onze aansluitende vlucht naar Amsterdam. Dan is elke minuut meegenomen. We landden keurig op tijd i

Wat lag het kingsize boxspringmatras in onze suite heerlijk afgelopen nacht. Na 16 nachten op een dun en hard matras in de camper, lagen we nu in een lekker zacht gigabed. We ontbeten in het hotel en zijn toen gaan gokken. We hadden van het hotel een voucher gekregen met daarop een tegoed van $50, te besteden in het casino. Die moesten er natuurlijk even doorheen gejaagd worden. Het had nog heel wat voeten in aarde voordat we door hadden hoe die nieuwerwetse gokkasten precies werkten. Gooide je vroeger gewoon een kwartje in het apparaat, nu werken die dingen met pasjes en pincodes. De eerste $20 waren al snel als sneeuw voor de zon verdwenen zonder dat we iets wonnen. We hielden het daarom maar voor gezien en gingen de stad in. We bezochten eerst nog weer een luxe resort voordat we uitkwamen bij het meest luxueze winkelcentrum dat we ooit hadden gezien; The Forumshoppes at Ceasars. Hier waren honderden winkels gevestigd in een Romeinse setting. Het was alles marmer wat er blonk en op e

Vandaag hebben we voor het laatst geslapen in ons campertje. We waren allebei al vroeg wakker vanwege de herrie van de straat hier in Las Vegas. Daarom waren we al vroeg aan het poetsen. Het campertje moest namelijk van binnen door ons worden gepoetst voordat we hem konden inleveren bij RoadBear. Nadat ie door ons schoon genoeg was bevonden reden we hem naar de verhuurder. In totaal hebben we deze reis 2529 mijl het het ding gereden, ruim 4000 kilometer dus. We zaten dus maar 29 mijl over onze ingekochte mijlen. Niet slecht gegokt dus. We waren al voor negenen bij RoadBear. Na een controle werden we met een busje naar het door ons gereserveerde hotel gereden. Dat was het vijfsterren all suite resort The Venetian. Ron had dit hotel een paar maanden geleden al geboekt om eens gek te doen. Bovendien vielen de suiteprijzen best mee. We stonden al om half tien bij de receptie terwijl we eigenlijk pas om drie uur 's middags in konden checken. We hadden echter geluk. We konden al meteen o

Vandaag hadden we de langste rit van onze vakantie met de camper tegoed. We reden van de Grand Canyon, via de Hooverdam, naar Las Vegas. Dat betekende een rit van ruim 450 kilometer. Om toch een beetje op tijd in de gokstad aan te kunnen komen stonden we vroeg op en zaten al om kwart voor acht in de auto. De hele rit ging over highways en freeways dus dat schoot op. Onderweg viel er weinig spannends te zien dus werd er alleen gestopt omdat de camper dorst had of omdat wij iets kwijt moesten. Al om half één werden we vlak voor de Hooverdam van de weg gehaald voor een inspectie van de camper. Men was op zoek naar bommen waarmee we de dam konden opblazen. Die hadden we echter zo goed verstopt dat de beveiliger ze niet kon vinden en dat we door mochten rijden. De dam was gigantisch groot en boezemde ontzag in. Men was momenteel druk bezig om een brug te bouwen waarop een vierbaans snelweg moest komen met uitzicht op de dam. We boekten bij het bezoekerscentrum een tour naar het binnenste

Vandaag weer een dag waarop we niet met onze camper hoefden te rijden. We hadden de hele dag nog in het Grand Canyon NP te besteden. Vannacht waren we een paar keer wakker geworden van een troep coyotes die op de camping rondliepen een vreselijk aan het huilen waren. Jammer dat we ze niet overdag hadden gezien. We kwamen vandaag ook wat later op gang. We hadden toch tijd genoeg. Na het ontbijt en nog wat andere dingetjes, namen we de shuttlebus die ons naar het begin van een 12,6 kilometer lange trail langs de canyon zou voeren. We hadden voor de 18e dag op een rij prachtig weer. Deze hele vakantie hebben we tot nu toe nog niet één druppeltje regen gehad. Enkel blauwe luchten en erg veel zon. De wandeling begon met een fikse stijging maar werd daarna nagenoeg vlak. Ook liepen we over een asfaltpad waardoor we erg relaxt liepen. Toch waren we nagenoeg de enigen die deze wandeling liepen. De Amerikanen en veel Jappen lieten zich door de shuttlebus bij elke halte afzetten. Ze liepen dan

Op de camping in Sedona was het echt herfst geworden. Niet dat het geen lekker weer was, integendeel, maar de bladeren kwamen nu met massa’s tegelijk uit de bomen vallen. Ons campertje was er helemaal onder bedolven. Toen we weg reden vielen die allemaal van het dak wat wel een leuk gezicht was. Nadat de camper weer eens een keer volgetankt was, reden we via Flagstaff en Williams naar de Grand Canyon. Dat was zo’n 110 mijlen. We zijn nu al zolang in de USA dat we de afstanden in mijlen rekenen. Onderweg was er weinig opwindends te zien met uitzondering van het stuk van Sedona naar Flagstaff door het Coconino National Forest dan. Maar dat stuk hadden we twee dagen geleden ook al gereden. Zo tegen twaalven reden we het circus dat Grand Canyon NP heet binnen. Het was er behoorlijk druk, maar dat is ook niet gek bij één van de zeven natuurlijke wereldwonderen. Bovendien is het zondag wat veel Amerikanen op de been brengt voor een weekenduitje. We konden met onze jaarkaart voor de nationa

Vandaag een hele dag in Sedona. Effe geen rit met de camper. Daarom stonden we wat later op, duurde het ontbijt langer en zaten we een buiten in het zonnetje een tijd te kletsen met onze Canadese buurman. We waren van plan om vandaag een paar trails te lopen maar die waren er niet zoveel en al helemaal niet in de buurt van het stadje. We hadden geen zin om de camper los te koppelen van alle slangen en ook niet omdat ie voor het eerst zo mooi waterpas stond geparkeerd. We besloten daarom ons met de shuttle naar uptown Sedona te laten rijden en daar een fiets te huren. Er is echter maar één fietsverhuurzaakje in dit prachtige stadje en de eigenaar was gelukkig eerlijk tegen ons; $70 voor een dag huur van een mountainbike was wel erg veel om wat in de omgeving rond te fietsen. Wat nu gedaan? We besloten een excursie met een jeep te boeken. In een folder hadden we gezien dat die jeeps echt van de harde wegen afgingen en de foto's zagen er wel spectaculair uit. Goedkoop was het allemaal

Toen we deze morgen op stonden wisten we nog niet waar we vandaag naartoe zouden rijden. We hadden twee dagen voorsprong op onze geplande route. Eigenlijk was de Grand Canyon nu aan de beurt, maar om daar vier dagen te blijven, leek ons wel wat lang. Daarom werd er het reisboek bij gehaald en bekeken welke leuke/mooie/interessante bestemming in aanmerking kwam om door ons met een bezoek te worden vereerd. Thuis hadden we al eerder het stadje Sedona overwogen, maar deze bestemming was in de planning afgevallen omdat het te ver uit de route lag. Nu er er weer naar keken, was de keuze voor Sedona een hele logische. Het waren wel extra kilometers, maar we zaten toch nog ruim onder onze 2500 ingekochte mijlen. Sedona werd dus onze bestemming voor vandaag. Toen we van de camping in Wahweap wegreden zagen we zeker tien luchtballonnen in de lucht hangen. Bleek dat er een ballonnenfestival gaande was. We zagen enkele ballonnen dalen en eentje kwam zelfs midden op een kruising van wegen terech

Vandaag een korte trip. Van Monument Valley reden we in een paar uur tijd naar het plaatsje Page in de staat Arizona aan de oevers van Lake Powell. Het landschap onderweg was verrassend mooi. Het had iets weg van een kleine Monument Valley; de rotsen die loodrecht uit de grond leken te komen waren weliswaar kleiner, maar wel kleurrijker. We vermaakten ons prima onderweg. Het rijden met de camper ging ineens een stuk relaxter toen Ron na 10 dagen eindelijk door had hoe die verrekte cruise-control werkte. Dat ze die accessoire zo moeilijk bedienbaar kunnen maken. Rond de klok van elf kwamen we aan bij het terrein van vandaan tours werden georganiseerd naar de Antelope Canyon, een canyon beroemd om z’n lichtspel in de zeer smalle opening tussen de canyonmuren. Konden we tot nu toe bijna overal met onze creditcard betalen, hier accepteerden ze alleen cash en dat hadden we te weinig bij ons. Dus moesten we eerst naar het plaatsje Page om te pinnen. Toch waren we op tijd terug voor de tour

Toen we gisteren Moab vanuit het noorden naderden op weg naar Arches NP, reden we voorbij aan het Canyonlands NP. Toch is dit park de moeite waard als we de boeken moeten geloven. Daarom besloten we om vandaag, op weg naar Monument Valley, toch wat tijd in te ruimen voor de Canyonlands. Dit park is opgedeeld in drie delen en het stuk wat men de "Needles" noemt lag het meest op onze route. Toch moesten we nog 22 mijlen van Highway 191 af om bij de "Needles Overlook" te komen. Het uitzicht was echter de afstand waard. We konden bij het uitkijkpunt tientallen kilometers ver weg kijken over de vallei van de Coloradorivier. Met de camera op een statief maakten we onderstaande panoramafoto. Een tweede bezienswaardigheid, waarvoor we ook weer flink moesten omrijden, was de "Newspaper Rock". Al duizenden jaren geleden maakten indianen hier op een rotswand allerlei tekeningen. Waarschijnlijk vertelden die een aantal verhalen. Vandaar de naam van deze rots. Het

Toen we wakker werden was het gruwelijk koud. We zaten boven de 3000 meter en bovendien waaide er een frisse wind. Gelukkig heeft ons campertje verwarming die het uit bed komen enigszins dragelijk maakte. Vanuit Torrey reden we na de zoveelste tankbeurt en een flinke beker koffie het Capitol Reef NP binnen. We waren eigenlijk niet van plan om lang in dit park te blijven omdat onze tijd beperkt is, maar de herfstkleuren en het lekkere zonnetje deden ons om de zoveel meter stoppen voor foto's. We waren zowat de enige toeristen in het park. Na Capitol Reef reden we ongeveer 200 kilometer door vrijwel onbewoond gebied. Gôh wat is het hier leeg. Heel af en toe reden we voorbij aan een eenzame boerderij waarbij we ons meteen afvroegen hoe die mensen aan hun boodschappen komen? 's Avonds effe een frietje halen is er hier helemaal niet bij. Iets na de middag kwamen we aan bij het Arches NP nabij Moab. Na een bezoekje aan het bezoekerscentrum en een snelle lunch met een broodje van Su

Vandaag op tijd verder getrokken. Om vanuit het Zion NP naar Bryce Canyon te komen dienden we door een tunnel te rijden die eigenlijk te klein was voor ons campertje. Door $15 te betalen waren rangers echter bereid om het verkeer, dat van de andere kant van de tunnel kwam, stil te zetten zodat wij over het midden van de weg door de tunnel konden rijden. In het midden is de tunnel namelijk hoger waardoor ons campertje er onderdoor paste. Ook na de tunnel stopten we nog diverse keren in het park vanwege prachtige vergezichten. Omstreeks elf uur kwamen we aan bij de Red Canyon, een voorbode van wat ons in Bryce Canyon stond te wachten. Hier lag echter een laagje sneeuw! Toch liepen wij in ons T-shirt. Nadat we ons voertuig op de parkeerplaats hadden gestald, liepen we in Bryce Canyon nabij het beroemde amphitheater (waarvan je hier een foto ziet) een tweetal trails. We doken helemaal de diepte van de canyon in. We keken onze ogen uit naar al die stenen pilaren en stonden versteld van

Vanwege het feit dat in Nevada de zomertijd weer over ging in wintertijd hadden we een extra uur. Dus eigenlijk stonden we niet om 07.30 uur op maar om 06.30 uur. We waren in ieder geval op tijd weer op weg. Vandaag voerde de rit ons via Las Vegas naar het Zion NP in Utah. Dat zijn een kleine 400 kilometers. Het werd een gemakkelijke rit vanwege het feit dat bijna alles freeway was en we dus lekker door konden rijden met een gangetje van zo'n 70 mile per uur, toch bijna 120 kilometer per uur. Het landschap onderweg was, met uitzondering van Las Vegas, ronduit saai. Alles was gortdroog en we passeerden nauwelijks plaatsjes. Des te verrassender was het landschap toen we tegen de middag het Zion NP binnen reden. Hier zagen we loodrechte rotswanden van bijna 1000 meter hoog en vertoonden de bomen hun prachtige herfstkleuren. En dat alles onder een strakblauwe lucht en een lekker zonnetje. Dit was al de tiende prachtige dag, qua weer, op een rij. In Springdale, vlakbij de ingang van h

Deze dag stonden we op tijd op voor de lange rit naar en door de Death Valley. 's Zomers is deze route voor huurcampertjes verboden vanwege de hoge temperatuur maar vanaf oktober tot aan april is het wel toegestaan. Vanuit Lake Isabella waren we in ruim een uur in Olancha, het laatste "plaatsje" voor de Dodenvallei. Hier vulden we de tank van ons campertje die hem trouwens goed lust. We zijn blij met de lage benzineprijzen hier want anders kostte het ons helemaal een fortuin. We hadden allebei het idee dat Death Valley één grote zoutvlakte zou zijn, maar daarmee zaten we helemaal verkeerd. De vallei was alles behalve vlak, sterker nog; die was erg bergachtig. Wat wel aan onze verwachting voldeed was het feit dat alles gortdroog was en dat er bijna niemand woonde. Pas in het gehucht met de veelzeggende naam Stove Pipe Wells zagen we enige vorm van menselijk leven. Wij reden meteen door naar weer een plaatsje met een toepasselijke naam, namelijk Furnace Creek. Dit is het