Ron & Nicky op reis

Nu we geen pelgrims meer zijn en dus niet meer hoeven te lopen, moeten we ons op een andere manier zien te vermaken. Nu is de oude binnenstad van Santiago een hele mooie plek om door te brengen, maar op een gegeven moment heb je het wel gezien. Wij wel tenminste en daarom hadden we voor deze dag een excursie geboekt. Lekker toeristisch zouden we met een touringcar en tig andere zielen een dagtocht gaan maken naar de westkust van Galicië. Daar ligt ook Finisterre en daar wilden we sowieso naartoe. Mooi dus dat ook deze plek in de excursie zat. Aan het ontbijtbuffet deden we de noodzakelijke voedingstoffen op waarna we naar een pleintje in de buurt van het hotel liepen om daar op de bus te stappen. De groep was gelukkig niet zo groot, een stuk of dertig, schatten we. Keurig om half tien vertrokken we. Eerste stop was in het vissersplaatsje Muxia. Daar stopten we bij een kerkje dat boven aan een prachtige rotskust stond. Ook stond er een vuurtoren en een monument. Die gebouwen hadden

The day after. Vandaag niks vroeg uit bed, rugzak op en lopen. De Camino zit er voor ons op. Sterker nog; de wintertijd ging vannacht in waardoor we een uur langer konden slapen. Al met al hadden we 11 uur geslapen voordat we uit bed kwamen. In het hotel genoten we daarna van een prima ontbijt. We bleven deze morgen nog even op de kamer omdat we nog wat dingetjes moesten doen en uitzoeken. Vandaag hadden we tijd genoeg. Toen we dan rond een uur of elf naar buiten gingen, liepen we eerst even naar het treinstation zodat we wisten waar we donderdag precies moeten zijn voor onze trein naar Madrid. Vervolgens liepen we naar het busstation in de stad. Je zou verwachten dat zo'n voorziening vlak bij het treinstation ligt. Nee, niet in Santiago. Daar ligt het busstation maar liefst 3 kilometer verderop. Onder de fel brandende zon liepen we het hele stuk. We wilden informatie over de bus naar Finisterre. Toen we die daar hadden gekregen bleek dat het veel makkelijker en nauwelijks duurder

Al om zes uur waren veel mensen met hun bagage aan het rommelen zodat wij ook vroeg op waren. Wat dat betreft zullen we de albergues niet gaan missen. Samen met Armand stonden we al om half acht weer op straat. Daarom dronken we eerst maar een bak koffie in een cafetaria in het dorp. Het was nog steeds donker toen we begonnen aan onze laatste etappe. Eerst moesten we terug op de route zien te komen maar dankzij de GPS was dat niet zo'n probleem. Lopen door de bossen in het donker was wat lastiger. De kleine lampjes die we bij ons hebben, geven maar net genoeg licht om niet je nek te breken over een uitstekende boomwortel oid. De etappe van vandaag was landschappelijk niet zo'n interessante. We liepen door diverse gehuchtjes en overal konden we het geluid van druk autoverkeer horen. Je kon merken dat we weer een grote stad naderden. Helemaal vlak was de laatste etappe niet. We moesten de Monte do Gozo nog over. Hoewel we maar een paar honderd meter hoefden te stijgen, was het

Goeie bedden zijn goud waard. Afgelopen nacht hadden we van die heerlijke bedden. We werden dan ook pas om kwart voor acht wakker. Toen we uit het pension vertrokken was het nog schemerig en daarom gingen we eerst maar een bak koffie drinken voordat we begonnen met lopen. Vandaag een makkelijke etappe van rond de 20 kilometer en zonder al te extreme hoogteverschillen. Het beloofde een warme dag te worden, dus we startten met lopen zonder jas aan. Het landschap was vandaag niet zo heel bijzonder maar de mistflarden en de opkomende zon maakte toch een mooi spektakel van onze wandeling. Ergens halverwege de ochtend dronken we nog een café con leche, want wat is een mens zonder koffie, niet? Tegen die tijd was het al zo warm dat het truitje uit ging en de pijpen van de broek werden geritst. We passeerden weer diverse gehuchtjes maar daar viel weinig te beleven. Het ziet er allemaal erg rustiek uit maar je zal er toch moeten wonen. Dan is "even boodschappen doen" een hele ond

Deze dag stonden we op tijd op omdat we een lange etappe voor de boeg hadden. Vandaag moesten we 29 kilometer overbruggen. Eerst ontbeten we in de albergue. Nu is ontbijt een groot woord voor een bak koffie en wat cakejes, maar vooruit. Om acht uur vertrokken we en natuurlijk was het buiten nog donker. In het dorp was de weg nog redelijk makkelijk te vinden, maar eenmaal buiten de bebouwde kom was het af en toe zoeken naar de bekende gele pijlen. We liepen al snel door bossen en ondanks dat het licht was geworden, blokkeerden de bomen het weinige licht, zodat we alsnog in het donker liepen. Het landschap was veelal hetzelfde als de afgelopen dagen met dien verstande dat er nu meer eucalyptusbomen waren. Die gaven in ieder geval een lekkere geur af. We liepen door bossen en kleine gehuchtjes zonder voorzieningen. Pas na zo'n twee uur lopen vonden we een barretje waar we koffie konden drinken. Omdat het lekker weer was, dronken we onze koffie buiten op. Net voor de lunch kwamen

Dat een prima kamer geen garantie is voor een goeie nachtrust, bewezen afgelopen nacht twee krolse poezen. Die rotbeesten waren zo hard aan het schreeuwen dat we er een paar keer wakker van werden. 's Morgens ontbeten we in de albergue en toen we buiten kwamen om te beginnen aan de etappe van vandaag zagen we dat het erg mistig was. De mist gaf iets spookachtigs aan Portomarin. Nadat we het stuwmeer waren over gestoken moesten we meteen volop aan het werk want het pad steeg nogal sterk. Dat stijgen zou deze dag trouwens blijven. Toen we uit de bossen kwamen liep de route langs een doorgaande weg. Op zich weinig aantrekkelijk maar toen de zon probeerde om door de mist te breken, gaf dat prachtige sfeerplaatjes waar de voorbij razende auto's niets aan af konden doen. We liepen de eerste twee uur langs de weg en waren dan ook niet rauwig toen we konden pauzeren in een cafetaria langs de weg. Na de pauze liep de Camino wat van de weg af zodat het wat rustiger lopen was. Wel bl

Toen we wakker werden ontdekten we het manco van onze albergue. Voor twaalf bedden was er slechts één WC. En zoals je weet moet je, als je net wakker bent, naar het toilet. Lastig als er dan een paar mensen voor je staan te wachten om hun plas te doen. Nicky werd er in ieder geval niet vrolijk van. Rond een uur of acht was het dan toch gelukt om alle urine uit te scheiden en gingen we op weg. Al na 30 meter stopten we bij een cafetaria voor een ontbijt. Daar bleven we langer dan gepland omdat we er in gesprek raakten met een leuk stel uit Australië. Sarria staat er om bekend dat vanaf hier, vooral Spaanse, mensen hun pelgrimstocht beginnen. Men moet minimaal 100 kilometer naar Santiago afleggen voor de Compostela en Sarria ligt op zo'n 115 kilometer van die stad. We hadden gedacht dat er maar weinig nieuwe pelgrims zouden zijn zo aan het einde van het seizoen, maar daarin hadden we ons vergist. Er liepen nu veel mensen op de Camino met veel te schone schoenen en zonder rugzak. Wi

Voordat we aan de lange etappe van deze dag begonnen, ontbeten we eerst in de albergue. Hoewel het al acht uur was geweest voordat we met lopen begonnen, was het buiten nog steeds pikkedonker. We kozen er daarom ook voor om niet het Camino pad te volgen maar de asfaltweg die gestaag naar beneden liep. Ondanks dat het nog een hele tijd donker bleef schoten we goed op. Wel maakte de weg grotere bochten dan het pad zodat we op de weg lopend meer meters maakten. Dat was de reden dat we op een gegeven moment er toch maar voor kozen om over het Caminopad te lopen. Dat gaf ook veel mooiere uitzichten. We liepen over diep uitgesleten holle wegen met veel en grote kastanjebomen. De zon was al vroeg achter de wolken vandaan en het was heerlijk wandelweer. We passeerden diverse gehuchtjes voordat we in Triocastela aan kwamen. Aan het begin van het dorp stond een 800 jaar oude kastanjeboom. Wij dronken in een barretje een café con leche, maar de vrouw achter de bar had niet bepaald veel plezi

Wat een luxe, de wekker ging pas om kwart voor acht we konden ontbijten in het restaurantje van het pension. Het was bijna negen uur voordat we op weg gingen. Het grote voordeel aan zo laat starten is dat het buiten licht is. Net voordat we gingen had het nog geregend, maar nu was het droog en er zaten zelfs blauwe plekken in de lucht. We liepen in het begin door een prachtig herfstlandschap. Er stonden vooral veel kastanjebomen maar ook veel notenbomen. Het wegdek lag bezaaid met tamme kastanjes en walnoten. Her en der waren oude omaatjes de kastanjes en noten aan het rapen. Het pad liep vanaf het begin al flink omhoog. Wij volgden de weg en dus liepen we op asfalt. Dat schoot flink op. Toen de Camino een onverhard pad op liep, besloten wij toch de weg te blijven volgen. Daardoor liepen we wel wat extra meters maar wel over een fatsoenlijk wegdek. Vanaf het gehuchtje La Faba moesten wij er ook aan geloven. Vanaf hier alleen een onverhard pad steil omhoog richting O Cebreiro. Tot

Nondeju, wat was het matras hard de afgelopen nacht. Met enige regelmaat moesten we omdraaien om enigszins te kunnen slapen. Toch werden we pas tegen zevenen wakker en waren we iets na half acht klaar voor loopdag 26. Vanwege de zware bewolking moesten we nog bijna een uur in het donker lopen. Dat was deze dag zeker niet ongevaarlijk want we moesten in de berm van een doorgaande weg lopen. Gelukkig hadden we lampjes bij ons zodat we enigszins zichtbaar waren. Ook hielp het mee dat Spanjaarden kennelijk voor een uur of tien allesbehalve actief zijn. Slechts af en toe kwam er een auto langs. De eerste plaats van enige omvang was Villafranca, een heel aardig stadje met smalle straatjes vol oude huizen, een kasteel en diverse kerken waaronder een Romaanse kerk. Hier namen we uitgebreid tijd om te ontbijten. In de tijd dat we in de cafetaria zaten begon het buiten wel een beetje te regenen. Veel stelde dat echter niet voor. Nadat we Villafranca hadden verlaten liep de Camino een beetje

We hadden ons deze ochtend zowaar verslapen. We werden pas om tien over half acht wakker en dat terwijl we voor achten geacht werden de albergue te verlaten. Dat lukte maar ternauwernood. Toen we buiten kwamen was het koud en zagen we een heldere lucht met sterren. Dat beloofde een stralende dag te worden. Langs de doorgaande weg liepen we Molinaseca uit in de richting van de grote stad, Ponferrada. De weg was vlak en prima en in iets meer dan een uurtje stonden we oog in oog met het middeleeuwse kasteel dat het centrum van de stad domineert. In een cafetaria tegenover de burcht ontbeten we om daarna op zoek te gaan naar een geldautomaat. Ons contante geld was bijna op en hier gaat alles nog op de ouderwetse manier, met briefjes en muntjes dus. Gelukkig hadden we zo'n masjien snel gevonden en weer voorzien van de nodige flappen, konden we verder. Ponferrada is een behoorlijke groene stad en oogt helemaal niet onaardig, zeker met een lekker zonnetje erbij. Het duurde wel even v

Over de 19e oktober kunnen we kort zijn. We liepen een lange etappe van Astorga naar Foncebadón, een afstand van meer dan 25 kilometer. Ron z'n verkoudheid was er niet bepaald minder op geworden en volgestopt met paracetamol, begonnen we omstreeks kwart voor acht aan de tocht. We liepen 's morgens door wat dorpjes die niet veel voorstelden. Wel ontbeten we in het eerste beste dorpje en dronken we halverwege de ochtend een drankje op een terrasje van een volgend dorpje. Het was nog maar net middag geweest toen we in Rabanal aan kwamen. Dat zou eigenlijk onze bestemming voor deze dag zijn, maar dat vonden we allebei toch wel wat vroeg. Ondanks dat Ron zich steeds minder goed voelde, besloten we na de lunch toch zo'n 6 kilometer door te lopen om zo ook de etappe van morgen wat minder lang te maken. Die 6 kilometer gingen wel omhoog, maar op zich viel het allemaal mee. Het landschap was prachtig met veel bomen in hun herfsttooi en hoge bergen op de achtergrond. De ondergrond w

Toen we om half acht buiten stonden en klaar waren voor de etappe naar Astorga, was het nog pikkedonker. En probeer dan je weg maar eens te vinden. In het dorp ging het nog, maar buiten in de donkere velden, was het toch een groter probleem. We werden zelfs bijna aangereden door een tractor waarvan de chauffeur nog niet helemaal wakker was en ons niet zag, ondanks onze lampjes. De GPS-route bracht gelukkig uitkomst. Het is wel lastig dat het in deze tijd van het jaar tot maar liefst half negen donker is. Dat is veel later dan bij ons. Na een uurtje lopen kwamen we aan in Hospital de Obrigo. De toegang naar het plaatsje toe was indrukwekkend. Een lange, eeuwenoude brug voerde ons over de rivier de Obrigo, de stad in. Daar wilden we ergens ontbijten maar dat viel even tegen. Er was niks open om te ontbijten. Er zat niks anders op dan twee kilometer verder lopen naar het volgende dorp. Het was toch al ver over negenen toen we daar aan kwamen, maar in het hele dorp was helemaal geen lev

Vandaag weer verder. León hadden we wel gezien. Om half acht stonden we buiten en waren we klaar voor de lange etappe van vandaag. We wilden wat verder lopen dan de eigenlijke etappe zodat we morgen minder kilometers hoefden te lopen waardoor we meer tijd in Astorga konden doorbrengen. De weg in León stond duidelijk aangegeven. De stad bleek echter groot en lang liepen we door stedelijk gebied. De plaatselijke bevolking ging naar het werk waardoor het druk was op de weg. De route liep omhoog wat een verrassing voor ons was omdat we gedacht hadden een vlakke etappe te hebben. Toch was het nog te hebben. Twee plaatsjes verder stopten we in een barretje voor een ontbijt. Aan het einde van het plaatsje moesten we een keuze maken omdat er twee routes waren. Wij kozen voor een iets langere route die door de velden ging. De kortere bleef parallel aan de drukke weg lopen en met die weg hadden we het wel gehad. Zodra we de alternatieve route op waren gelopen was het heerlijk rustig en waren

Een rustdag begin je natuurlijk met uitslapen. Dat lukte prima. Omdat we deze dag helemaal geen haast hadden waren we lang aan het prullen op onze hotelkamer. Zo werden de weinige haartjes die Ron nog heeft, helemaal verwijderd en lazen we over wat we deze dag in León allemaal konden doen. Daarna genoten we van het uitgebreide ontbijtbuffet in het hotel. Nadat we waren uitgecheckt liepen we naar het oude centrum van de stad. Het was toen al bijna elf uur. Omdat het zondag was, bleven de meeste winkels dicht. Daardoor hing er een andere sfeer in de stad dan toen we gisteren hier liepen. We bekeken eerst wat bijzondere gebouwen in het centrum zoals het bankgebouw Casa de Botines dat door niemand minder dan Antonio Gaudi is ontworpen. De man zit, in brons, op een bankje voor zijn creatie. Ook bekeken we het Palacio de los Guzmanes. Het is een museum waarvoor je moet betalen, maar de binnenplaats was zo te bekijken. De batterij in Nicky's horloge was op en omdat ook Ron geen horloge

Sodeju, wat was het afgelopen nacht warm op de kamer. We lagen dan ook met 9 mensen op een kleine kamer. Toch sliepen we behoorlijk goed. Na een erg simpel ontbijtje verlieten we Mansilla de las Mulas om in ruim 20 kilometers naar León te lopen. Er was druk verkeer tussen deze twee plaatsen en wij liepen op een onverhard pad dat parallel aan de drukke weg liep. Het was dus niet bepaald rustig lopen. Na ongeveer 6 kilometer lopen kwamen we aan in een dorpje waar we een leuk barretje vonden voor een wat uitgebreider ontbijt. Daarna werd de route er niet mooier op. We liepen langs een hoop industrie die er hier net zo lelijk uitziet als overal elders. Ook de voorsteden van León zijn ronduit lelijk. Al het moois van León is bewaard voor het centrum. Het duurde een hele tijd voordat we in dat centrum waren. Toen we vanuit een smal winkelstraatje de hoofdstraat opdraaiden, liepen we Frank, een oude bekende tegen het lijf. Hem hadden we al een aantal keren eerder gezien en gesproken op d

Het bleek lekker slapen op een privékamer want we werden pas om kwart over zeven wakker. We ontbeten eerst in de bar voordat we uitcheckten. Toen we om tien voor half negen vertrokken was het al licht. Snel verlieten we het saaie dorp. De Camino liep parallel aan een rustige asfaltweg. Wij besloten dan ook om op de weg te gaan lopen. Asfalt bevalt ons een stuk beter dan het kiezelpad dat eigenlijk voor ons bestemd was. Het eerste dorpje liet niet lang op zich wachten en daar stopten we voor een drankje. Daarna kwam een gruwelijk lang stuk van zo'n 13 kilometer waar helemaal niks te doen was. Geen dorp, niets interessants aan de horizon, niks, alleen de weg. Nicky haar rugzak wilde maar niet goed zitten en ze had last van het ding. Er zat echter niks anders op dan doorlopen. Gelukkig hadden we de goede asfaltweg en het weer dat prima was. Het was al over twaalven toen we in Reliegos aan kwamen. Hier pauzeerden we bij een barretje. Daarna restte ons nog 6 kilometer naar Mansilla

Het regende toen we wakker werden. Dat was geen verrassing want het klopte met de weersvoorspelling. Omdat het een tijdje zou duren voordat we een plaatsje zouden tegenkomen, ontbeten we in de albergue. Ontbijt is wel een groot woord voor een kop koffie en een croissant, maar wij deden het ermee. Toen we vertrokken was het al acht uur maar toch was het nog donker. Pas toen we het dorpje geruime tijd achter ons hadden gelaten, begon het wat licht te worden. De regen duurde gelukkig niet lang en het was ook helemaal niet zo koud als we hadden verwacht. Een meevaller dus. Het landschap onderweg was niet spannend. We passeerden twee kleine dorpjes en liepen verder langs eindeloze velden. Wel viel het ons op dat ook hier de herfst was begonnen. Blaadjes kleurden geel en rood wat een mooi gezicht opleverde. Na zo'n 12 kilometer kwamen we aan in Sahagún, een wat grotere plaats met veel bouwwerken van adobe. Wij vonden het allemaal wat tegenvallen. In de bar van een albergue dronken

Gôh, wat was het koud afgelopen nacht. We hadden 's nachts niet het benul om een extra deken op onze slaapzak te leggen en lagen te bibberen in ons bedje. We waren er dan ook niet zo rauwig om, om op te staan. De weersvoorspelling was niet goed, maar toen we omstreeks kwart voor acht vertrokken was het eigenlijk best lekker. Helaas bleef dat niet lang het geval. Toen we net Clarrion uit waren begon het te regenen en moesten we onze regenjassen aantrekken. De etappe van deze dag was een speciale. We moesten ruim 26 kilometer lopen maar de eerste 18 daarvan zouden we helemaal niks van bewoning tegenkomen. Tijd voor reflectie, aldus onze reisgids. De hoeveelheid regen viel gelukkig mee en al gauw hadden we het warm in de regenkleding. We waren blij verrast toen we halverwege de 18 kilometer leegte een geïmproviseerd koffietentje passeerden. Natuurlijk stopten we voor een kop koffie. Meteen vierden we dat we halverwege onze pelgrimage waren. We hadden er ongeveer 400 kilometer op

Lekker geslapen vannacht. Helaas werd er al weer vroeg gerommeld in allerlei rugzakken. Ook lijken sommigen te zijn vergeten hoeveel herrie plastic zakken maken. Afijn, het was tijd om op te staan. Vandaag een korte, makkelijke etappe naar Carrion de los Condes over iets meer dan 20 kilometer. Voordat we aan de etappe begonnen kochten we bij een bakkerijtje een brood en wat kaas zodat we konden ontbijten en lunchen. Het dorp waren we zo uit, zo groot was het helemaal niet. De Camino volgde daarna een drukke verkeersweg. Gelukkig was er voor de wandelaars een apart pad wat best goed was. Apart was dat, bij elk zijweggetje, maar liefst vier paaltjes met het bekende Camino-teken stonden. Verdwalen kon hier niet. Net voor het eerste plaatsje kwamen we onze vrienden Sandra en Armand weer tegen. Samen ontbeten we in een barretje. Daarna splitste de Camino zich. We konden kiezen voor het pad langs de drukke weg of een alternatieve route door de graanvelden. Wij kozen voor de laatste opti

Vandaag vertrokken we wat later dan normaal uit de albergue. Alhoewel er al vroeg gerommeld werd in allerlei rugzakken, bleven wij even liggen totdat de grootste groep weg was. Daarna aten we nog een zeer eenvoudig ontbijt in de keuken. Daar was het best druk maar niemand zei een stom woord. Dat was tevens het mankement van deze albergue; de voorzieningen waren prima maar er hing geen sfeer. We hadden er dan ook geen moeite mee om verder te trekken. Omdat we wat later dan normaal vertrokken was het buiten al licht. Daardoor vonden we de weg het dorp uit, moeiteloos. Net buiten het dorp troffen we oude bekenden, Richard en Sandra. Met hen liepen we een eindje op totdat we een meseta op moesten klimmen. Deze was bijzonder steil met een stijgingspercentage van 12% . Toch was het goed te doen omdat het nog niet zo warm was. Eenmaal boven aangekomen genoten we van het fantastisch mooie licht van de opkomende zon. Dat was deze dag extra mooi. We moesten die meseta ook weer af en dat lev

Toen we na een goede nacht en een simpel ontbijt om half acht buiten stonden, zagen we een heldere hemel met veel sterren. Daardoor was het ook behoorlijk koud en het was even bibberen zo in ons truitje. De weg het dorp uit was recht toe, recht aan en het duurde niet lang of we liepen weer op de Meseta. Hoewel het landschap niet erg gevarieerd is, is het wel erg mooi, zeker met een opkomende zon. Pas na ongeveer 10 kilometer lopen kwamen we in een plaatsje waar we koffie konden drinken. Helaas waren we daar niet de enigen. Even daarvoor had een bus ongeveer 30 tot 40 nep-pelgrims uitgespuugd die daar ook waren. Deze mensen waren uit de bus gestapt, hadden zonder bagage zo'n 2 kilometer gelopen en kwamen nu in het barretje hun stempel halen. Even buiten het dorp stond de bus weer te wachten om hen op te pikken. Dit heeft helemaal niks met de Camino te maken. Wij hadden er in zoverre last van dat ze allemaal naar de wc moesten en wij dus niet konden gaan. Na de koffie kwam de zon

Om half acht stonden we bepakt en gezakt buiten de albergue. Veel pelgrims namen een ontbijt in het barretje aan de overkant, maar wij besloten te starten aan onze wandeling. Ontbijten zouden we wel doen in het eerste dorpje dat we tegen zouden komen. Het wordt steeds later licht en zolang we door Burgos liepen was het donker. Daardoor was het af en toe lastig om de route te vinden. Gelukkig waren daar de GPS-routes op Ron z'n telefoon. Toen we Burgos achter ons hadden gelaten kwamen we door een leeg buitengebied te lopen. Veel bijzonders viel er niet te zien maar het licht van de opkomende zon was prachtig. In het eerste dorpje waar we doorheen liepen ontbeten we in een barretje. Daar kwamen we een paar oude bekenden tegen; Frank & Dave. Natuurlijk volgde een praatje. Na een ontbijtje loopt het toch wat lekkerder en toen ook nog de zon achter de wolken tevoorschijn kwam, was het heerlijk wandelen ondanks dat het landschap redelijk saai was. Ongelooflijk hoeveel graanveld

Wel lekker hoor zo'n luxe hotelkamer met dito bed. We sliepen deze nacht dan ook heerlijk en ook langer dan normaal gesproken. Pas om 8.30 uur stonden we op. Het ontbijt was zoals het een viersterrenhotel betaamt. Het was heel erg uitgebreid en we deden ons dan ook meer dan te goed aan al dat lekkere eten. We hadden de dag ervoor de was gedaan, maar deze was nog niet helemaal droog, dus hadden we een klein probleempje. Uiteindelijk hebben we de was toch maar opgevouwen en in onze rugzakken gedaan. Daarna was het tijd voor wat boodschapjes. Eén probleem echter, de meeste winkels waren nog gesloten. Pas om een uur of 10 opent men hier de winkels. In een kleine farmacia vonden we scheerschuim voor Ron. Terug in het hotel checkten we uit maar lieten wel onze rugzakken achter. We slenterden daarna wat door de stad. Uiteraard dronken wel een koffie waarna het wachten was tot één uur. Pas op dat tijdstip ging de albergue, waar we wilden gaan verblijven, open. Tegen enen ging de alberg