Ron & Nicky op reis

Helaas, de vakantie zit er al weer op. Het had de afgelopen nacht flink geregend en geonweerd, alsof de Dolomieten bedroefd zijn dat we gingen. Nog één ding restte ons en dat is weer naar huis rijden, door Italië en dwars door Oostenrijk en Duitsland. We hadden besloten om niet extra vroeg te vertrekken. Het was 08.40 uur toen we, na een laatste uitgebreid ontbijt, bepakt en gezakt bij het hotel wegreden. Om op de autostrada te komen, moesten we eerst de Sella-pas weer over. Dat ging vlotjes omdat het daar nog niet zo druk was. Na de Sella-pas werd het wat drukker op de weg en ging het wat langzamer. Toch waren redelijk snel Italië uit. Deze keer geen file bij de kaartjesautomaten voor de tol. Bij de Brennerpas stonden we wel even stil vanwege wegwerkzaamheden. Toen we na een korte plaspauze weer verder wilden rijden, deed het navigatiesysteem van de auto het niet goed meer. Daarom reden we verkeerd en kwamen we uit in Garmisch Partenkirche in Duitsland in plaats van bij de Fernpa

Alweer de laatste hele dag in de Dolomieten. Tuurlijk genoten we na een prima nachtrust van het uitgebreide ontbijtbuffet en hadden we gedurende het ontbijt tal van opmerkingen en pleziertjes over de overduidelijke Italiaanse ober. Hij was het prototype Italiaan; vies bruin en iets te galant tegen alles wat vrouw was. Hij sprak alleen Italiaans waardoor hij niet veel tegen ons durfde te zeggen. Vriendelijk was hij echter wel. Vandaag hadden we voor de lunch afgesproken met vrienden die ook in de Dolomieten verbleven. Tot die tijd gingen we nog wat passen rijden. Ron kon maar geen genoeg krijgen van al die bochtjes. We reden eerst weer naar Canazei waar we het eerste deel van de Sella pas op reden om daarna de Pordoi pas weer op te rijden in de richting van Arabba. Tot aan de top van de Pordoi pas zaten we achter een paar slome Italianen die niet hard durfden te rijden, maar daarna hadden we de weg min of meer voor onszelf en konden we in eigen tempo de vele haarspeldbochten nemen. W

Na drie dagen flink wandelen, besloten we deze dag de auto te pakken om zodoende die arme beenspieren wat rust te gunnen. We waren op onze rit hier naar toe al over de Sella pas gereden en die ervaring smaakte naar meer. Ron had een mooie route uitgestippeld en na het ontbijt stapten we in ons Peugeootje en gingen op pad. Onze eerste bestemming was een kunstmatig meer aan de voet van de Marmolada groep. Via Canazei reden we naar Penia en door naar het Lago di Fedaia. De weg was goed en het was er niet druk. Bovendien reden we onder een mooie blauwe hemel met wat vriendelijke stapelwolkjes. Het stuwmeer lag er mooi bij en omdat het niet hard waaide zagen we mooie spiegelingen in het water. Mooi voer voor wat foto’s. Na onze stop bij het meer reden we over de Passo di Fedaia, met 2057 meter hoogte één van de minder hoge passen in dit deel van de Dolomieten. De pas was er niet minder mooi om. Ron genoot van de vele bochtjes die genomen moesten worden.  In het plaatsje Caprile sloeg

De lucht was strakblauw toen we deze morgen wakker werden. Na weer een copieus ontbijt namen we de auto naar Vigo di Fassa, een dorpje op zo’n 10 kilometer afstand van Campitello.  Daar parkeerden we de auto en liepen we naar het kabelbaanstation waar vandaan een kabelbaan ons naar Ciampedie op 2000 meter bracht. Boven aangekomen stonden we even versteld van de schoonheid van de Val de Vaiolet, de Rosengarten in het Duits. We waren helemaal omringd door hoog oprijzende bergen met erg puntige pieken, precies zoals we ons de Dolomieten hadden voorgesteld. Op een groot bord stonden alle wandelroutes aangegeven. Nicky was erg eigenwijs en meende dat we met een andere kabelbaan eerst weer naar beneden moesten om aan een wandeling te kunnen beginnen. Omdat er tegen een eigenwijze Nicky niks te beginnen valt, namen we maar plaats in de stoeltjeslift omdat we er toch gratis mee mee mochten. Beneden kwamen we er al snel achter dat we weer naar boven moesten omdat de wandelingen toch echt d

Na een heerlijke nacht slaap en een dito ontbijt waren we weer klaar voor een nieuwe dag, hoewel de beenspieren toch nog wel wat zeer deden. Buiten was het zonnig maar er hingen ook wat wolkjes in de lucht. De temperatuur was echter prima. We besloten om naar het naast gelegen dorp Canazei te wandelen om daar de kabelbaan naar boven te nemen. We wilden niet langs de drukke weg lopen en dachten een leuk wandelpad te hebben gevonden dat langs de rivier liep. Helaas liep dat pad dood en moesten we terug. Uiteindelijk vonden we toch een prima voetpad naar Canazei dat slechts twee kilometer verderop ligt. Met onze Panoramapass konden we onbeperkt gebruik maken van de kabelbanen en dus zaten we al snel in een cabine die ons naar Pecol op 1926 meter bracht. Eenmaal boven bleek er niet zoveel te doen. Er was een restaurant maar er waren geen wandelroutes. Daarom namen we een tweede lift die ons naar de Col dei Rossi bracht. Vandaar hadden we een prachtig uitzicht op de Marmolada waarvan d

Na ruim 9 uur slaap waren we weer helemaal opgeknapt. Voordat we op pad gingen ontbeten we in het hotel. Het ontbijtbuffet was zeer uitgebreid. Daar komen we de komende dagen zeker wel mee door. Er was zelfs Apfelstrudel en ook brownies, naast al het andere meer doorgaande ontbijtspul. Van het hotel kregen we tegen betaling van een borg van 10 euro een Valle di Fassa-kaart waarmee we voor tal van zaken korting kregen. Zo kregen we ook ieder 11 euro korting op een Panoramapas waarmee we gedurende drie dagen onbeperkt gebruik konden maken van de liften en kabelbanen in de regio. Na het ontbijt namen we in Campitello de lift naar de Col Rodella dat op een hoogte van 2485 meter hoogte ligt, ruim een kilometer omhoog dus. Het weer werkte voortreffelijk mee en onder een strakblauwe hemel begonnen we aan een tocht langs een aantal refugio’s in de nabijheid van de Langkofel en de Plattkofel; zeer indrukwekkende bergmassieven die bijna loodrecht omhoog liepen. We namen veel foto’s en filmden

Vrienden van ons zijn al jaren dolenthousiast over de Dolomieten in Italië. Ze vertellen prachtige verhalen over grillige bergformaties waar het goed wandelen is en ook lekker eten. Toen we voor dit jaar aan het zoeken waren voor een bestemming voor een weekje weg, kwamen we al snel uit bij dit prachtige gebergte. Op internet vonden we op een hotelboekingsite een leuk hotel in de Val di Fassa en boekten gelijk voor zes nachten. De afstand van huis naar het hotel betrof zo’n 950 kilometers. Dat was te doen met de auto en zo kwam het dat we op een zeer vroege zaterdagochtend uit Helmond wegreden met bestemming Campitello di Fassa. Omdat het zo vroeg was, hadden we nauwelijks last van het overige verkeer en schoten we goed op, afgezien van de ontelbare wegwerkzaamheden waar de Duitse snelwegen berucht om zijn. We besloten het aantal wegwerkzaamheden bij te houden en ik kan nu al verklappen dat we, voordat we Duitsland door waren, maar liefst 23 van die “Baustelles” moesten passeren met