Ron & Nicky op reis

We sliepen prima in het grote bed terwijl buiten de hemelsluizen helemaal open gingen. Het regende hard en langdurig zoals dat alleen in de tropen kan. Toch was het deze morgen toen we wakker werden keimooi weer. De zon scheen en de lucht was blauw. Na het ontbijt gingen we eens een keer niet met Hamit mee. Vandaag gingen we met een tuktuk langs de beroemde tempels en andere bezienswaardigheden in Anuradhapura. Om die tempels als toerist te kunnen bezoeken moesten we verplicht met een gids mee. Hamit had geregeld dat onze tuktukchauffeur ook onze gids was. Ik ga jullie niet vermoeien met de vaak lange en nauwelijks uitspreekbare tempelnamen. Anuradhapura was meer dan 1000 jaar lang de hoofdstad van Sri Lanka, van 300 voor Christus tot ongeveer de 11e eeuw. Niet gek dat er zoveel belangrijke en mooie bouwwerken staan. De meeste bezienswaardigheden zijn meer dan tweeduizend jaar oud. Onze gids heette Hemanthi en nam ons eerst mee naar een stupa die nog redelijk eenvoudig was. De t

Toen we ’s morgens wakker werden was het buiten nat van de regen. Gelukkig klaarde het snel op  en begon de zon te schijnen. Om acht uur waren we klaar met ontbijten en sprongen we bij Hamit in de auto. De rit van deze dag zou ons naar Anuradhapura brengen, één van de oude hoofdsteden van Sri Lanka. Het is onze laatste verblijfplaats in dit land voordat we terug gaan naar Negombo en het vliegveld. Het zou een rit van zo’n twee uur worden. Onderweg stopten we nog wel bij Mihintale waar een groot tempelcomplex ligt. In Mihintale zou het boeddhisme in Sri Lanka zijn begonnen toen een koning met al z’n manschappen zich lieten bekeren door een Indiase prins. We waren de enige buitenlandse toeristen toen wij er waren en vielen daardoor nogal op. We waren ook de enigen die entree tot het complex moesten betalen want Sri Lankanen hoeven dat niet. Vanwege de zondag was het er druk. Nadat we entree hadden betaald moesten we een flinke trap op. Daarna volgde nog een trap naar een hagelwitte

Toen we deze morgen naar het ontbijt liepen zagen we op het strand een lange rij mannen aan een touw staan sjorren. Het leek een beetje op touwtrekken, alleen zagen we geen tegenpartij en verdween het touw in de zee. Toen we gingen kijken bleek het te gaan om mannen die een sleepnet aan het binnenhalen waren. Honderd meter verderop stond ook een rij mannen te sjorren. Zij hadden het andere touw van het sleepnet vast. Mooi voor wat foto’s. Het ontbijt viel niet tegen en was in buffetvorm. Dat hebben we in Sri Lanka nog maar één keer eerder gezien en dat was in de sjieke Cinnamon Lodge in Habarana. Om half negen was Hamit er weer en hij reed ons naar een strandje een paar kilometer verderop waar vandaan we met een bootje naar Pigeon Island werden gebracht om daar te gaan snorkelen. Op Pigeon Island is eigenlijk helemaal niks. Er wonen geen mensen en er staan geen gebouwen, afgezien van een keetje voor de “snorkelpolitie”. We hadden afgesproken dat men ons vier uur later weer kon o

Na een laatste luxe ontbijt checkten we om tien uur uit. Het is voorbij met het luxe verblijf. Toen Hamit aan kwam rijden had hij een man bij zich in de auto zitten. Het bleek de man te zijn die twee dagen eerder had beloofd om met mooie beeldjes voor het WC museum naar het hotel te komen. We waren de man helemaal vergeten, maar hij was er toch. En wat mooier was, de beeldjes die hij bij zich had waren mooi. Ze waren wel duur maar toch kochten we er drie. Na deze transactie reden we in de richting van Trincomalee aan de oostkust van Sri Lanka. Toen Ron liet vallen dat hij in Trincomalee ook wel in zo’n luxe hotel wilde verblijven, begon Hamit meteen te bellen om te bezien of dat geregeld kon worden. Dat lukte helaas niet omdat het hotel waar we geboekt hadden, geen refund gaf. Dat hadden we ook wel verwacht, maar het was mooi geprobeerd van onze trouwe chauffeur. In minder dan twee uur reden we naar Trincomalee. Daar zette Hamit ons eerst nog af bij het verkeerde hotel. Even later

Bij een vijfsterren hotel hoort een vijfsterren ontbijt. Nou, dat was er dan ook. We hadden zoveel moeite een keus te maken uit al dat lekkers dat we zelfs te laat waren op het afgesproken tijdstip om met Hamit op pad te gaan. Vandaag stond de oude hoofdstad Polonnaruwa op het programma. Van de 11e tot de 13e eeuw was deze plaats de hoofdstad van Sri Lanka. Een aantal Singalese koningen bouwden er een prachtige stad waarvan anno 2019 nog veel van terug te vinden is. Om er te komen moesten we ruim een uur met de auto. En voor de eerste keer sinds we in Sri Lanka zijn was het lekker zonnig en keken we tegen een blauwe lucht aan. Onderweg stopten we langs de weg toen we een man ontwaarden met een gigantische varaan. Het beest was enorm, bijna net zo groot als een Komodoveraan. Uiteraard moest de man geld hebben voor de foto’s die we van het beest maakten, maar dat vonden we oké.  Toen we in Polonnaruwa op de parkeerplaats bij de ticketoffice stopten werden we meteen belaagd door behoor

We hebben lekker geslapen in onze homestay aan die rivier in Kandy. Het ontbijt was, zoals onderhand gewoon, erg simpel maar voldoende. Om acht uur checkten we uit en stapten bij Hamit in de auto voor de rit naar Sigiriya. Het was nog een hele toer om Kandy uit te komen door het hectische verkeer. Gedurende de hele rit bleef het verkeer druk en vooral chaotisch. Ook Hamit deed daar aan mee totdat hij door de politie aan de kant werd gezet. Kennelijk had hij een doorgetrokken streep overschreden en de agent wilde hem daarvoor een bekeuring geven. Hamit kocht de boete af door de agent 500 rupees smeergeld te betalen. Omkoping van agenten is in Sri Lanka kennelijk de normaalste zaak ter wereld en de agenten halen zo een veelvoud van hun salaris binnen. Toch had Hamit kennelijk wel wat geleerd want hij overschreed deze dag geen enkele keer meer een doorgetrokken streep. Eerste stop was bij een kruidentuin. Sebastian, een uiterst serieuze man, vertelde ons er alles over medicinale kruide

Toen we wakker werden en naar buiten keken, werden we niet blij. We meenden het afgelopen nacht al te horen, en het klopte: buiten was alles weer kletsnat. Nog maar weinig reizen die we gemaakt hebben, zijn zo nat verlopen. Om acht uur reden we aan in de richting van Kandy, de tweede stad van het land. Terwijl we de streek uit reden, zagen we onderweg de theeplukkers naar de uitgestrekte theevelden gaan. Zij waren voorbereid op de regen door middel van opengeknipte plastic zakken die ze over hun hoofd en bovenlichaam droegen. Onderweg stopten we bij de Ramboda Middle Falls omdat we daar toch aan voorbij gereden kwamen. Een tweede stop was bij de Storefield theefabriek. Hier kregen we een snelle rondleiding door een niet in werking zijnde theefabriek, maar leerde wel weer wat over de verschillende soorten thee. We eindigden natuurlijk in een theeshop waar het de bedoeling was dat we er thee kochten. Dat deden we dus niet. Kandy ligt op 500 meter hoogte en het feit dat we weer lag

Voor de activiteit van vandaag hadden we redelijk tot goed weer nodig. Toen we om zeven uur wakker werden, scheen de zon wat betekende dat we naar de Horton Plains konden voor een trekking. We aten ons ontbijt in het hotel en gingen daarna met Hamit met de auto naar de Horton Plains. Dat was een rit van anderhalf uur wat extra lang leek omdat er constant een piep in de auto te horen was. Dat kwam door de aanrijding van gisteren. Bij het provisorisch maken van de kofferklep was de schakelaar, die aan het systeem doorgeeft dat hij echt dicht zit, gesneuveld. Daardoor dacht de Prius continue dat de kofferklep niet dicht zat, wat wel het geval was, en gaf daarom constant een waarschuwingssignaal. Gek werden we er van. Hamit kon pas ’s middags op zoek naar een reparateur. We deden het er daarom maar mee. De Horton Plains liggen op 2600 meter wat dus nog een stuk hoger was dan Nuwara Eliya. Onderweg scheen dan weer de zon en dan was het weer bewolkt of zelfs mistig. Gelukkig was het op de

Afgelopen nacht was er gelukkig geen herrie van andere gasten want die waren er niet. Wel was er een strontvervelende mug die Ron helemaal lek stak en uit z’n slaap hield met haar gezoem. Een paar oordoppen brachten redding. Na het ontbijt checkten we uit in dit “bijzondere” hotel. Hamit reed ons vervolgens naar het treinstation in Ella voor onze treinreis naar Nuwara Eliya. Het was lekker weer, dus het wachten op het perron was geen straf. Wel waren we blij met onze gereserveerde plaatsen in de tweede klas. Er stonden namelijk nogal wat mensen te wachten op de trein. Niet alleen in Nederland komen de treinen steevast te laat. Ook in Sri Lanka kunnen ze er wat van. Tien minuten later dan gepland verscheen de trein. De treinrit vanaf Ella geldt als één van de mooiste treinreizen. Onze verwachtingen waren dan ook hoog. We werden niet teleurgesteld. Hoewel we eigenlijk aan de verkeerde kant van de wagon zaten, konden we toch genieten van de weidse uitzichten over het Sri Lankaanse pl

Ooit heb je van die onderkomens waar alles fout gaat. Het Ella Red Rock hotel is zo’n plek. De Indiërs bleken erg asociaal gezelschap te zijn. Kennelijk waren ze het dorp in geweest en net toen wij in onze eerste slaap waren, kwam het gezelschap erg luidruchtig terug bij het hotel. Ron kon daarop niet meer inslapen. Een uur later, net toen Ron wegzakte in een slaap, kwam het hele spul weer naar buiten met veel herrie. Het was toen half een en hij had nog nauwelijks geslapen. ’s Morgens om 6 uur waren die verrekte Indiërs al weer wakker en met veel herrie werd op het terras voor onze kamer het ontbijt genuttigd door dat stelletje tuig. Personeel van het hotel deed niets om het spul wat rustiger aan te laten doen. Ons ontbijt stelde bar weinig voor. Toast met een ei of met jam. Een bordje kon er niet af. Toen we Hamit weer ontmoetten, vertelde we hem van onze niet bijster goede ervaring met dit hotel. Hamit stelde onmiddellijk voor om een ander hotel te zoeken. Ook zou hij met het man

We werden al vroeg wakker vanwege een hoop herrie bij de buren. Bleek dat die kamer vol zat met Indiase dames die aan het kakelen waren. We kregen deze morgen een zeer uitgebreid ontbijt dus met een goed gevulde maag kropen we om half negen bij Hamit in de auto. Het weer was een stuk vriendelijker dan gisteren. Het doel voor vandaag was het plaatsje Ella op zo’n 100 kilometer afstand van het Udawalewe National Park. De rit schoot goed op. Onderweg bezochten we nog de Buduruvagala Buddha beelden. Daarvoor moesten we van de doorgaande weg af. Na een paar kilometer over een hobbelweggetje kwamen we bij een tempel uit. Daarbij was een veld met aan één kant een grote rots met vlakke wand. Daarin waren diverse grote Buddhabeelden uitgehouwen. Best indrukwekkend om te zien. We maakten dan ook meer dan voldoende foto’s. De rit ging daarna verder naar Ella. Ella ligt op 1041 meter hoogte dus het werd bochtjes draaien en klimmen. Vlak voor Ella stopten we bij de Ravana waterval. Hier was he

Vanmorgen vertrokken we alweer uit Unawatuna. Niet voordat we nog een ontbijt in het hotel hadden weg gewerkt. Het had afgelopen nacht veel geregend en ook nu waren de wolken in de lucht dreigend. Het duurde dan ook niet lang voordat de eerste regen van deze dag viel. Gelukkig zaten we in de auto voor de drie uur durende rit naar het Udawalewe National Park. Tot aan Matara ging het over de snelweg. Daarna werden het weer lokale wegen dwars door plaatsjes en vol met gevaarlijk maneuvrerend verkeer. We stopten onderweg maar één keer. Dat was in Walasmulla waar een aardige Boeddhistische tempel stond. We dachten daar die bezienswaardigheid te gaan bezoeken maar eigenlijk waren wij de bezienswaardigheid. Zodra we het tempelterrein op kwamen gelopen kwamen er diverse jonge monnikjes op ons af de natuurlijk weer moesten weten waar we vandaan kwamen. Ze bleven ons volgen over het hele terrein gedurende ons bezoek. Om elf uur waren we in ons hotel voor de nacht. Het was een prachtig com

Toen we wakker werden en naar de ontbijtruimte liepen, zagen we het al. Het weer was aanmerkelijk opgeknapt. De zon scheen en het was zo vroeg op de morgen al behoorlijk warm. Ron had een Sri Lankaans ontbijt besteld, maar dat was niet goed doorgekomen. Kennelijk hadden ze niet alle ingrediënten in huis want een mannetje werd op uit gestuurd om één en ander te gaan halen. Daarom viel het nog mee dat na een kwartier het ontbijt toch werd geserveerd. Het bleek een viscurry te zijn die heerlijk smaakte. Nicky deed het deze morgen met een Engels ontbijt. Hamit was er op tijd en we reden volgens afspraak naar een gehuchtje iets voorbij Dikwella waar je de Hoo-Amaniya blowhole hebt. Het eerste deel van de reis ging over de snelweg. Die was erg rustig maar bij de stad Matara moesten we verder door de steden en dorpjes. Het verkeer was weer net zo chaotisch als anders. Nieuw was dat Hamit veel harder reed dan anders. Dat leverde enkele gevaarlijke situaties op. Na anderhalf uur waren we in

Wat sliepen we heerlijk in het toch wel harde bed. Dat kwam natuurlijk door de overgeslagen nacht van gisteren. Toen de wekker om half zeven ging hadden we allebei nog geen zin om op te staan, maar er stond een druk programma op ons te wachten. Het ontbijt in het hotel bestond uit een schaal fruit en toast met ei. Prima weg te werken allemaal. Om acht uur stond onze chauffeur Hamit op de stoep. Voordat we vertrokken maakten we hem duidelijk wat we wel en niet wilden gaan doen en zien. Vooral de “fabrieken" met een grote winkel ernaast verdwenen allemaal uit het programma. Hamit vond het allemaal prima waarna we op pad gingen. Het weer zag er een stuk vriendelijker uit dan gisteren. Toch viel er af en toe nog een spatje regen. We hadden Hamit gezegd dat we onderweg regelmatig wilden stoppen als er iets moois of leuks te zien was en dat had hij goed begrepen. Nog voordat we Negombo uit waren waren we al bij twee kleurrijke kerken gestopt voor wat foto’s. Hamit laveerde de auto

Was het eerder bijzonder rustig op het vliegveld, toen het eindelijk tijd was om te boarden, was het retedruk. Het toestel naar Colombo bleek dan ook helemaal vol te zitten. Wij zaten nagenoeg helemaal achteraan. De vlucht zou zo’n vier uur duren. Door alle drukte op het vliegveld in Dubai, vertrokken we veertig minuten later dan gepland. Dat was balen want we hadden allebei behoorlijk wat slaap. Gelukkig werd het eten op tijd geserveerd waarna we wat konden slapen. Het lukte ons allebei om zo’n twee uurtjes slaap te pakken. Toen we wakker werden was het toestel al bezig aan de landing. De vlucht was prima verlopen, ware het niet dat men de airco op standje zuidpool had gezet waardoor we het behoorlijk koud hadden gehad. Om iets voor achten landde het toestel op de luchthaven van Colombo. We waren snel door de immigratiedienst heen en met een stempel in ons paspoort rijker, begaven we ons naar de bagageband voor onze tassen. Hier werd ons geduld danig op de proef gesteld. Onze tasse

De dag begon niet zoals gehoopt. Na een nacht waarin Nicky zich alle dekens meende te moeten toe-eigenen, stonden we om half zeven op om op tijd te kunnen gaan ontbijten in het hotel. Daar aangekomen, bleken we ons vergist te hebben en zat het ontbijt niet bij de prijs van de overnachting inbegrepen. We konden er wel ontbijten, maar dat kostte ieder maar liefst 26 euro. Dat vonden we erg veel geld en dus besloten we maar op Schiphol te gaan ontbijten. De shuttlebus naar de vertrekhal op Schiphol vertrok keurig op tijd maar zat bij ons hotel al nagenoeg vol. De chauffeur diende echter zijn rondje langs nog twee andere hotels te maken. Daar stonden zoveel andere passagiers te wachten dat die onmogelijk allemaal mee konden. Gevolg was dat de stops veel langer duurden dan gehoopt. Wat dan wel weer meeviel was het afgeven van onze tassen. Overal in de vertrekhal stonden lange rijen wachtenden voor de balies. Bij de balie van Emirates waren wij de enigen en dus waren we onze tassen al