Ron & Nicky op reis

Deze dag zaten we om klokslag 7 uur aan het ontbijt. Onze tassen stonden al in de auto. We wilden op tijd naar huis vertrekken omdat we een rit van ruim 900 kilometer voor de boeg hadden. En, hoe eerder op pad, hoe minder last we zouden hebben van ander verkeer bij de grens met Duitsland en op de beruchte A8 richting München. Om tien voor acht reden we weg bij het uitstekende Vaya hotel. We hebben er 7 dagen en nachten een prima verblijf aan gehad. Nagenoeg alles was er hartstikke goed geregeld. Ook het diner, waar we op voorhand zorgen om hadden vanwege recensies op Tripadvisor. We hebben alle dagen heerlijk gegeten en de service was prima. Er was vandaag regen voorspeld, maar wij begonnen onze reis onder een heerlijk zonnetje. Via Sankt Johann in Tirol en Kufstein reden we naar de snelweg, richting Duitsland. Daar was het nog niet druk waardoor we zonder vertraging de grens konden oversteken. Daar was men wel bezig om een grote controle op te zetten, maar wij konden zo doorrijden. Oo

Op onze laatste hele dag in Oostenrijk besloten we om naar de Krimmler Wasserfälle te rijden in het plaatsje, hoe kan het ook anders, Krimml. Met een verval van maar liefst 380 meter zijn deze watervallen de grootste van Europa en de op 5 na grootste van de wereld. In drie fases stort het water van de Krimmler Ache, een gletsjerbeek, naar beneden. Er stort in juli gemiddeld zo’n 20.000 kuub water per uur naar beneden. Om in Krimml te komen moesten we wel ongeveer 80 kilometers rijden. Daar deden we ruim anderhalf uur over. Er was deze zaterdagochtend gruwelijk veel verkeer op de weg en vooral in Kitzbühel en Mittelsil was er geen doorkomen aan. Buiten die plaatsen was het wel heerlijk autorijden. De route liep namelijk door de Hoge Tauern en was lekker bochtig met af en toe een inhaalstrook om van slome voorliggers af te komen. Pas tegen elven waren we bij de watervallen. De auto werd geriefelijk geparkeerd op de parkeerplaats die het dichtst bij de watervallen lag. Nadat we een kaartj

Vandaag dag 2 van onze kabelbaankaart. Na het ontbijt stapten we in de auto en reden naar Kitzbühel omdat daar drie kabelbanen bij elkaar liggen. We waren er vandaag vroeg bij want al voor tienen zaten we in een gondel die ons naar het Mittelstation bracht. Daar konden we kiezen voor een gondel naar het Alpenhaus of voor eentje naar de top van de Kitzbüheler Horn op 1997 meter hoogte. Wij kozen voor de gondel naar het Alpenhaus. Daar ligt namelijk de Karstweg, een redelijk vlakke wandeling van een kleine 5 kilometer.  Vandaag was ook de laatste dag van de Alternatieve Vierdaagse en we moesten dus een wandeling maken. Dat werd de Karstweg. Overigens viel dat “vlakke” best tegen. Het begon al met een fikse afdaling naar de start van de route. De eerste helft van de wandeling ging dan weer omhoog. Het pad was niet altijd even goed zichtbaar, maar we liepen niet verkeerd. Het venijn zat hem in de staart. Hier liep het pad weer steil omhoog zodat we toch weer zwetend en puffend boven kwamen

Gisteren deed ons autootje het zware werk. Vandaag waren we zelf aan de beurt. Het plan was om met een kabelbaan een berg op te gaan, om van daar uit verder omhoog te lopen naar een bergmeertje. Om met genoeg energie op pad te gaan, ontbeten we flink. Dat doen we trouwens elke dag, dus dat van die energie is onzin. Het eten is gewoon veel te lekker in het hotel. Vanuit het resort liepen we naar de kabelbanen bij Lindau, slechts een paar honderd meter lopen. We hadden besloten om een tweedaagse kaart voor alle kabelbanen in de regio te kopen omdat we morgen ook nog enkele bergen op willen. Dat kostte ons wel een rib uit onze tere lijfjes. Vanuit Lindau namen we de lift naar de Streuböden Alm om van daar uit meteen verder te gaan naar de Lärchfilzkogel op 1645 meter hoogte. Toen we daar uit de gondel stapten konden we meteen getuige zijn van enkele paragliders die zomaar van de berg afsprongen. Het blijft een mooi gezicht. Ons doel voor vandaag was de Wildseelodersee, een bergmeer op 185

En gelukkig was het mooi weer toen we deze morgen wakker werden en een lodderig oog naar buiten wierpen. Dat betekende dat ons plan om de Grossglockner Hochalpenstrasse te gaan rijden kon doorgaan. Een rit over deze pas is alleen leuk als je alle bergtoppen kunt zien liggen. Na het ontbijt reden we via Saalfelden en Zell am See naar het dorpje Fusch. Even verderop kochten we voor €37,50 een toegangsbewijs en kon de pret beginnen. Het was druk op de pas maar dat hadden we kunnen weten. We zitten tenslotte midden in het hoogseizoen en ondanks dat er vanwege de pandemie veel mensen in hun eigen land blijven, zijn er kennelijk toch ook veel die wel de grens over durven. Kijk naar onszelf. Toch was het goed te doen. Als we achter één of andere sukkel zaten, stopten we gewoon even bij een uitzichtpunt zodat we daar dan vanaf waren. Doordat er zoveel mooie uitzichtpunten waren, schoten we maar langzaam op. Dat gaf echter niks. We hadden tenslotte de hele dag. Om de route vast te leggen hadden

De dag begon qua weer niet zo denderend. Het regende en dat hadden we niet verwacht. Tijdens het ontbijt kwam de regen er met bakken uit. Gelukkig scheen even later weer de zon en werd het toch aangenaam zomerweer. De weersvooruitzichten hadden er wel al voor gezorgd dat we deze dag niet de berg op gingen zoals gepland, maar wat lager in het dal bleven. Van de ANWB, bij wie we deze reis hadden geboekt, hadden we vrijkaartjes ontvangen voor toegang tot een wildpark bij het plaatsje Aurach. We besloten om die kaartjes te verzilveren. Als het dan weer zou beginnen te regenen, waren we snel weer bij de auto en konden we iets anders gaan doen. Vanuit Fieberbrunn waren we snel in Aurach dat vlakbij Kitzbühel ligt. Maar daar aangekomen bleek dat we nog 3 kilometer de berg op moesten om bij het wildpark te komen. Wildpark Aurach is niet een echte dierentuin. Het is meer een grote, afgezette alpenweide met daarop dieren uit het Alpengebied, aangevuld met wat exoten zoals een verdwaalde walibi

Onze wens werd verhoord. Toen we deze morgen opstonden, was het nog zwaar bewolkt, maar al snel brak de bewolking en zagen we steeds meer blauwe lucht. Voordat we op pad gingen, liepen we naar het restaurant voor het ontbijt. Dat was in buffetvorm maar zeer uitgebreid. We moeten vrezen voor veel extra kilo’s na een week in dit hotel met al dat lekkers. Met zeer goed gevulde magen, bekeken we eerst het hotel eens goed. Gisteren waren we te moe om op verkenning te gaan, dus deden we dat deze morgen. Toen we alles aan het hotel hadden ontdekt gingen we te voet op pad om de omgeving te ontdekken. Nicky had in een foldertje een wandelroute gevonden die ons wel de moeite waard leek. Vanuit het hotel liepen we naar het centrum van Fieberbrunn. Dat zag er wel gezellig uit met een typische Tiroler kerk, een dito kapelletje en typische hotels met duizenden kleurige bloemen in potten aan de balkons. Het pad kwam vervolgens langs een riviertje te lopen. Aan dat riviertje kon je nog zien dat er nog

Op deze dag hadden we het plan om tot een uur of drie Salzburg te gaan bekijken voordat we doorreden naar Fieberbrunn waar ons hotel voor de komende 7 nachten stond. We waren op tijd wakker en werkten eerst een uitstekend en uitgebreid ontbijt naar binnen. De ontbijtruimte was op de 15e verdieping en bood een fantastisch uitzicht op de stad. Die lag onder een dik wolkendek waar op ieder moment een hoop regen uit kon vallen. Terug op de kamer deden we de televisie even aan en zagen het Oostenrijks nieuws. Daar schrokken we toch wel van. Er was gisteren en afgelopen nacht zoveel regen gevallen in de omgeving van Salzburg dat men hier dezelfde omstandigheden had als in Duitsland een paar dagen eerder. Verschillende dorpjes waren overstroomt en veel wegen waren afgesloten. Men had zelfs de noodtoestand afgekondigd.  Toen wij naar het centrum van de stad liepen regende het weer flink. Dwars door de stad loopt de rivier de Salzbach. Die kolkte van het vele water en het waterpeil stond nog ma

Eigenlijk hadden we ons klaar moeten maken voor het lopen van de Vierdaagse van Nijmegen. COVID gooide echter voor het tweede achtereenvolgende jaar roet in het eten. We hadden het aan zien komen en zodra het definitief werd dat we weer niet konden lopen, hadden we een 8-daagse autoreis naar Tirol geboekt. We durfden dat aan omdat organisator ANWB ons garandeerde dat we konden annuleren in het geval we nog steeds niet naar Oostenrijk konden reizen vanwege de pandemie. Vervolgens hadden we de reis uitgebreid met een overnachting in Salzburg. Ron was daar nog nooit geweest en voor Nicky was het lang geleden. Toen eind juni het aantal besmettingen met COVID drastisch daalde omdat zinnige mensen zich lieten vaccineren, kregen we goeie hoop dat we konden afreizen naar Oostenrijk. Die goeie hoop duurde tot een week voor de heenreis. De overheid had de Corona maatregelen duidelijk iets te snel afgebouwd, waardoor het aantal besmettingen, vooral onder jongeren, als een malle omhoog liep. Twee

Deze keer duurde het even voordat ik de videobeelden had gemonteerd. Oorzaak is een nieuw videomonteerprogramma dat ik me eigen moest maken. Jaren lang monteerde ik in iMovie, maar ik liep steeds meer tegen de grenzen van deze software aan. Vandaar de stap naar Davinci Resolve, een professioneel softwarepakket. Omdat ik dat programma nog niet 1,2,3, onder controle had, duurde het dus langer. Het resultaat mag er echter zijn. Klik hieronder op het plaatje en oordeel zelf.