Vanwege het feit dat in Nevada de zomertijd weer over ging in wintertijd hadden we een extra uur. Dus eigenlijk stonden we niet om 07.30 uur op maar om 06.30 uur. We waren in ieder geval op tijd weer op weg. Vandaag voerde de rit ons via Las Vegas naar het Zion NP in Utah. Dat zijn een kleine 400 kilometers. Het werd een gemakkelijke rit vanwege het feit dat bijna alles freeway was en we dus lekker door konden rijden met een gangetje van zo'n 70 mile per uur, toch bijna 120 kilometer per uur. Het landschap onderweg was, met uitzondering van Las Vegas, ronduit saai. Alles was gortdroog en we passeerden nauwelijks plaatsjes. Des te verrassender was het landschap toen we tegen de middag het Zion NP binnen reden. Hier zagen we loodrechte rotswanden van bijna 1000 meter hoog en vertoonden de bomen hun prachtige herfstkleuren. En dat alles onder een strakblauwe lucht en een lekker zonnetje. Dit was al de tiende prachtige dag, qua weer, op een rij.
In Springdale, vlakbij de ingang van het park, vonden we een mooie camping waar we een prachtige plek, pal aan de Virgin rivier kregen toegewezen. Na de lunch reden we met onze camper het park in en reden we over de Scenic Drive. Zowel links als rechts van ons zagen we grote loodrechte stenen wanden die prachtig beschenen werden door de herfstzon. We kwamen ogen te kort. Wat is het hier mooi! Om de zoveel meter werd de camper aan de kant gezet om foto's te maken en te filmen.
In het park liepen we een aantal korte trails. Zo liepen we naar de Weeping Rock, een rots die lijkt te huilen maar in feite is het regenwater dat door het zachte gesteente sijpelt. een andere wandeling voerde ons door de Temple of Sinawava waar de canyon steeds smaller werd. Aan het eind van deze canyon is deze zo smal dat je beide wanden gelijktijdig kunt aanraken. Wij kwamen vandaag niet zover omdat de Virgin rivier nog te hoog stond zodat we niet zonder droge voeten bij het einde van de canyon konden komen. Lekker inspannend was de tail naar de middle en lower Emerald pools. In korte tijd klommen we een heel eind uit de vallei omhoog naar groene poeltjes die op zichzelf niet zoveel voorstelden maar ze lagen wel in een schitterend landschap.
Het was al bijna weer donker toen we terug waren op de camping. Na een verfrissende douche aten we wat en werd de buit in foto's weer op het netbookje gezet, werd er geinternet en natuurlijk moest Ron weer z'n dagelijkse blogberichtje schrijven.
Vanwege het feit dat in Nevada de zomertijd weer over ging in wintertijd hadden we een extra uur. Dus eigenlijk stonden we niet om 07.30 uur op maar om 06.30 uur. We waren in ieder geval op tijd weer op weg. Vandaag voerde de rit ons via Las Vegas naar het Zion NP in Utah. Dat zijn een kleine 400 kilometers. Het werd een gemakkelijke rit vanwege het feit dat bijna alles freeway was en we dus lekker door konden rijden met een gangetje van zo'n 70 mile per uur, toch bijna 120 kilometer per uur. Het landschap onderweg was, met uitzondering van Las Vegas, ronduit saai. Alles was gortdroog en we passeerden nauwelijks plaatsjes. Des te verrassender was het landschap toen we tegen de middag het Zion NP binnen reden. Hier zagen we loodrechte rotswanden van bijna 1000 meter hoog en vertoonden de bomen hun prachtige herfstkleuren. En dat alles onder een strakblauwe lucht en een lekker zonnetje. Dit was al de tiende prachtige dag, qua weer, op een rij.
Reacties