De Amerikaanse Maagdeneilanden

Hoe mooi kan je het je voorstellen; wakker worden, uit het raam van de hut kijken en net op tijd zijn om te zien dat het schip de Amerikaanse Virgin Eilanden nadert. We zijn net op tijd om te zien dat de loods aan boord wordt gehaald. Op het land zien we kleurrijke gebouwen en in het water liggen tal van zeilboten voor anker. Dat alles in het mooie licht dat je hebt als de zon net op is. Gelukkig hebben we een groot balkon bij onze hut en, als we snel wat kleding hebben aangetrokken, kunnen we naar buiten om al dat moois te aanschouwen. We zijn niet de enigen. Ook onze buren en diverse anderen staan op hun balkon.

Aan een lange pier iets buiten het centrum van de hoofdplaats Charlotte Amelie legt ons schip aan. Voor ons het moment om te scheren en te douchen en te gaan ontbijten. De keuze bij het ontbijtbuffet is wederom gigantisch. Wij houden het echter simpel met een bordje havermoutpap met cruesli en een broodje met kaas. Wel smeren we nog wat broodjes om mee te nemen voor het geval we tijdens de lunch niet op het schip zijn.

Rond een uur of half negen kunnen de passagiers van boord. Mensen die een excursie hebben geboekt gaan als eerste. Buiten liggen al diverse bootjes of staan voertuigen klaar om deze mensen naar hun trip te brengen. Als wij op de kade komen staan daar tig taxi’s klaar om mensen zoals wij naar het centrum van Charlotte Amelie te brengen en veel mensen stappen ook in die taxi’s. Wij echter niet. Het is prachtig weer en het centrum is hooguit anderhalve kilometer van de cruisepier verwijderd. We lopen dus. We zijn wel zowat de enigen die dat doen. De meestal gruwelijk dikke Amerikanen, die de overhand hebben op deze cruise, kijken maar raar naar ons. Ze zullen wel denken dat we niet goed snik zijn maar wij hebben op deze manier tenminste nog wat beweging, iets wat ook beter zou zijn geweest voor al die dikkerds.

Charlotte Amelie moet op deze zondagmorgen nog even wakker worden. Als wij in het centrum aan komen, zijn de meeste winkels nog dicht en is er weinig volk op straat. Dat veranderd echter rond een uur of tien als de winkels open gaan. In één klap blijken we in een shoppingcircus te staan. Elk gebouw in de hoofdstraat blijkt dan een juwelenwinkel te zijn. Het is ongelofelijk hoeveel winkels hier zijn met edelstenen, goud, zilver en vooral veel horloges. Af en toe zien we ook nog een winkel die drank of kleding verkoopt, maar het zijn toch voornamelijk juwelen die men hier aan de cruisepassagier probeert te slijten. Dat komt, hebben we ons laten vertellen, omdat hier geen belastingen op de goederen worden geheven. Geen BTW, geen salestax, niks. Dat maakt de juwelen, naar verluidt, behoorlijk wat goedkoper.

Wij hadden maar weinig belangstelling voor al die bling bling en negeerden de uitnodigingen van de winkeliers. Toch hebben we behoorlijk wat geld uitgegeven deze morgen. Ron kocht namelijk een Gopro Hero4 actiecamera. Door het ontbreken van de belastingen was de prijs hier nogal aantrekkelijk en we kregen er twee geheugenkaarten en een extra accu bij.

Met een extra tas in de hand bekeken we daarna het plaatsje. Er stonden zeker hele leuke en kleurrijke gebouwen in het centrum maar er waren er ook genoeg die wel een opknapbeurt konden gebruiken. Zodra je buiten de hoofdstraat kwam, was het veelal gedaan met het onderhoud aan de gebouwen. Wij beklommen nog een trap van 102 treden op weg naar het kasteel van Zwartbaard, de beroemde piraat die hier heeft gewoond. Het kasteel was nu echter een hotel waar we ook niet in konden. Jammer.

Wel konden we in een kerk die net uit was. We zagen plots allerlei mensen die op hun paasbest waren gekleed uit de kerk komen en dat was voor ons het teken om eens binnen te gaan kijken. Er waren nog meer gebouwen gesloten vandaag zoals het Fort Christiaan en de grootste synagoge van het Caribisch gebied. Doordat we zoveel dicht was, hadden we het op een gegeven moment wel gezien in het plaatsje en liepen we terug naar het schip. Daar waren we nog net op tijd om wat toetjes van het lunchbuffet te kapen en op te eten. Ook lesten we onze dorst met een paar bekers limoenwater.

Weer helemaal opgeladen gingen we daarna weer van boord om met een kabelbaan naar een uitzichtpunt boven Charlotte Amelie te gaan. De prijs voor een kaartje was maar liefst $21. Belachelijk hoog maar toch deden we het. Het uitzicht was ook wel mooi, maar zeker geen $21 per persoon waard. We dronken er boven een drankje en kwamen tot de ontdekking dat er gratis wifi op het terras was. Zodoende konden we nog een foto op Facebook zetten om de thuisblijvers de ogen uit te steken.

Weer terug op het schip zijn we gaan zwemmen in het zoutwaterbad op dek 11. Dat was wel even lekker met deze temperaturen en kon Ron meteen z’n nieuwe camera uitproberen omdat die goed geschikt is in het water. Nadat we ons hadden laten opdrogen op een ligbedje in de schaduw zijn we gaan douchen en was het opnieuw tijd om geld uit te geven. Voor Nicky kochten we aan boord een mooi horloge. Ze had immers nog een verjaardagskadootje tegoed.

We waren druk met het kopen van dat horloge toen het schip uit Charlotte Amelie vertrok. Dat was zo geruisloos gebeurd dat we er niks van gemerkt hadden. Toen we het in de gaten kregen gingen we meteen naar het hoogte dek om de Maagden Eilanden uit te zwaaien.

’s Avonds aten we weer van het dinerbuffet. Dit keer konden we geen gebruik maken van het gewone restaurant omdat het gala-avond was en wij geen galakleding mee hadden genomen. Toch aten we weer heerlijk. Ook boekten we ’s avonds nog een excursie voor als we morgen op St. Kitts zijn. We willen tenslotte wel wat van het eiland zien. Ook deze excursie was nogal aan de prijs zodat de Visakaart van Ron zowat roodgloeiend is. Maar ja, we zijn op vakantie, zullen we maar zeggen.