Whitney - Sebright

Pas tegen half negen werden we wakker en de lucht was stralend blauw. Omdat we niks meer te eten hadden brachten we eerst een bezoekje aan de lokale general store. Dat bleek een fantastische winkel. Het winkeltje was helemaal volgestouwd met spullen en ze hadden er werkelijk alles. Niet in grote hoeveelheden en ook geen 10 verschillende soorten, maar wat je zocht was er. Toch leuk om te zien hoe je in een klein dorpje toch nog van alles kunt kopen. We kochten er wat broodjes, jus d’orange en nog wat dingetjes.

Daarna reden we voor de derde achtereenvolgende dag het Algonquin Provincial Park in. We wilden er de Mizzy Lake trail gaan wandelen. Deze is 11 kilometer lang en men beloofde veel kans op wild tijdens de wandeling. Omdat we nog geen moose hadden gezien, hoopten we die nog tegen te komen. Bij het begin van de wandeling stond op een bord dat de route zo’n zes uur in beslag zou nemen. Wel lang voor een wandeling van 11 kilometer vonden we. Wij dachten dat wel in twee uur te kunnen doen. We namen daarom alleen water mee en gingen op pad. Al snel bleek dat we de twee uur niet zouden gaan halen. Het pad was namelijk erg oneven en we moesten goed opletten om niet te struikelen. Dat werd nog erger toen we door een moerassig stuk moesten. Hier was de grond hartstikke drassig en erg glad zodat we ons aan takken en bomen moesten vasthouden om niet te vallen. Zo schoot het niet erg op. Dat is niet erg als je dan allerlei wild om je heen ziet, maar wij zagen helemaal geen enkel beest. We moesten veel te veel op de grond letten om beesten te kunnen spotten. Toen we bij een meer waar volgens het boekje veel elanden moesten zitten, helemaal geen enkel exemplaar zagen, besloten we om te keren en terug te lopen naar de auto. Om niet weer een keer het drassige stuk te moeten lopen, namen we een andere weg die een stuk gemakkelijker begaanbaar was. Binnen een uur waren we weer terug bij de auto.

We reden het park uit en lunchten op een parkeerplaats net buiten het park. Nu kwam de pizza die we gisteren niet op konden goed van pas. Er is niks mis met koude pizza. We reden door een gebied dat Muskoka wordt genoemd naar het zuiden. Het is zeker niet verkeerd wonen hier concludeerden we. Veel bossen en meertjes en toch niet van God en alleman verlaten. In Huntsville deden we wat boodschappen voor het diner van vanavond.

Via Highway 11 reden we verder naar het zuiden. Tijdens het rijden zocht Nicky een camping uit voor de komende avond en nacht. Het werd een camping in Sebright, een plaatsje aan het einde van de wereld. Toch bleek het een mooie en goed geoutilleerde camping. Onder een lekker zonnetje zetten we de tent op en begonnen we vast aan het opruimen van wat spullen. Overmorgen moeten we de auto weer inleveren en moet alles weer in de tassen kunnen passen. Dat vereist wat opruim werk.

Na een simpel diner hebben we ’s avonds nog Yahtzee gespeeld. Net toen we in bed lagen begon de herrie op de camping. Kinderen van 5 jaar en jonger waren om half elf nog buiten aan het spelen en hadden nogal wat herrie. Pas toen hun ouders eindelijk eens hun verantwoordelijkheid namen werd het rustiger en sliepen we in. Het was toen na elven.