Toronto

De laatste dag van het tweede deel van onze reis is aangebroken. Om zeven uur was de wekker per ongeluk afgegaan, maar we sliepen vrolijk door tot na half negen. Nadat we uitgebreid aandacht hadden besteed aan onze persoonlijke hygiëne (wat zeg ik dat netjes hè?) liepen we naar Tim Hortons op de hoek voor het ontbijt van een bagel met koffie of melk. Langs Yunge Street en Front Street liepen we helemaal naar de CN Tower; het hoogste vrijstaande gebouw ter wereld met een totale hoogte van 553 meter. Daar was het druk met mensen die, net als wij, naar boven wilden. Voor CAD 25,- per persoon kochten we kaartjes. De dame achter de balie vertelde ons dat de wachttijd voor de lift naar boven was opgelopen tot 30 minuten, maar al na 10 minuten konden we mee in de lift die aan de buitenkant van de toren in 58 seconden naar een hoogte van 346 meter ging. Van boven af hadden we een goed zicht op de gigantische wolkenkrabbers in het financiële district van Toronto.

Het leukste was echter het uitzicht op het basebalveld in de Skydome die naast de CN Tower ligt. Er kwam steeds meer publiek op de tribunes zitten en het leek er op dat er zo een wedstrijd zou beginnen. Dat bleek later ook het geval te zijn. Zo hadden we gratis toegang tot die wedstrijd. Alleen zagen we de bal niet vanwege de hoogte van waar af we toekeken. Toch altijd leuk voor een aantal foto’s. Hoewel het bewolkt was konden we toch erg ver kijken. We zagen zelfs de overkant van Lake Ontario. Een leuke attractie was de glazen vloer in de toren. Ron kreeg toch een raar gevoel in z’n buik toen hij op de glazen platen naar beneden stond te kijken. In het café gingen we aan een tafeltje zitten en bestelden koffie met een stuk aardbeientaart. Het stuk gebak dat vervolgens op tafel kwam, was zo’n 20 bij 20 centimeter en 10 centimeter hoog. Volgens ons goed voor 10.000 calorieën. Met z’n tweeën hadden we er meer dan genoeg aan.

Met ons kaartje hadden we ook toegang tot de Skypod; een uitkijkplatform op maar liefst 447 meter. We moesten wel bijna een uur in de rij staan voordat we met de enige lift naar boven meekonden. Het was wel de moeite waard want vanaf dit platform hadden we een beter uitzicht over de stad.

Toen we weer beneden stonden, kreeg Ron last van z’n darmen en in no time moest hij drie keer naar het toilet. Erg lastig maar gelukkig waren er voldoende toiletten in de buurt. Dat is in Canada gelukkig goed geregeld, anders dan in Nederland. Op de weg terug deden we een soort van winkelcentrum met alleen antiekwinkeltjes aan. Ron hoopte nog wat blikken politieauto’s te vinden. Er werd heel mooi spul aangeboden maar helaas geen uitbreiding voor Ron z’n verzameling.

In het Eaton Centre aten we nog wat voordat we terug gingen naar het hotel. Van al dat gesjok waren we aardig moe geworden.

Op de kamer kwamen we weer op adem. Een belletje naar huis leerde dat daar alles nog z’n gangetje ging wat geruststellend nieuws was. Omdat deel II bijna ten einde was, moesten de foto’s op de laptop worden gereorganiseerd en moesten er back-ups worden gemaakt. 

Om kwart voor zeven gingen we uit eten bij de Swiss Chalet. Nicky had een chickenpie en Ron at spare ribs. Erg lekker allemaal. Alleen is het zo jammer dat uit eten in Canada zo snel gaat. In de restaurants wil men omzet draaien en daarom komt het eten erg snel en krijg je meteen de rekening zodat je lekker vlug weer klaar bent. Wij waren met goed een uurtje weer uit en thuis. ’s Avonds keken we televisie.