Opgevreten door vliegen
Lekker geslapen vannacht. Helaas werd er al weer vroeg gerommeld in allerlei rugzakken. Ook lijken sommigen te zijn vergeten hoeveel herrie plastic zakken maken. Afijn, het was tijd om op te staan. Vandaag een korte, makkelijke etappe naar Carrion de los Condes over iets meer dan 20 kilometer.
Voordat we aan de etappe begonnen kochten we bij een bakkerijtje een brood en wat kaas zodat we konden ontbijten en lunchen. Het dorp waren we zo uit, zo groot was het helemaal niet. De Camino volgde daarna een drukke verkeersweg. Gelukkig was er voor de wandelaars een apart pad wat best goed was. Apart was dat, bij elk zijweggetje, maar liefst vier paaltjes met het bekende Camino-teken stonden. Verdwalen kon hier niet.
Net voor het eerste plaatsje kwamen we onze vrienden Sandra en Armand weer tegen. Samen ontbeten we in een barretje. Daarna splitste de Camino zich. We konden kiezen voor het pad langs de drukke weg of een alternatieve route door de graanvelden. Wij kozen voor de laatste optie.
In een volgend plaatsje dronken we weer een keer koffie waarna we het pad door de velden bleven volgen. Onderweg was er niks bijzonders te zien. We sjouwden daarom flink door. Pas ter hoogte van het plaatsje Villalcazar de Sirga kwamen we weer op de eigenlijke route. In het dorpje was nog een grote kerk, maar men vroeg er entree, en daar hadden we geen zin in. Weer door dus. Nog zes kilometer te gaan naar onze eindbestemming voor deze dag.
Die laatste zes kilometers waren zwaar. Niet door het pad, niet door het razende verkeer op de weg, maar door de ontelbare kleine rotvliegjes die steeds op ons gezicht kwamen zitten. Gôh, wat waren die beesten irritant zeg! Al wapperend met een petje bereikten we Carrion de los Condes. Daar namen we onze intrek bij de nonnetjes. Een vriendelijk klein nonnetje schreef ons in en nam ons daarna mee naar de ruime kamer met enkel gewone bedden. Ondertussen ratelde ze maar door in het Spaans. Gelukkig kon Ron e.e.a. van haar uitleg verstaan.
Het eerste wat we deden, toen we gedoucht waren, was de was doen. Er was maar één wasmachine en één droger, dus we wilden iedereen voor zijn. Dat lukte. Tijdens de was lunchten we op de binnenplaats van de albergue. Tijdens het drogen van de was zaten we in een nabij gelegen café op het terras aan een drankje.
Met alle kleren weer schoon, bekeken we daarna het plaatsje. Dat viel helemaal niet tegen ondanks de siësta. Eindelijk waren we weer eens in een plaats waar wat leven was. In een klein winkeltje waar ze vanalles voor de pelgrim hadden, kochten we een drankfles en een muts voor Nicky. We bekeken de enige kerk die open was en dronken nog een drankje op een terrasje aan de Plaza Mayor. Er was een heuse supermarkt in het dorp waar we boodschappen deden.
Om half zeven gingen we dineren met Sandra, Christa en Armand. We kwamen weer uit bij hetzelfde terras op de Plaza Mayor. De temperatuur was nog prima en we konden buiten eten. Het was weer gezellig zo met z'n vijven. Toch leuk als je al die mensen tegenkomt met wie het klikt. Het maakt de avonden zoveel gezelliger. Terug in de albergue zochten we nog naar een terugvlucht voor als de Camino er op zit.
Voordat we aan de etappe begonnen kochten we bij een bakkerijtje een brood en wat kaas zodat we konden ontbijten en lunchen. Het dorp waren we zo uit, zo groot was het helemaal niet. De Camino volgde daarna een drukke verkeersweg. Gelukkig was er voor de wandelaars een apart pad wat best goed was. Apart was dat, bij elk zijweggetje, maar liefst vier paaltjes met het bekende Camino-teken stonden. Verdwalen kon hier niet.
In een volgend plaatsje dronken we weer een keer koffie waarna we het pad door de velden bleven volgen. Onderweg was er niks bijzonders te zien. We sjouwden daarom flink door. Pas ter hoogte van het plaatsje Villalcazar de Sirga kwamen we weer op de eigenlijke route. In het dorpje was nog een grote kerk, maar men vroeg er entree, en daar hadden we geen zin in. Weer door dus. Nog zes kilometer te gaan naar onze eindbestemming voor deze dag.
Die laatste zes kilometers waren zwaar. Niet door het pad, niet door het razende verkeer op de weg, maar door de ontelbare kleine rotvliegjes die steeds op ons gezicht kwamen zitten. Gôh, wat waren die beesten irritant zeg! Al wapperend met een petje bereikten we Carrion de los Condes. Daar namen we onze intrek bij de nonnetjes. Een vriendelijk klein nonnetje schreef ons in en nam ons daarna mee naar de ruime kamer met enkel gewone bedden. Ondertussen ratelde ze maar door in het Spaans. Gelukkig kon Ron e.e.a. van haar uitleg verstaan.
Het eerste wat we deden, toen we gedoucht waren, was de was doen. Er was maar één wasmachine en één droger, dus we wilden iedereen voor zijn. Dat lukte. Tijdens de was lunchten we op de binnenplaats van de albergue. Tijdens het drogen van de was zaten we in een nabij gelegen café op het terras aan een drankje.
Om half zeven gingen we dineren met Sandra, Christa en Armand. We kwamen weer uit bij hetzelfde terras op de Plaza Mayor. De temperatuur was nog prima en we konden buiten eten. Het was weer gezellig zo met z'n vijven. Toch leuk als je al die mensen tegenkomt met wie het klikt. Het maakt de avonden zoveel gezelliger. Terug in de albergue zochten we nog naar een terugvlucht voor als de Camino er op zit.
Reacties