Eindelijk een strakblauwe lucht toen we wakker werden. En dat kwam goed uit gezien de plannen voor deze dag. We zouden de boot nemen naar een klein eilandje voor Jeju Island, genaamd Udo. Udo is beroemd om zijn Haenyo ofwel duikende vrouwen. Bij slecht weer blijven de ouwe besjes thuis en valt er voor ons, toeristen, niks te zien. Vandaag beloofde echter veel goeds.
Eerst echter een andere excursie en wel naar de Manjanggul Lava Tube. Met z'n 13 kilometer lengte is het de grootste lavatunnel ter wereld. Heel lang geleden heeft er massa's vloeiende lava door het kanaal gestroomd en dat heeft de tunnel gemaakt zoals die nu is. De Koreanen hadden er weer eens een circus van gemaakt. Om de zoveel meter stonden lampjes zodat je nog iets kon zien, maar ook de grootste Koreaanse favoriet; led-lampjes die van kleur veranderen. Die lampjes kleurden het plafond van de tunnel steeds weer anders en deden het af en toe lijken op een disco. Alleen de muziek ontbrak. Bezoekers konden 1 kilometer door de tunnel lopen. Dat deed Ron dan ook. Toch leuke plaatjes kunnen schieten daar.
Om 11.00 uur zaten we op de veerboot die ons naar het eilandje Udo bracht. Nu is Udo maar klein maar zonder vervoermiddel kun je lang niet alles zien. Daarom huurden we voor 4 uur een heuse quad om daarmee het eiland rond te rijden. De quad was zo'n ding met automatische versnellingen en hij ging niet harder dan zo'n 40 kilometer per uur, maar dat was prima voor deze middag. De grote opdracht van deze excursie was om de duikende vrouwen te vinden. Die duiken steeds op een andere plek en je moet ze dus zoeken. Eerst iets over die vrouwen, ook wel Haenyo genaamd. Vroeger visten de mannen de lekkernijen op uit de zee. Die moesten echter belasting betalen over hun vangst. Vrouwen hoefden dat niet. Dat was de reden dat de vrouwen het water in werden gestuurd en de mannen nog een pilsje dronken. Tot op de dag van vandaag wordt er dus door vrouwen die enkel een wetsuit en een duikbril op hebben gedoken naar mosselen en andere zeevruchten. Ze duiken daarbij 5 tot 10 meter diep en kunnen enkele minuten onder water blijven. Moderne meiden hebben helemaal geen zin in zo'n zwaar beroep en daarom is het vak van Haenyo uitstervend. De meeste duiksters zijn 70 jaar of ouder. Sommigen zijn 85!
Nadat we wat hadden rond gereden en een lekkere cappuccino hadden gedronken, troffen we een hele groep van die Haenyo aan die op het punt stonden het water in te gaan. Mooi op tijd dus. Een hele tijd keken we toe hoe de dames steeds weer naar beneden doken en hun vangst in een net aan een boei stopten. Gedurende de hele middag reden we op onze quad over het eiland. Her en der waren wat kleine nederzettingkjes. Aan de kust werd gevist. In het "binnenland" werd geoogst. Het weer bleef perfect en we hadden dan ook een prima middag.
Als afsluiter van deze dag beklommen we vervolgens ook nog eens de Ilchulbong vulkaan op Jeju Island. Hoewel er trappen liepen tot aan de kraterrand, was het een pittige klim. Onze moeite werd beloond door het uitzicht op de krater. Dat bleek een groot grasveld te zijn.
's Avonds aten we in het restaurant van het hotel. Dat was een ervaring op zich. De bediening was waardeloos. Om de bestelde cheeseburger te eten kregen we een mes en een lepel. Drankjes kwamen maar niet en gerechten werden lukraak geserveerd. Toen wij uiteindelijk onze cheeseburger kregen bleek die half rauw. Niet echt een succes dus. Gelukkig was het wel gezellig deze avond.
De komende dagen zal het wat rustiger zijn op dit blog. We gaan de binnenlanden van Zuid Korea in. We verwachten daar geen internetverbinding te hebben.
Reacties