Elfstedenpad, etappe 12
Omdat we sliepen in Leeuwarden waren we een heel eind van het Elfstedenpad verwijderd. Daarom liepen we na het ontbijt en uitchecken uit het hotel naar het busstation om daar te bus te pakken. We hadden geluk met die bus want we haalden hem net. In iets meer dan een half uur stonden we in Hallum. Daar moesten we nog zo’n anderhalve kilometer lopen om weer op de route bij Hallumerhoek te komen, maar omstreeks half tien waren we daar.
De eerste kilometers liepen over een verharde landweg. Aan de weg stond hier en daar een typische Friese boerderij. Aan de horizon zagen we de Waddenzeedijk. De hemel was niet zo onbewolkt als we hadden gehoopt. Daardoor was het echter niet al te warm en eigenlijk prima wandelweer.
Helaas moesten we na een tijdje de verharde weg verlaten en kwamen we op een graspad te lopen dat redelijk oneven was. We liepen onder 8 gigantische windmolens door. Zo van dichtbij zijn die dingen best imposant. De route was hier nogal onduidelijk aangegeven. Daardoor liepen we op een gegeven moment aan de verkeerde kant van een watertje en konden we niet verder. Er zat niks anders op dan terug te lopen naar een bruggetje en kiezen voor de goeie kant van het water. Al met al moesten we anderhalve kilometer omlopen door de onduidelijke route. Ook andere wandelaars die we tegenkwamen en spraken hadden last van het ontbreken van een goeie wegbewijzering. Vlak voor het dorpje Ferwerd werd het helemaal fraai. Hier was het pad helemaal verdwenen. Een boer had z’n aardappelveld, waarschijnlijk illegaal, uitgebreid met het pad waardoor het gewoonweg ploegen was voor ons op het pas gerooide veld. Ook een bruggetje om op de verharde weg terug te komen ontbrak waardoor we nog meer over die akker moesten ploeteren dan ons lief was.
In Ferwerd was een café dat eigenlijk gesloten was, maar we mochten toch binnenkomen en konden iets te drinken bestellen. Een welkome pauze na al dat geploeg over die akkers. Ferwerd heeft een aardig centrum, maar groot is het er allemaal niet.
Nadat we het dorp hadden verlaten liepen we langdurig op een landweg. Hoewel die dwars door niemandsland liep, reed er toch veel verkeer over heen. We hadden geen idee waarom al die auto’s daar reden. De weg kwam van nergens en ging naar nergens. Mooier waren de bermen van die weg die ingezaaid waren met bloemenzaad waardoor die erg kleurrijk waren.
Mooi was Hegebeintum, de hoogste terp van Friesland. 8,80 meter hoog is ie. Er bovenop stond een kerkje. Op een bankje aten we onze lunch op. Weer enkele kilometers verder over een landweg met iets teveel verkeer kwamen we nog door Lichtaard. Dat was een “dorpje” met drie huizen en, natuurlijk, een kerkje. Hoeveel mensen zouden daar tijdens een mis in de kerk zitten?
Via een fietspad, parallel aan een brede vaart, liepen we naar de Dokkumer Ee. Vanaf hier was het nog enkele kilometers over een smal en vooral druk fietspad naar Dokkum. Onze entree in de stad was niet zo mooi. We kwamen de stad binnen via een oud industrieterreintje, maar eenmaal in de stad, stonden we verbaasd van de schoonheid van het stadje. Overal prachtige oude pandjes, een hoop water met bootjes, twee grote molens, verdedigingswerken en, vanwege het mooie weer, volle en gezellige terrasjes.
Nadat Nicky haar één na laatste stempel had gehaald bij de VVV, liepen we naar het door ons geboekte bed and breakfast. Hier werden we hartelijk onthaald door Nico en Ietsje. Voordat we naar onze kamer werden gebracht dronken we een koel drankje op de achterplaats en werden we bijgepraat over wat er in Dokkum allemaal te doen was.
Na een lekkere douche gingen we het stadje in. Verbazingwekkend hoe een stadje met 12.000 inwoners zo’n groot winkelgebied kan hebben, nagenoeg zonder leegstand. De binnenstad van Dokkum is twee keer zo groot dan die van Helmond dat 90.000 inwoners heeft. Op aanraden van onze gastheer gingen we eten bij een Italiaans restaurant en aten daar een heerlijke pizza. De rest van de avond hadden we nodig om bij te komen van de lange wandeling.
De eerste kilometers liepen over een verharde landweg. Aan de weg stond hier en daar een typische Friese boerderij. Aan de horizon zagen we de Waddenzeedijk. De hemel was niet zo onbewolkt als we hadden gehoopt. Daardoor was het echter niet al te warm en eigenlijk prima wandelweer.
Helaas moesten we na een tijdje de verharde weg verlaten en kwamen we op een graspad te lopen dat redelijk oneven was. We liepen onder 8 gigantische windmolens door. Zo van dichtbij zijn die dingen best imposant. De route was hier nogal onduidelijk aangegeven. Daardoor liepen we op een gegeven moment aan de verkeerde kant van een watertje en konden we niet verder. Er zat niks anders op dan terug te lopen naar een bruggetje en kiezen voor de goeie kant van het water. Al met al moesten we anderhalve kilometer omlopen door de onduidelijke route. Ook andere wandelaars die we tegenkwamen en spraken hadden last van het ontbreken van een goeie wegbewijzering. Vlak voor het dorpje Ferwerd werd het helemaal fraai. Hier was het pad helemaal verdwenen. Een boer had z’n aardappelveld, waarschijnlijk illegaal, uitgebreid met het pad waardoor het gewoonweg ploegen was voor ons op het pas gerooide veld. Ook een bruggetje om op de verharde weg terug te komen ontbrak waardoor we nog meer over die akker moesten ploeteren dan ons lief was.
In Ferwerd was een café dat eigenlijk gesloten was, maar we mochten toch binnenkomen en konden iets te drinken bestellen. Een welkome pauze na al dat geploeg over die akkers. Ferwerd heeft een aardig centrum, maar groot is het er allemaal niet.
Nadat we het dorp hadden verlaten liepen we langdurig op een landweg. Hoewel die dwars door niemandsland liep, reed er toch veel verkeer over heen. We hadden geen idee waarom al die auto’s daar reden. De weg kwam van nergens en ging naar nergens. Mooier waren de bermen van die weg die ingezaaid waren met bloemenzaad waardoor die erg kleurrijk waren.
Mooi was Hegebeintum, de hoogste terp van Friesland. 8,80 meter hoog is ie. Er bovenop stond een kerkje. Op een bankje aten we onze lunch op. Weer enkele kilometers verder over een landweg met iets teveel verkeer kwamen we nog door Lichtaard. Dat was een “dorpje” met drie huizen en, natuurlijk, een kerkje. Hoeveel mensen zouden daar tijdens een mis in de kerk zitten?
Via een fietspad, parallel aan een brede vaart, liepen we naar de Dokkumer Ee. Vanaf hier was het nog enkele kilometers over een smal en vooral druk fietspad naar Dokkum. Onze entree in de stad was niet zo mooi. We kwamen de stad binnen via een oud industrieterreintje, maar eenmaal in de stad, stonden we verbaasd van de schoonheid van het stadje. Overal prachtige oude pandjes, een hoop water met bootjes, twee grote molens, verdedigingswerken en, vanwege het mooie weer, volle en gezellige terrasjes.
Nadat Nicky haar één na laatste stempel had gehaald bij de VVV, liepen we naar het door ons geboekte bed and breakfast. Hier werden we hartelijk onthaald door Nico en Ietsje. Voordat we naar onze kamer werden gebracht dronken we een koel drankje op de achterplaats en werden we bijgepraat over wat er in Dokkum allemaal te doen was.
Na een lekkere douche gingen we het stadje in. Verbazingwekkend hoe een stadje met 12.000 inwoners zo’n groot winkelgebied kan hebben, nagenoeg zonder leegstand. De binnenstad van Dokkum is twee keer zo groot dan die van Helmond dat 90.000 inwoners heeft. Op aanraden van onze gastheer gingen we eten bij een Italiaans restaurant en aten daar een heerlijke pizza. De rest van de avond hadden we nodig om bij te komen van de lange wandeling.
Reacties