Een verregende dag
Wat kan het weer omslaan in één dag. Zaten we gisterenavond nog in de avondzon en hoopten we op het noorderlicht vanwege een wolkenloze hemel, toen we deze morgen wakker werden was het grijs, mistig en regenachtig. Daarom hadden we nog niet echt haast om op pad te gaan. Pas om kwart voor tien stapten we in de auto voor een bezoek aan de bezienswaardigheden die we hadden uitgezocht. De eerste stop zou eigenlijk bij Dyrhólaey zijn. Dat is een rots met een gat in de zee, vlakbij Vik. We besloten deze even over te slaan en verder te rijden naar onze tweede excursie in de hoop dat het later op de dag iets beter weer zou zijn. Nu had het geen zin om op het strand te staan. Je zag de rots niet eens door de laaghangende bewolking.
Tien kilometer verderop bij Sólheimasandur stopten we bij een parkeerplaatsje langs de ringweg 1 om naar het wrak van een in 1973 verongelukte DC3 te lopen. Het Amerikaanse toestel kwam zonder brandstof te zitten omdat de piloot de verkeerde brandstoftank selecteerde. Iedereen in het toestel overleefde de crash, maar sindsdien ligt het toestel op het zwarte lavastrand. Vanaf de parkeerplaats was het nog 3,6 km lopen naar het wrak. Het regende onophoudelijk en daarbij stond er een harde zuidoosten wind. Doordat we goede regenkleding aanhadden was de tocht goed te lopen. In ongeveer drie kwartier liepen we naar het wrak. We vonden het de moeite waard, ondanks het gruwelijke weer.
Toen we na een uur en drie kwartier weer terug bij het jeepje waren, besloten we nog een paar kilometer door te rijden naar één van IJslands beroemdste watervallen; de Skofafoss. Met 60 meter hoog en 25 meter breed was het een indrukwekkend gezicht, maar het weer gooide flink wat roet in het eten. We werden trouwens niet alleen nat van de regen maar ook van de spray die van de waterval af kwam. Je kon via een steile en lange trap naar de bovenkant van de waterval lopen. Wij kozen er voor om dat niet te doen vanwege het weer.
Na de waterval besloten we terug naar Vik te rijden. We moesten nog tanken en hadden nog wat boodschapjes nodig. Dyrhólaey besloten we te skippen. Als het morgen beter weer zou zijn, konden we er dan nog naartoe. Eenmaal in Vik hield het op met zachtjes regenen. Kortom het goot. Snel deden we de supermarkt aan en besloten naar onze luxe kamer te gaan. Daar zouden we beter weer afwachten.
Over dat betere weer kan ik kort zijn. Dat kwam niet. Vandaag was het niet één seconde droog en bleef het hard waaien. Geen weer om buiten te zijn. Toch verveelden we ons niet. Dankzij Netflix hadden we aan Nicky geen kind en Ron keek een flink aantal YouTube filmpjes. Wel jammer van de verloren dag. Hopelijk is het weer morgen wat vriendelijker. De vooruitzichten zijn echter niet bijster goed. Afwachten dus.
Tien kilometer verderop bij Sólheimasandur stopten we bij een parkeerplaatsje langs de ringweg 1 om naar het wrak van een in 1973 verongelukte DC3 te lopen. Het Amerikaanse toestel kwam zonder brandstof te zitten omdat de piloot de verkeerde brandstoftank selecteerde. Iedereen in het toestel overleefde de crash, maar sindsdien ligt het toestel op het zwarte lavastrand. Vanaf de parkeerplaats was het nog 3,6 km lopen naar het wrak. Het regende onophoudelijk en daarbij stond er een harde zuidoosten wind. Doordat we goede regenkleding aanhadden was de tocht goed te lopen. In ongeveer drie kwartier liepen we naar het wrak. We vonden het de moeite waard, ondanks het gruwelijke weer.
Toen we na een uur en drie kwartier weer terug bij het jeepje waren, besloten we nog een paar kilometer door te rijden naar één van IJslands beroemdste watervallen; de Skofafoss. Met 60 meter hoog en 25 meter breed was het een indrukwekkend gezicht, maar het weer gooide flink wat roet in het eten. We werden trouwens niet alleen nat van de regen maar ook van de spray die van de waterval af kwam. Je kon via een steile en lange trap naar de bovenkant van de waterval lopen. Wij kozen er voor om dat niet te doen vanwege het weer.
Na de waterval besloten we terug naar Vik te rijden. We moesten nog tanken en hadden nog wat boodschapjes nodig. Dyrhólaey besloten we te skippen. Als het morgen beter weer zou zijn, konden we er dan nog naartoe. Eenmaal in Vik hield het op met zachtjes regenen. Kortom het goot. Snel deden we de supermarkt aan en besloten naar onze luxe kamer te gaan. Daar zouden we beter weer afwachten.
Over dat betere weer kan ik kort zijn. Dat kwam niet. Vandaag was het niet één seconde droog en bleef het hard waaien. Geen weer om buiten te zijn. Toch verveelden we ons niet. Dankzij Netflix hadden we aan Nicky geen kind en Ron keek een flink aantal YouTube filmpjes. Wel jammer van de verloren dag. Hopelijk is het weer morgen wat vriendelijker. De vooruitzichten zijn echter niet bijster goed. Afwachten dus.
Reacties