Dwars door Duitsland naar Oberammergau

Wat doe je als je nog veel te veel vakantie uren hebt staan? Je gaat er gewoon nog een dikke week tussenuit! Dat is precies wat wij gedaan hebben. We hadden eerst via SNP een wandelreis geboekt naar de Allgäu, een streek in zuid Duitsland. Die reis begon in Oberammergau om na drie dagen daar wandelen te verkassen naar Füssen om daar nog vier dagen de omgeving te bekijken.  Echter, op een zonnige vrijdag in augustus werd Ron gebeld door een dame van SNP die hem vertelde dat het hotel in Füssen in november gesloten was. Men had een alternatief hotel gevonden maar dat was wel bijna 300 euro duurder. Thuis werd het alternatieve hotel op internet eens goed bekeken. Daarbij bleek ons dat het minder hotel was voor veel meer geld. We besloten daarom onze geboekte reis te cancelen en zelf iets te regelen. Via een bekende hotel boekingsite boekten we een hotel voor 3 nachten in Oberammergau en een veel beter hotel in Füssen voor 5 nachten. In totaal waren we daarmee meer dan 300 euro goedkoper uit dan de reis van SNP. Natuurlijk misten we de wandelingen, maar op het internet waren tal van wandelingen in de Allgäu te vinden. Ook plukten we de wandelingen van de SNP-reis van het internet.

Deze zaterdag deden we het rustig aan. Pas om kwart voor negen stapten we in de auto en begonnen we aan de rit van ruim 750 kilometer dwars door Duitsland. ’s Morgens had het nog een beetje geregend maar onderweg hadden we daar hoegenaamd geen last van. Toen we bij Venlo kwamen gaf het navigatiesysteem in de auto aan dat we van de snelweg af moesten en werden we een industrieterrein op gestuurd. Dat vonden we allebei zo raar dat we de dame van het navigatiesysteem negeerden en over de snelweg onze weg vervolgden, Duitsland in. Onderweg bleef het systeem protesteren en proberen ons van die snelweg af te krijgen. Zoals zo vaak mopperden we flink over het systeem dat ons wel vaker om had laten rijden of onlogische routes had aangesmeerd.

Wat later bleek dat we toch beter naar de navigeer-dame hadden kunnen luisteren. Omdat we eigenwijs waren reden we flink wat kilometers om. Erger was echter dat we in een file terecht kwamen vanwege één van de beruchte Baustellen zoals er gigantisch veel zijn op de Duitse snelwegen. Maar het allerergste was dat wij dwars door Keulen werden gestuurd. Er is kennelijk geen rondweg rondom die stad en we moesten werkelijk helemaal dwars door het centrum van die drukke stad rijden. Vanaf dat moment besloten we maar te luisteren naar de navigeer -blondine.

Het weer was ons goed gezind. Gedurende bijna de hele reis scheen er een zonnetje. Onderweg hielden we een wedstrijdje wie het juiste aantal Baustellen kon raden. Nog voordat we goed en wel Keulen uit waren had Ron die wedstrijd al verloren. Hij schatte het aantal wegwerkzaamheden onderweg in op 15, maar dat bleek te optimistisch. Om de zoveel kilometer was het weer raak en mochten we niet harder dan 80 omdat men zogenaamd aan de weg aan het werken was. We zagen overigens op de meeste Baustellen helemaal niemand aan het werk.

Afgezien van de obligate irritante Duitser die veel te hard achterop kwam gereden, verliep de reis door die Heimat voorspoedig. Onderweg stopten we een aantal keren om de plassen, iets te eten of om te tanken. Tussen de vele wegwerkzaamheden door konden we af en toe flink wat gas geven. Om vijf uur precies reden we Oberammergau binnen en vonden zonder veel moeite ons hotel voor de komende drie nachten. De dame achter de receptie stond al op ons te wachten. We hoorden of zagen helemaal niemand anders in het hotel en we dachten dat we de enige gasten waren in het hotel. Onze kamer was prima hoewel we wel eens ooit in sfeervollere kamers hebben gelogeerd.

Nadat we op het internet onszelf hadden bij gelezen over de afschuwelijke aanslagen in Parijs door moslimextremisten, gingen we om ongeveer half zeven het stadje in. Nu de zon onder was, was het frisjes buiten. We bekeken het stadje in het donker en keken onderwijl uit naar een leuk restaurant om in te gaan dineren. Het stadje zag er leuk uit in het donker. Veel huizen hier hebben kleurrijke schilderingen op de gevels en daar zagen we nu niet zoveel van. Zaak dus om bij daglicht de tocht door het plaatsje nogmaals te maken.

Het was niet moeilijk om een restaurant te vinden. Die waren er genoeg. We kozen voor een typische Duits restaurant waar het ook druk was. Drukte is altijd een goed teken. Voor ons had men nog een tafeltje vrij en we genoten van het eten en drinken. De porties waren wel erg groot. We aten allebei een schnitzel maar we hadden makkelijk met tweeën van één portie kunnen eten. We zaten dan ook behoorlijk vol toen we ons bord leeg hadden en we hadden geen plaats meer voor een toetje. Meegenomen waren de lage prijzen voor het eten en drinken. Voor nog geen 50 euro hadden we allebei heerlijk gegeten en had Ron ook nog een halve liter wijn naar binnen gewerkt.

Terug op de hotelkamer deden we onderzoek naar wandelmogelijkheden voor morgen. Die waren er meer dan voldoende. Zo’n lange rit over Duitslands snelwegen en zo’n uitgebreide maaltijd maken slaperig en daarom lagen we op tijd in bed.