Wandeldag 7. Van Valença naar O Porriño
Jeetje, wat regende het hard afgelopen nacht. Zo rond een uur of vijf kwam het met bakken uit de lucht. En toen we om zeven uur op stonden, regende het nog steeds. We hadden lekker geslapen, maar helaas had één van de andere gasten een toilet gigantisch smerig gemaakt. Dat er mensen zijn die zo weinig fatsoen in hun donder hebben dat ze een toilet zo kunnen achterlaten. Gedver. Bij de prijs van het hostel zat ook ontbijt inbegrepen, dus voordat we gingen lopen deden we ons tegoed aan wat er werd aangeboden en dat was prima. Toen we om kwart over acht vertrokken, was het droog buiten. Toch trokken we onze jassen maar aan.
Door een verder leeg en stil Valença liepen we het centrum uit en kwamen we al snel uit bij de brug die over de Rio Minho hangt. De brug vormt de grens tussen Portugal en Spanje. Natuurlijk maakten we een fotomomentje van onze grensovergang. Aan de Spaanse kant kwamen we meteen uit in Tui. Deze stad was nog niet heel erg wakker, want het was er maar stil. In Tui heb je een grote kathedraal maar dat bouwwerk staat boven op een heuvel zodat we moesten klimmen. We hadden al snel spijt dat we onze jassen aan hadden getrokken. Het regende niet en we hadden het bloedheet. We namen een kijkje in de kathedraal die we helemaal niet zo bijzonder vonden. Een eindje verderop namen we nog een kijkje bij een klooster. We hadden gedacht dat we daarna dwars door de stad zouden worden geleidt, maar dat bleek niet zo. In plaats daarvan voerde de Camino ons al snel door een saaie buurt en de stad uit. We vonden niet eens een koffietentje.
Gelukkig vonden we die wel in een voorstadje van Tui. Het barretje was zo’n traditioneel Spaans geval met vooral oude mannen die aan de bar een superklein kopje espresso stonden weg te werken. Wij gingen met onze café con leche lekker buiten zitten.
De route van deze dag was niet bijster interessant. Dan liep die langs een grote weg, dan weer door wat bos. De route was wel lekker vlak en ook de ondergrond was beter dan voorgaande dagen. Doordat het in Spanje een uur later is dan in Portugal, was het al twaalf uur voordat we er erg in hadden. We hadden nog niet zo’n honger, maar toen we aan een gezellig en druk terras voorbij kwamen, gingen we toch maar lunchen. Het broodje smaakte heerlijk en vers en het vers geperste sinaasappelsap was helemaal lekker.
Na de lunch betrok de hemel en viel er even wat regen uit, maar niks waarvoor we onze jassen moesten aantrekken. Op een gegeven moment kwamen we uit bij een splitsing van de route. Beide varianten voerden naar O Porriño, maar de ene was een halve kilometer korter en was minder zwaar. Omdat Ron toch behoorlijk last had van z’n enkel, kozen we dus voor de kortere route. Daar hadden we al snel spijt van want die route voerde over een gigantisch groot industrieterrein waar het erg druk was met vooral vrachtwagens. Bovendien moesten we veel hoge stoepranden op en af en dat was weer slecht voor Ron z’n enkel.
Tot aan O Porriño bleef de route bijzonder saai en lelijk. Vlak voor de stad dronken we nog wat op een terrasje en kregen we toch nog wat regen te verwerken. Gelukkig konden we schuilen bij een tankstation.
O Porriño zelf was wel in orde en groter dan we dachten. Er waren winkels en barretjes genoeg. Wij liepen naar de door ons uitgekozen private albergue. Voor €15 per bed konden we daar overnachten. Dat is wel meer dan de €5 in een gewone albergue, maar hier hadden we beddengoed, een lampje bij elk bed en een eigen stopcontact. Het sanitair was prima en schoon. Het mooiste was dat er van de 20 bedden uiteindelijk maar 8 bezet waren waardoor het er lekker rustig was. Nicky zag een wasmachine en droger staan en wilde meteen weer wassen. Die ingeving hield ons een paar uur aan de albergue gekluisterd. Op het terras dronken we daarom maar een drankje. De hemelsluizen gingen nog wel een keer vol open. Gelukkig hadden we een dak boven ons hoofd.
Iets na zessen gingen we op zoek naar een restaurantje voor het diner. En wat we al dachten, was ook zo; nog niks was open want Spanjaarden eten pas laat op de avond. Tot onze opluchting vonden we een leuk koffietentje waar ze een heel aparte soort van pizza’s verkochten. Daar hebben we dus gegeten, en lekker ook. Morgen hoeven we niet zo vroeg op want we hebben een lekkere korte etappe. Wel eentje met een klim erin. Dat dan weer wel.
Door een verder leeg en stil Valença liepen we het centrum uit en kwamen we al snel uit bij de brug die over de Rio Minho hangt. De brug vormt de grens tussen Portugal en Spanje. Natuurlijk maakten we een fotomomentje van onze grensovergang. Aan de Spaanse kant kwamen we meteen uit in Tui. Deze stad was nog niet heel erg wakker, want het was er maar stil. In Tui heb je een grote kathedraal maar dat bouwwerk staat boven op een heuvel zodat we moesten klimmen. We hadden al snel spijt dat we onze jassen aan hadden getrokken. Het regende niet en we hadden het bloedheet. We namen een kijkje in de kathedraal die we helemaal niet zo bijzonder vonden. Een eindje verderop namen we nog een kijkje bij een klooster. We hadden gedacht dat we daarna dwars door de stad zouden worden geleidt, maar dat bleek niet zo. In plaats daarvan voerde de Camino ons al snel door een saaie buurt en de stad uit. We vonden niet eens een koffietentje.
Gelukkig vonden we die wel in een voorstadje van Tui. Het barretje was zo’n traditioneel Spaans geval met vooral oude mannen die aan de bar een superklein kopje espresso stonden weg te werken. Wij gingen met onze café con leche lekker buiten zitten.
De route van deze dag was niet bijster interessant. Dan liep die langs een grote weg, dan weer door wat bos. De route was wel lekker vlak en ook de ondergrond was beter dan voorgaande dagen. Doordat het in Spanje een uur later is dan in Portugal, was het al twaalf uur voordat we er erg in hadden. We hadden nog niet zo’n honger, maar toen we aan een gezellig en druk terras voorbij kwamen, gingen we toch maar lunchen. Het broodje smaakte heerlijk en vers en het vers geperste sinaasappelsap was helemaal lekker.
Na de lunch betrok de hemel en viel er even wat regen uit, maar niks waarvoor we onze jassen moesten aantrekken. Op een gegeven moment kwamen we uit bij een splitsing van de route. Beide varianten voerden naar O Porriño, maar de ene was een halve kilometer korter en was minder zwaar. Omdat Ron toch behoorlijk last had van z’n enkel, kozen we dus voor de kortere route. Daar hadden we al snel spijt van want die route voerde over een gigantisch groot industrieterrein waar het erg druk was met vooral vrachtwagens. Bovendien moesten we veel hoge stoepranden op en af en dat was weer slecht voor Ron z’n enkel.
Tot aan O Porriño bleef de route bijzonder saai en lelijk. Vlak voor de stad dronken we nog wat op een terrasje en kregen we toch nog wat regen te verwerken. Gelukkig konden we schuilen bij een tankstation.
O Porriño zelf was wel in orde en groter dan we dachten. Er waren winkels en barretjes genoeg. Wij liepen naar de door ons uitgekozen private albergue. Voor €15 per bed konden we daar overnachten. Dat is wel meer dan de €5 in een gewone albergue, maar hier hadden we beddengoed, een lampje bij elk bed en een eigen stopcontact. Het sanitair was prima en schoon. Het mooiste was dat er van de 20 bedden uiteindelijk maar 8 bezet waren waardoor het er lekker rustig was. Nicky zag een wasmachine en droger staan en wilde meteen weer wassen. Die ingeving hield ons een paar uur aan de albergue gekluisterd. Op het terras dronken we daarom maar een drankje. De hemelsluizen gingen nog wel een keer vol open. Gelukkig hadden we een dak boven ons hoofd.
Iets na zessen gingen we op zoek naar een restaurantje voor het diner. En wat we al dachten, was ook zo; nog niks was open want Spanjaarden eten pas laat op de avond. Tot onze opluchting vonden we een leuk koffietentje waar ze een heel aparte soort van pizza’s verkochten. Daar hebben we dus gegeten, en lekker ook. Morgen hoeven we niet zo vroeg op want we hebben een lekkere korte etappe. Wel eentje met een klim erin. Dat dan weer wel.
Reacties