Vlucht naar huis
Al om kwart over zes ging de wekker. We moesten vandaag zo vroeg op omdat we om negen uur op het vliegveld moesten zijn voor onze vlucht naar Amsterdam. We dachten dat we de ontbijtzaal voor ons eigen zouden hebben maar dat viel flink tegen. Twee grote reisgezelschappen zaten al te eten toen we daar om een uur of zeven binnen kwamen lopen. Zouden zij ook naar huis vliegen of hadden ze een drukke sightseeing-dag voor de boeg?
Al om iets voor half acht stonden we in de metro. Metrostation Plaza de Toledo was vlakbij het hotel. We moesten blijven staan omdat veel Madrilenen op weg waren naar hun werk. Ze kunnen het dus wel, vroeg op staan, die Spanjaarden. Om op het vliegveld te komen, moesten we twee keer overstappen, maar dat ging vlekkeloos. Steeds hoefden we minder dan een minuut te wachten. Daardoor stonden we ook vroeger op het Barajas vliegveld dan gepland. Gelukkig konden we al wel de rugzak van Nicky droppen. De rugzak van Ron ging mee als handbagage. We waren al ingecheckt. Dat hadden we de dag ervoor gedaan op het internet.
Omdat we tijd genoeg hadden dronken we eerst nog een keertje bij een cafetaria. Hoewel er genoeg winkeltjes in de vertrekhal waren, namen we niet de moeite om die te bekijken. We zaten rustig op een stoel te wachten tot dat het tijd was om te boarden. Al wachtend op dat moment werd het toch nog eventjes spannend voor Ron. Zijn rugzak was eigenlijk te groot om mee te kunnen als handbagage. Omdat we met een klein toestel naar Nederland zouden vliegen, werd er streng gelet op de omvang van de handbagage. Veel mensen moesten hun handbagage laten beoordelen en bijna iedereen moest daarna die bagage in het ruim mee laten nemen. Gelukkig ontkwam Ron aan zo’n controle en kon de rugzak mee aan boord.
De vlucht was op tijd weg en gedurende de twee uur durende vlucht bekeken we de door ons gemaakte foto’s. Dat waren er zoveel dat we daar de gehele vlucht voor nodig hadden. Er zitten veel hele mooie bij en het wordt nog een hele klus om die allemaal uit te zoeken. De verzorging aan boord was prima. We kregen nog een lunchgerechtje met een drankje en daarna nog koffie. Iets voor de geplande aankomsttijd van 13.25 uur stonden we al weer op Nederlands grondgebied. Bij wijze van uitzondering hoefden we niet lang te wachten op de rugzak van Nicky. Sterker; die was eerder op de bagageband dan dat Nicky erbij was.
Een tegenvaller was dat de trein naar Eindhoven net weg was toen we het perron op kwamen lopen. We moesten een half uur wachten die we al koffiedrinkend door brachten. De trein was druk, maar wij hadden zitplaatsen. Echter, door een verzakt spoor, ergens tussen Utrecht en Den Bosch, reed de trein zo langzaam dat we onze aansluiting in Eindhoven misten. Ook hier weer wachten dus.
Omstreeks half vijf draaiden we de sleutel om in het slot van ons huis en zat deze reis er op. We hebben een fantastisch avontuur achter de rug waarin we hard hebben gewerkt, veel hebben gezien en erg leuke mensen hebben ontmoet. Hard gewerkt omdat we elke kilometer van onze Camino hebben gelopen met onze rugzakken op. Niks geen trein, bus of taxi en niks geen bagagevervoer. Af en toe was het zwaar. Zeker bij Nicky met haar veel te zware rugzak. En als dan het pad slecht is of steil omhoog of omlaag gaat, is dat flink aanpoten. We hebben veel gezien van het leven in noord Spanje. Als je met een gangetje van vier kilometer per uur door een landschap trekt, heb je alle tijd om het leven daar in je op te nemen. Dat hebben we ook zeker gedaan. Ook de ontmoetingen met andere pelgrims waren fantastisch. Zelfs al zeg je iemand alleen maar gedag of je wenst die andere een “buen camino”, na een paar dagen krijg je toch een soort van band en bent dan blij als je elkaar weer tegen komt op de route waardoor de sfeer steeds vriendelijker wordt. Al met al is de camino lopen een aanrader. Wij sluiten niet uit dat we er nog een keertje eentje gaan lopen.
Al om iets voor half acht stonden we in de metro. Metrostation Plaza de Toledo was vlakbij het hotel. We moesten blijven staan omdat veel Madrilenen op weg waren naar hun werk. Ze kunnen het dus wel, vroeg op staan, die Spanjaarden. Om op het vliegveld te komen, moesten we twee keer overstappen, maar dat ging vlekkeloos. Steeds hoefden we minder dan een minuut te wachten. Daardoor stonden we ook vroeger op het Barajas vliegveld dan gepland. Gelukkig konden we al wel de rugzak van Nicky droppen. De rugzak van Ron ging mee als handbagage. We waren al ingecheckt. Dat hadden we de dag ervoor gedaan op het internet.
Omdat we tijd genoeg hadden dronken we eerst nog een keertje bij een cafetaria. Hoewel er genoeg winkeltjes in de vertrekhal waren, namen we niet de moeite om die te bekijken. We zaten rustig op een stoel te wachten tot dat het tijd was om te boarden. Al wachtend op dat moment werd het toch nog eventjes spannend voor Ron. Zijn rugzak was eigenlijk te groot om mee te kunnen als handbagage. Omdat we met een klein toestel naar Nederland zouden vliegen, werd er streng gelet op de omvang van de handbagage. Veel mensen moesten hun handbagage laten beoordelen en bijna iedereen moest daarna die bagage in het ruim mee laten nemen. Gelukkig ontkwam Ron aan zo’n controle en kon de rugzak mee aan boord.
De vlucht was op tijd weg en gedurende de twee uur durende vlucht bekeken we de door ons gemaakte foto’s. Dat waren er zoveel dat we daar de gehele vlucht voor nodig hadden. Er zitten veel hele mooie bij en het wordt nog een hele klus om die allemaal uit te zoeken. De verzorging aan boord was prima. We kregen nog een lunchgerechtje met een drankje en daarna nog koffie. Iets voor de geplande aankomsttijd van 13.25 uur stonden we al weer op Nederlands grondgebied. Bij wijze van uitzondering hoefden we niet lang te wachten op de rugzak van Nicky. Sterker; die was eerder op de bagageband dan dat Nicky erbij was.
Een tegenvaller was dat de trein naar Eindhoven net weg was toen we het perron op kwamen lopen. We moesten een half uur wachten die we al koffiedrinkend door brachten. De trein was druk, maar wij hadden zitplaatsen. Echter, door een verzakt spoor, ergens tussen Utrecht en Den Bosch, reed de trein zo langzaam dat we onze aansluiting in Eindhoven misten. Ook hier weer wachten dus.
Omstreeks half vijf draaiden we de sleutel om in het slot van ons huis en zat deze reis er op. We hebben een fantastisch avontuur achter de rug waarin we hard hebben gewerkt, veel hebben gezien en erg leuke mensen hebben ontmoet. Hard gewerkt omdat we elke kilometer van onze Camino hebben gelopen met onze rugzakken op. Niks geen trein, bus of taxi en niks geen bagagevervoer. Af en toe was het zwaar. Zeker bij Nicky met haar veel te zware rugzak. En als dan het pad slecht is of steil omhoog of omlaag gaat, is dat flink aanpoten. We hebben veel gezien van het leven in noord Spanje. Als je met een gangetje van vier kilometer per uur door een landschap trekt, heb je alle tijd om het leven daar in je op te nemen. Dat hebben we ook zeker gedaan. Ook de ontmoetingen met andere pelgrims waren fantastisch. Zelfs al zeg je iemand alleen maar gedag of je wenst die andere een “buen camino”, na een paar dagen krijg je toch een soort van band en bent dan blij als je elkaar weer tegen komt op de route waardoor de sfeer steeds vriendelijker wordt. Al met al is de camino lopen een aanrader. Wij sluiten niet uit dat we er nog een keertje eentje gaan lopen.
Reacties