Op weg met ons campertje

Kennelijk zat Ron nog niet helemaal in het goeie dag/nachtritme. Na een sanitaire stop gedurende de nacht, was hij klaar wakker en duurde het een hele tijd voordat hij weer in sliep. Ook Nicky had daar last van. Zo rond acht uur vonden we dat we lang genoeg in bed hadden gelegen en maakten we ons op voor de trip naar Everett. Daar moesten we de camper ophalen.

Eerst gingen we op zoek naar een ontbijtje. In de buurt van ons hotel, dat in een woonwijk staat, was niet veel, maar een kilometertje wandelen bracht ons bij een McDonalds waar we heel verantwoord ontbeten, ook al klinkt dat heel erg on-McDonalds. Voor nog een $7 aten we daar een heerlijke beker havermout met vruchtjes en werden we voorzien van een grote beker koffie en thee. Wel wat anders dan de prijzen die we de dag ervoor in een restaurant voor een ontbijt betaalden.

Terug in het hotel werd dit verhaaltje nog geschreven en was het wachten op de shuttle die ons naar een busstation in het centrum van de stad zou brengen. De praatgrage chauffeur zette ons netjes bij de goede bushalte af en binnen 10 minuten zaten we voor $4,50 met z’n tweeën in een bus die ons naar Everett zou brengen. Gedurende de 45 minuten durende rit kwamen we aan de praat met een jonge Amerikaan die kennelijk verlegen zat om een praatje en kregen we van een aardig meisje twee telefoonnummers van taxibedrijven. We moesten namelijk vanaf het busstation nog zo’n 4 kilometer naar Cruise America, het bedrijf waarvan we onze camper hadden gehuurd. Toen we echter in Everett waren en Ron de nummers belde, kreeg hij te horen dat ze niet zover buiten Everett reden en daarmee konden we het doen. Gelukkig was er een bewaker op het verder lege busstation die het één en ander voor ons uitzocht. De man ging zelfs zo ver dat hij speciaal voor ons een app op z’n smartphone zette om ons behulpzaam te kunnen zijn. Daar bleek dat we in Seattle verkeerde informatie hadden gekregen en we eigenlijk verder met de bus hadden moeten rijden. We hadden twee opties; weer met de bus verder naar Everett en daar weer overstappen op een andere bus en daarna nog twintig minuten lopen, of het stuk van 4 kilometer helemaal lopen. We besloten voor de laatste optie te kiezen.

We waren echter pas net aangelopen toen we bij een kruising een taxi stil zagen staan. We hielden hem staande en de man vond het geen enkel probleem om ons naar Cruise America te brengen. 5 minuten later waren we, een uur te vroeg, bij Cruise America. We besloten om daar in de buurt nog wat drinken te gaan halen en aten onze gekochte muffin op bij wijze van lunch.

Om een uur of twee meldden we ons en werden de papieren in orde gemaakt. Dat vergde niet veel tijd en nadat we ook een korte rondleiding door en om de camper hadden gekregen, konden we onze spullen in het voertuig laden. Daar waren we echter zo mee klaar. We hadden zoiets van, dat gebeurt vanavond wel als we op de camping staan. We wilden eerst boodschappen gaan doen en daarna de circa 60 kilometer naar onze eerste overnachtingsplaats, Mount Vernon gaan rijden. In Everett vonden we echter geen supermarkt langs de doorgaande weg. We wilden niet op zoek moeten naar een supermarkt omdat Ron moeite genoeg had met het bakbeest. We moesten nog even wennen aan de afmetingen van het voertuig. Daarom besloten we door te rijden en te stoppen als we langs de weg een supermarkt zagen liggen.

We hadden veel gemak van onze TomTom. Thuis hadden we de kaart van de VS gekocht en nu loodste een rustige mannenstem ons probleemloos Everett uit en kon Ron alle aandacht geven aan zijn plaats op de weg. Zo volgden we de highway no. 5 naar het noorden toe. Buiten Everett werd het een stuk rustiger op de weg en raakte Ron steeds beter gewend aan de camper. Op ons gemak reden we zo naar het noorden toe.

Bij de plaats Arlington vonden we de door ons gezochte supermarkt, voorzien van een grote parkeerplaats zodat we geen rare capriolen uit hoefden te halen. De Safeway supermarkt was een echte Amerikaanse supermarkt waar je de duvel en z’n ouwe moer kon kopen. Er was zelfs een vestiging van Starbucks in de winkel. Binnen no time hadden we een kar vol met spullen. We namen maar meteen en klantenkaart van de winkelketen en kregen al meteen meer dan $17 korting.

Bij het wegrijden van de parkeerplaats bleek maar weer eens hoe coulant de Amerikanen zijn als het om verkeersgedrag gaat. Het was erg druk en we kwamen de parkeerplaats niet af totdat een vriendelijke automobilist ons netjes voor liet en we de snelweg weer op konden schieten. Even voor vijven stuurde de TomTom ons van de snelweg af, Mount Vernon in. Ook de camping was, dankzij dat apparaat, snel gevonden. Daar werden we welkom geheten door Sandy, de eigenaresse, een echte Amerikaanse die je de oren van je kop lulde. We kregen er een mooie "pull through plek” toegewezen. Nu kwam onze ervaring met campers ons goed van pas. In no time hing de camper aan alle voorzieningen en konden we onze spullen  gaan uitpakken.

Toen we klaar waren met het uitpakwerk, liepen we terug naar het stadje. Het was echter na zessen en alle winkels waren dicht. Daardoor was het er een beetje uitgestorven. We liepen dan ook alleen maar even de hoofdstraat op en neer voordat we weer terug naar de camping liepen. Hier kookte Ron z’n eerste campermaaltijd van deze reis; biefstuk met een salade. Supersimpel maar wel lekker. Het mooie was ook dat we dat eten buiten op konden eten. Het was deze dag niet zo warm geweest als de voorgaande dagen en er hing wat bewolking in de lucht, maar daar was geen regen uit gevallen.

Morgen gaan de de reis met de camper pas echt beginnen en gaan de het North Cascades NP verkennen.