Wat doen we onszelf aan?
Gisteren deed ons autootje het zware werk. Vandaag waren we zelf aan de beurt. Het plan was om met een kabelbaan een berg op te gaan, om van daar uit verder omhoog te lopen naar een bergmeertje. Om met genoeg energie op pad te gaan, ontbeten we flink. Dat doen we trouwens elke dag, dus dat van die energie is onzin. Het eten is gewoon veel te lekker in het hotel.
Vanuit het resort liepen we naar de kabelbanen bij Lindau, slechts een paar honderd meter lopen. We hadden besloten om een tweedaagse kaart voor alle kabelbanen in de regio te kopen omdat we morgen ook nog enkele bergen op willen. Dat kostte ons wel een rib uit onze tere lijfjes. Vanuit Lindau namen we de lift naar de Streuböden Alm om van daar uit meteen verder te gaan naar de Lärchfilzkogel op 1645 meter hoogte. Toen we daar uit de gondel stapten konden we meteen getuige zijn van enkele paragliders die zomaar van de berg afsprongen. Het blijft een mooi gezicht.
Ons doel voor vandaag was de Wildseelodersee, een bergmeer op 1854 meter hoogte. We hadden daarom verwacht meteen te moeten gaan kimmen. Niet dus. Het pad stuurde ons eerst een flink eind omlaag om daarna gruwelijk te stijgen. Het was meteen zwoegen. Niet alleen omdat het al vroeg erg warm was en de zon fel scheen, maar ook door de aard van het pad. Daar was geen enkele vlakke centimeter aan te ontdekken. Via losse stenen, rotsen en onregelmatige traptreden werden we omhoog geleidt. Het duurde dan ook niet lang of we hijgden als paarden. Nicky had daarbij ook nog last van haar knie. Omdat onze tempo’s zo verschilden, liepen we ieder in het eigen tempo naar boven. Na iets meer dan een uur zwoegen, kwam Ron als eerste boven. Nicky volgde twintig minuten later.
Boven bij de Wildseelodersee was het wel aangenaam toeven. Door de hoogte was het er minder warm en er stonden geriefelijke stoeltjes en bankjes waar het goed uitblazen was. Ook was er een restaurant en een kiosk waar we wat drankjes kochten. Gezeten op een bankje bekeken we de activiteiten van de andere aanwezigen. Kennelijk hadden sommigen energie over, want die klommen nog verder door naar de top van de Wildseeloder die 2117 meter hoog is. Wij hielden het klimmen voor gezien en wandelden nog wat langs de oevers van het bergmeer.
Om weer beneden te komen zat er niks anders op dan via hetzelfde pad af te dalen. Weer kozen we voor ieders eigen tempo zodat Ron een half uur eerder beneden was dan Nicky. Belangrijkste was dat we allebei weer heelhuids bij de gondelbaan aankwamen. Daar namen we de gondel terug naar de Streuböden Alm. Hier was het tijd voor een late lunch. Gezeten onder een gigantische parasol, en zo beschermd tegen de felle zon, werkten we ieder een flink stuk Apfelstrüdel met vanillesaus naar binnen, vergezeld van een groot glas drinken. Dat hadden we wel verdiend vonden we zelf.
Met flink gevulde magen slenterden we nog wat over de Alm en langs de oevers van de Streubödensee voordat we de tweede gondel naar Lindau namen. Van daar uit liepen we terug naar het resort. We hadden het voor deze dag wel een beetje gehad en luierden in onze suite tot aan het diner. Daar werden na het eten ook de plannen gesmeed voor morgen.
Vanuit het resort liepen we naar de kabelbanen bij Lindau, slechts een paar honderd meter lopen. We hadden besloten om een tweedaagse kaart voor alle kabelbanen in de regio te kopen omdat we morgen ook nog enkele bergen op willen. Dat kostte ons wel een rib uit onze tere lijfjes. Vanuit Lindau namen we de lift naar de Streuböden Alm om van daar uit meteen verder te gaan naar de Lärchfilzkogel op 1645 meter hoogte. Toen we daar uit de gondel stapten konden we meteen getuige zijn van enkele paragliders die zomaar van de berg afsprongen. Het blijft een mooi gezicht.
Ons doel voor vandaag was de Wildseelodersee, een bergmeer op 1854 meter hoogte. We hadden daarom verwacht meteen te moeten gaan kimmen. Niet dus. Het pad stuurde ons eerst een flink eind omlaag om daarna gruwelijk te stijgen. Het was meteen zwoegen. Niet alleen omdat het al vroeg erg warm was en de zon fel scheen, maar ook door de aard van het pad. Daar was geen enkele vlakke centimeter aan te ontdekken. Via losse stenen, rotsen en onregelmatige traptreden werden we omhoog geleidt. Het duurde dan ook niet lang of we hijgden als paarden. Nicky had daarbij ook nog last van haar knie. Omdat onze tempo’s zo verschilden, liepen we ieder in het eigen tempo naar boven. Na iets meer dan een uur zwoegen, kwam Ron als eerste boven. Nicky volgde twintig minuten later.
Boven bij de Wildseelodersee was het wel aangenaam toeven. Door de hoogte was het er minder warm en er stonden geriefelijke stoeltjes en bankjes waar het goed uitblazen was. Ook was er een restaurant en een kiosk waar we wat drankjes kochten. Gezeten op een bankje bekeken we de activiteiten van de andere aanwezigen. Kennelijk hadden sommigen energie over, want die klommen nog verder door naar de top van de Wildseeloder die 2117 meter hoog is. Wij hielden het klimmen voor gezien en wandelden nog wat langs de oevers van het bergmeer.
Om weer beneden te komen zat er niks anders op dan via hetzelfde pad af te dalen. Weer kozen we voor ieders eigen tempo zodat Ron een half uur eerder beneden was dan Nicky. Belangrijkste was dat we allebei weer heelhuids bij de gondelbaan aankwamen. Daar namen we de gondel terug naar de Streuböden Alm. Hier was het tijd voor een late lunch. Gezeten onder een gigantische parasol, en zo beschermd tegen de felle zon, werkten we ieder een flink stuk Apfelstrüdel met vanillesaus naar binnen, vergezeld van een groot glas drinken. Dat hadden we wel verdiend vonden we zelf.
Met flink gevulde magen slenterden we nog wat over de Alm en langs de oevers van de Streubödensee voordat we de tweede gondel naar Lindau namen. Van daar uit liepen we terug naar het resort. We hadden het voor deze dag wel een beetje gehad en luierden in onze suite tot aan het diner. Daar werden na het eten ook de plannen gesmeed voor morgen.
Reacties