Het begint inmiddels routine te worden; wakker om tien over half zeven, ontbijten om tien voor half acht en weg uit het hotel om kwart voor acht. We zijn dan om iets over achten bij de start. Zo ook vandaag dus. Wat anders was, was het weer. Er hing wat meer bewolking in de lucht maar het was wel droog. Bij de start waren we als één van de eersten weg. De route van deze derde wandeldag voerde ons eerst een eind over de boulevard en daarna door wat rustige straatjes om uit te komen bij de Marbella variant van onze autoboulevard. Nadat we een drukke verkeersweg waren over gestoken begon het klimmen. Deze dag lag het hoogste punt in de route op 285 meter boven zeeniveau. Aanvankelijk ging het klimmen heel geleidelijk en door de wat koelere temperatuur was het goed te doen. Dat bleef echter niet zo. Om de A7 onderdoor te kunnen gaan moesten we eerst een heel eind weer afdalen om daarna alles weer omhoog te klimmen. Het werd echter nog wat erger. Hoog in de bergen hadden projectontwikkelaars een dorp met kapitale villa’s gebouwd en de makers van deze wandelroute hadden het kennelijk een goed idee gevonden om alle wandelaars daar naartoe en doorheen te sturen. Gevolg was een steile klim waar geen eind aanleg te komen. Al deze hoogteverschillen maken dat de vierdaagse van Marbella zwaarder is dan die van Nijmegen. Daar is de route weliswaar 10 kilometer langer maar wel vlak.
We waren al aardig bezweet toen we boven in het dorp aankwamen. De huizen waren mooi maar er was helemaal geen leven te bekennen. Het leek wel een spookdorp. Wellicht worden de woningen alleen in de zomer bewoond en resten de andere jaargetijden alleen de bewakers die moeten voorkomen dat er in de kapitale panden wordt ingebroken.
Na het klimmen kwam het dalen. Wellicht iets minder vermoeiend maar niet zo best voor je spieren. Vooral Nicky haar bovenbenen moesten het ontgelden. Aan het dalen leek ook geen eind te komen. We zaten al weer bijna op zeeniveau toen we bij de splitsing in de routes van de 20 en 30 kilometerlopers kwamen. Hier moesten wij dus een extra rondje van 10 kilometer maken. Dat deden we in een soort van vallei waaromheen wij liepen. Wij liepen halverwege de heuvels en onderin zagen we een eenvoudig dorp. Hier niks geen glamour maar gewone huizen of schuren met een hoop troep rondom de woningen. Ook langs de kant van de weg lag een hoop troep. Opruimen is niet de sterkste kant van veel Spanjaarden zo leek het ons. Het rondje was niet extra zwaar. We moesten wel weer wat klimmen en dalen maar niet extreem zoals eerder deze dag.
Het was half twaalf geweest toen we ons weer voegden op de route van de 20 kilometerlopers. Net zoals op de andere dagen werd het daardoor weer een stuk drukker op de route aangezien ongeveer 90% van alle wandelaars kiest voor die 20 kilometerroute. Toch is er geen sprake van filevorming zoals je dat wel hebt bij de vierdaagse van Nijmegen. We daalden verder af en liepen in de richting van het strand op zo’n 7 kilometer van Marbella af. De route ging vervolgens over het strand helemaal naar Marbella toe. Dat was pas echt hard werken. Omdat het vloed werd konden we eigenlijk alleen over het rulle zand lopen tenminste, als we geen natte voeten wilden halen. Er leek geen eind aan het stuk strand te komen en de lol ging er voor ons wel een beetje af. Zo ook voor de meeste anderen. Was het normaal gesproken een vrolijke kakofonie van geluiden in het wandelpeloton, nu was iedereen bezig met zwoegen en werd er weinig gekletst of gelachen. Maar aan alle ellende komt een eind en de boulevard van Marbella betekende weer vaste grond onder de voeten zodat we weer gewoon konden lopen.
We hadden het beslist niet slecht gedaan vandaag want al om kwart voor twee meldden we ons af bij de finish en konden we op ons terras aan de overkant van de finish in een stoel neervallen. Omdat we wat honger hadden bestelden we een Spaanse omelet met frietjes bij ons drankje. Dat drankje kwam snel maar we moesten erg lang wachten op ons eten. Oorzaak was de brassband die net voor ons hadden besteld en waarmee de kok druk doende was. Erger was dat we op de rekening twee euro zagen staan voor broodjes. Broodjes die we niet hadden besteld en Ron niet had gegeten. Toen we er wat van zeiden werd het onmiddellijk van de rekening gehaald, maar het vertrouwen was geschaad. Morgen gaan we naar een andere tent iets drinken.
Via de supermarkt liepen we terug naar het hotel waar zich weer een routine afspeelde; douchen, dutten en dineren. We lagen weer vroeg op bed, klaar voor de finaledag.
Reacties