Pieterpad, 13e etappe

Toen we wakker waren en naar de ontbijtzaal liepen zagen we tot onze opluchting dat het weer helemaal zo slecht nog niet was. Er zat zelfs wat blauw in de lucht. Het ontbijt was simpel maar voldeed wel. Stiekem staken we een extra broodje en een ei in onze jaszakken zodat we ook nog wat eten voor onderweg hadden.

Nadat we waren uitgecheckt reden we naar Vorden. We parkeerden onze auto bij het kasteel van Vorden wat de eindbestemming was van deze etappe. Van daar uit moesten we een kilometer teruglopen naar het treinstation. Vijf minuten in de trein brachten ons naar Ruurlo. Daar stapten we na een paar minuten wachten op de bus richting Borculo. Van tevoren hadden we ons druk gemaakt of we in Borculo de aansluiting naar Laren wel zouden halen. Misten we die, dan zouden we een vol uur moeten wachten. Gelukkig vertelde de buschauffeur dat we rustig konden blijven zitten omdat hij vanaf Borculo, onder een ander busnummer, door zou rijden naar Laren. Daardoor waren we om iets over elven weer in Laren en konden we aan de dertiende etappe beginnen.

In Laren was het stil. Niemand, behalve wij, liep er op straat. Het duurde niet lang voordat we het plaatsje uit waren. Omdat we steeds op asfalt konden lopen schoot het goed op. Behalve een paar leuke boerderijtjes was er het eerste uur niet veel bijzonders te zien. Dat veranderde toen we nabij het Twents kanaal een paar leuke verkeersborden tegen kwamen. Een kunstenares, Tine van Houselt, had op drie borden koeien geschilderd. In de hele omgeving waren geen koeien te zien, maar deze “gevaarsborden" waren wel leuk.

Minder leuk was het traject van maar liefst vier en een halve kilometer rechte weg. Het liep weliswaar door bossen maar daar hadden tractoren het hele pad kapot gereden tijdens onderhoudswerkzaamheden aan de bomen aldaar. We waren blij toen we bij landgoed Het Enzerink kwamen. Hier had je weer bebouwing en zelfs een paar mooie herenhuizen. Aan de rand van Vorden liepen we voorbij aan kasteel Den Bramel. Volgens het bordje bij de poort zou het er spoken. Helaas is het kasteel privébezit en was het niet te bezoeken zodat we nooit zullen weten of er echt spoken zitten.

In Vorden was ook niet veel leven op straat. Natuurlijk waren daar de auto’s waarvoor we steeds aan de kant moesten, maar veel mensen liep er niet op straat. Wellicht dat het weer hier debet aan was. Weliswaar was het droog gebleven maar echt fijn weer om buiten te zijn was het niet. Toen we weer bij het kasteel in Vorden waren, hadden we slechts 13,87 kilometer gelopen. Een korte etappe dus. Wel waren we nu door het eerste van de twee boekjes, waarin het Pieterpad beschreven staat, heen en op de helft van het aantal etappes. Qua kilometers komen we pas na de veertiende etappe op de helft.

In krap anderhalf uur reden we daar naar huis. Daar werden al weer plannen gemaakt voor de volgende etappes.