Luxemburgse stadjes

De nacht verliep voor Ron niet zo prettig. In plaats van dat de pijn wegtrok, werd die steeds erger. Geruime tijd lag hij wakker wat dan weer gunstig was voor Nicky omdat er tenminste niet gesnurkt werd. ‘s Ochtends was lopen bijna niet mogelijk. Al hinkend werd het ochtendritueel doorlopen en werkten we een lekker ontbijt weg in de ontbijtzaal. Deze dag zouden we met de trein naar Luxemburg stad gaan om deze plaats te bezichtigen. Veel lopen was voor Ron echter uitgesloten en daarom veranderden we onze plannen. We zouden met de auto naar diverse stadjes in het noorden van Luxemburg gaan en omdat die stadjes stuk voor stuk eigenlijk maar dorpen zijn, hoefde er waarschijnlijk niet veel gelopen te worden. Nicky was deze dag de chauffeur omdat ook het intrappen van de koppeling voor Ron geen doen was.

Onze eerste bestemming van deze dag was Vianden. Met slechts 1663 inwoners een plaatsje van niks zou je zeggen, maar toch ziet het plaatsje er uit als een heus stadje met veel restaurants en hotels. Echt een toeristenplaatsje. De voornaamste attractie is de middeleeuwse burcht die hoog boven het stadje uitrijst. Het kasteel is tussen de 11e en 14e eeuw gebouwd en was lang een ruïne. Eind jaren 70 van de vorige eeuw is men echter begonnen met de restauratie en thans is de die bijna voltooid. De immense burcht ligt er nu weer prachtig bij en is te bezoeken. Dat gingen wij natuurlijk doen. Een probleempje was er wel; het kasteel ligt hoog op een heuvel en Ron kon amper lopen. Daarom reden we met onze auto zo ver we konden en vonden gelukkig een parkeerplaatsje vlakbij de ingang. De entree kostte ons €6 per persoon. Dat geld bleek goed besteed want het kasteel was niet alleen van buiten mooi maar zeker ook van binnen. Diverse kamers waren helemaal ingericht en in de grotere ruimtes stonden tal van middeleeuwse zaken tentoongesteld. Ook fijn was dat er, buiten ons, maar weinig andere bezoekers waren waardoor wij alles op ons gemak en in alle rust konden bekijken.

Nadat we zo’n twee uur in het kasteel waren geweest reden we het stadje zelf in om wat te gaan eten. Omdat het maandag was waren alle winkels en veel restaurantjes nog dicht. Uiteindelijk vonden we terrasje bij een Portugees cafeetje waar we een tosti aten.

Onze volgende bestemming was Echternach. Om daar te komen reden we vanuit Vianden zo Duitsland in om even later weer Luxemburg binnen te rijden. Echternach is met z’n 4800 inwoners al een hele stad. Opvallend is dat een dorp in Nederland van die grootte niet eens een supermarkt of andere middenstand heeft. In Echternach vind je een complete winkelstraat met tal van winkels. Wij bezochten het centrale plein met z’n mooie raadhuis en daarna de basiliek. Die vonden we vrij sober ingericht. Voor zover als dat ging sjokten we wat door het centrum maar toen het scheenbeen van Ron weer heftig begon te protesteren besloten we naar het volgende plaatsje te gaan.

Diekirch was nu aan de beurt. We besloten om via het beroemde Müllertal te rijden. Wandelen ging nu niet maar dit gebied, dat ook wel Klein Zwitserland wordt genoemd, is ook vanuit de auto erg mooi, zeker nu het frisse groen weer op was komen zetten. De afstanden zijn in Luxemburg nooit erg lang en al snel hadden we onze auto in Diekirch in één van de goedkoopste overdekte parkeergarages die we ooit hadden gezien staan. Voor slechts 60 cent per dag parkeer je hier je auto overdekt. Een hele nacht erbij kost je nog eens 40 cent. Vanuit de garage sjokten we het centrum in en kwamen al snel tot de ontdekking dat men in Diekirch iets met ezels heeft. Zo vonden we twee fonteinen met ezels en we kwamen al snel terecht op een zonnig terras van een kroeg die de Gelukkige Ezel of zoiets heette. De stad is in Luxemburg beroemd om z’n bier en dat moest natuurlijk geproefd worden. Geruime tijd lieten we het leven in het stadje aan ons voorbij gaan vanuit onze terrasstoelen met een grote pot Diekirchbier voor onze neus. Voor de neus van Ron dan toch. Aan Nicky is alcohol niet besteed.

Onze laatste bestemming van deze dag was het pittoreske plaatsje Esch sur Sûre. Maar liefst 272 mensen wonen in dit plaatsje dat het moet hebben van het toerisme. De kasteelruïne uit de 12e eeuw die hoog boven het plaatsje uittorent, is de grootste attractie. Van boven af schijnt het plaatsje het mooist te zijn en Nicky ging dat ervaren. Ron bleef achter vanwege z’n verwonding en strompelde wat rond in het dorp dat weinig activiteit liet zien op deze maandagmiddag. Wel leuk waren de smalle straatjes met kleurrijke gevels.

Toen Nicky weer terug was reden we op het gemak terug naar het hotel. Daar genoten we ‘s avonds weer van een heerlijk diner en waren we verder druk met bijkomen en met de vele foto’s die we genomen hadden.

De volgende morgen bleek dat de pijn in het scheenbeen van Ron nog steeds niet minder was geworden. Het werd toch tijd om een arts te raadplegen. We zouden deze dag weer naar huis gaan en daarom werd de huisarts gebeld. Althans dat probeerden we want gedurende ruim een uur was die artsenpraktijk niet te bereiken. De telefoon was constant in gesprek. We besloten het later nog eens te proberen en reden, na te hebben uitgecheckt, richting België. We hadden het plan opgevat om via allerlei Belgische plaatsjes die ons leuk leken naar huis te rijden. Niet ver van Luxemburg en Clervaux ligt het stadje Bastogne. Hier parkeerden we onze auto en liepen de centrale winkelstraat door op weg naar het VVV voor wat informatie. Ons werd daar duidelijk dat het allemaal WO-II was waar het hier om draaide. Daar hadden we niet zo veel zin in. Terwijl we wat door het stadje liepen probeerde Ron nogmaals de huisarts te pakken te krijgen en dit keer lukte dat. De alleraardigste secretaresse hoorde Ron aan en vond dat hij toch maar eens langs moest komen. Ter plekke werd een afspraak voor 14.50 uur gemaakt. Dat betekende dat ons plan voor de terugreis aangepast moest worden. We besloten recht naar huis te rijden, zeker nu het in Bastogne begon te regenen. Via de snelweg reden we om Luik heen naar Maastricht. Nabij Nederweert aten we wat bij een wegrestaurant en waren op tijd thuis voor het geplande doktersbezoek. Daarmee kwam een eind aan een leuk lang weekend. Alleen jammer van de scheenbeenvliesontsteking die Ron achteraf bleek te hebben. Maar ook dat komt goed.