Omdat Nicky dit weekend jarig was, mocht zij een weekendjeweg kiezen. Ze koos voor een splinternieuw hotel nabij Kamperland in Zeeland. Dat bleek helemaal nog niet zo'n verkeerde keus vanwege het fantastische weer dat we daar hadden. Wellicht toch een goedmakertje vanwege het verregende weekend in Ermelo en Harderwijk van een paar weken terug.
We hadden de pech dat zowat de helft van alle wegen in Zuid Nederland open lag vanwege reparatie van het wegdek of vanwege een reconstructie. Daardoor moesten we een flinke omweg maken om in Zeeland te komen. Het voordeel daarvan was wel dat we op deze manier langs Willemstad reden, een oud vestingstadje. En waarom dan niet maar meteen een bezoekje gebracht aan dit plaatsje? Aan het haventje stonden een aantal leuke oude pandjes en ook het Mauritshuis was zeer de moeite waard, maar toch stonden er iets teveel jaren vijftig- en zestighuizen tussen de antieke gebouwen dan ons lief was. Wel vonden we een leuk terrasje in de zon waar we heerlijke lunchten.
Vervolgens reden we naar Dreischor. In een boekje hadden we gelezen over dit dorpje met een kerk in het midden van een rond plein met daaromheen oude pandjes. Het plaatsje was beslist een bezoekje waard maar de beschreven wandelroute konden we al na een paar honderd meter niet meer volgen door het gebrek aan bordjes die ons de weg moesten wijzen.
Via Brouwershaven met z'n veel te grote kerk voor zo'n klein dorpje, reden we naar ons hotel vlak aan de dijk die Schouwen Duivenland met Noord Beveland verbindt. Hotel Kamperduinen was pas een goeie 14 dagen open. We kregen een gigakamer toegewezen van de vriendelijke receptioniste met een onmiskenbaar Duits accent. Een groot voordeel van een nieuw hotel is dat alles nog spic en span is en dat was hier ook het geval.
's Middags liepen we nog geruime tijd langs het strand en zaten een poos op het terras van een strandtent voordat we dineerden in de brasserie bij het hotel. Hier bleek dat de bediening nog moest wennen aan het bedienen van de gasten. Zo werd Ron z'n bestelde witte wijn een roseetje en moesten we na twintig minuten nog vragen om een menukaart. Het eten was gelukkig prima.
Zondag was het Nicky's dag. Weer een jaartje ouder mocht zij zeggen wat we gingen doen. Dat betekende fietsen. Gelukkig beschikte het hotel over zogenaamde e-bikes, fietsen met trapondersteuning. We huurden twee van die dingen en trokken er op uit onder een stralende zon. Via de dijk reden we naar Veere op Walcheren en dankzij de trapondersteuning reden we probleemloos elk klimmetje fluitend op. Wat een uitvinding zeg! In Veere keken we een tijdje rond. Via Gapinge en Serooskerke fietsten we naar Domburg. De afstand van 14 kilometer legden we fluitend af dankzij onze moderne fietsen. In Domburg was het gruwelijk druk en we vroegen ons af waarom eigenlijk. Het dorpje zelf biedt weinig moois en toch zaten alle terrassen bomvol. Het zal het zonnetje zijn geweest. Uiteindelijk vonden wij ook een plek op een terras en genoten van een lekkere lunch. Via Zoutelande (en weer een terras waar Ron een trappist naar binnen werkte) reden we naar Middelburg. Alles bij elkaar hadden we een behoorlijke afstand gefietst en gingen de trapondersteuning steeds meer waarderen. Via Veere reden we terug naar het hotel. We hadden een dikke 55 kilometer gefietst en de accu's waren aardig leeg.
Op het strand zaten we nog een tijd in de zon en dronken op Nicky's verjaardag. Vanwege de zon was Ron z'n bolletje vuurrood geworden. 's Avonds dineerden we weer in de brasserie van het hotel. Dit keer ging de bediening al een stuk beter en wat belangrijker was, het eten was heerlijk. Doezelig door alle zon en drank, lagen we op tijd in bed.
's Maandags reden we na het uitchecken naar Neeltje Jans dat zowat om de hoek bij het hotel lag. Op dit voormalige bouweiland is nu een attractiepark gebouwd. We waren in aanvang bijna alleen in het park, maar dat was niet gek op een maandagmorgen buiten vakantietijd. Binnen keken we naar een film over de bouw van de Oosterscheldedam en wat daar nog meer over tentoongesteld stond. Het mooiste vonden we het echte werk; de dam zelf. Ook de orkaanmachine en het nieuwe aquarium waren de moeite. De rest vonden we niet zoveel voorstellen maar dat was ook niet zo gek omdat dat vooral op kinderen geënt was.
Na een tochtje met een boot over de Oosterschelde reden we om een uur of drie weer naar huis en zat Nicky's verjaardagsweekendje er weer op.
Reacties