Een derde dag in Kyoto

Vandaag de laatste dag in Kyoto. Er stond wederom niks geplande op het programma en dus trokken we er samen weer op uit. We hadden de boekjes goed bestudeerd en Remco had nog wat adviezen voor ons, dus we wisten wat we deze dag wilden gaan zien.

Vlakbij het hotel ligt het grote complex van het Nijo-jo. Te voet liepen we vanuit het hotel naar dit kasteel dat binnen twee ringen van verdedigingswerken ligt. Telkens ligt er een gracht zodat de vijand niet zomaar naar binnen kon wandelen. Dat lukte ons wel. De toegangspoort stond wagenwijd open. Dat was trouwens een mooi exemplaar. Boven de poort met goudkleurig metalen beslag zaten grote panelen met daarin kunstig houtsnijwerk. Met de bouw van het kasteel is in 1601 begonnen maar zoals zo vaak dateren de huidige gebouwen van veel later. Ook hier was het oorspronkelijke kasteel een paar keer afgebrand en keken wij naar gebouwen uit halverwege de 18e eeuw. De gebouwen aan de buitenkant waren niet zo heel bijzonder. Dat komt zeker omdat we inmiddels aardig verwend waren geraakt. Zoals bij bijna ieder kasteel in Japan waren de gebouwen nagenoeg leeg. Een paar ruimtes had men aangekleed door er poppen in traditioneel kostuum neer te zetten en er waren ruimtes met prachtig beschilderde paneeldeuren, maar verder dan een hoop tatamimatten kwam men hier niet. Wel er mooi was de grote tuin rondom het kasteel. Grote keien stonden bij en in het water en de bomen leken op grote bonsaibomen.

Dwars door de stad liepen we vervolgens naar het oosten van het centrum. Onderweg kwamen we nog een vrouw met een kind tegen. Beiden waren gekleed als geisha en ze zagen er prachtig uit. Natuurlijk waren het geen echte geisha’s maar ze waren wel volledig uitgedost, inclusief hoge houten schoenen die voor kwamen dat de kostbare kimono vies werd. Toen de vrouw merkte dat we een foto wilden maken, bleef ze keurig staan poseren.

Ons eerste doel was de Shionin tempel. Dit is de hoofdtempel van de Jodo sekte van het Japanse boeddhisme. Het is een gigantische tempel en de voornaamste tempel is één van de grootste houten gebouwen van Japan. Ook de toegangspoort mocht er zijn. Die was maar liefst 24 meter hoog. Dat het een belangrijke tempel is zagen we aan de vele bezoekers en wat ook opviel waren de vele monniken die er rondliepen. We hadden geluk want toen wij er aankwamen was er een ceremonie gaande die we onopvallend vanaf de zijkant konden volgen. We snapten er niks van maar het was wel mooi. Bezoekers hadden zich veelal mooi opgetut voor hun bezoek aan de tempel. Vooral de jonger vrouwen in kimono waren mooi.

Vlakbij de Shionin tempel ligt het Yasaka altaar. Ook dit is een populaire attractie in Kyoto. Opvallend hier was een soort van podium waarboven honderden papieren lantaarns zijn gehangen. ’s Avonds bij dansvoorstellingen worden deze lantaarns ontstoken en dat moet een prachtig gezicht zijn. Gelovigen die dit altaar bezochten luidden grote koebellen waaraan een dik touw was bevestigd. Door aan het touw te trekken klonken de bellen en zo werden de gebeden naar de goden gestuurd. Het blijft een intrigerend gezicht, die gebruiken van een ander, minder bekend, geloof.

Te voet liepen we door de wijk Higashiyama waar veel kleine restaurantjes waren gevestigd. Die waren te herkennen aan de lantaarns en de doeken voor de deur. Het was nog wat vroeg om te dineren en dus was het er niet druk. We liepen voorbij aan een heel apart monument, de Ryozen Kannon. Het is een herdenkingsmonument voor de slachtoffers tijdens de oorlog in de Pacific tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar zo zag het er helemaal niet uit. Wij dachten eerst dat het een tempel was omdat er een 24 meter hoog beeld van de Bodhisattva Avalokitesvara op het dak van het gebouw was gemaakt. Helaas was het monument gesloten en konden we alleen een foto van de buitenkant maken.

Via de geishawijk Gion liepen we terug naar de binnenstad. Gion is een uitgaansdistrict met traditionele koopmanshuizen in smalle straatjes vol met winkeltjes en restaurantjes. Het zag er heel gezellig uit en er waren dan ook veel andere toeristen op af gekomen. Gion wordt niet voor niets een geishawijk genoemd want hier zijn nog diverse geisha’s en maiko’s werkzaam. We hadden geluk; in één van de straatjes kwamen we een maiko tegen. De verlegen vrouw was compleet uitgedost en werd begeleid door een andere vrouw. De maiko had kennelijk haast en wilde eigenlijk niet gefotografeerd worden, maar wij konden het niet laten om toch een paar keer af te drukken.

We bleven in het centrum van Kyoto tot het donker was geworden. In een groot winkelcentrum vonden we een leuk traditioneel restaurant, compleet met lage tafeltjes en stoeltjes zonder poten. Daar bestelden we allebei een maaltijd. Die was zo uitgebreid dat ons hele tafeltje vol stond met bordjes en schaaltjes met heerlijk eten. Nicky toonde zich al aardig aangepast aan de Japanse gewoonten. Ze slurpte haar noodles net zo luid naar binnen als een echte Japanner. Niemand behalve Ron keek hiervan op. Ze doen het tenslotte allemaal, maar het blijft wennen, zo luid je eten naar binnen werken.