Mont Tremblant - Ottawa

We hadden goed gegokt. Toen we ’s nachts eventjes wakker werden, hoorden we het regenen en wisten we dat we er slim aan hadden gedaan om in een motel te slapen in plaats van in de tent. Het was sowieso goed slapen in het kingsize bed want pas om negen uur ’s morgens werden we wakker. Buiten was het inmiddels weer droog.

Nadat we hadden uitgecheckt, reden we het Mont Tremblant park in op weg naar de La Diablo sector. Uit de kampgids hadden we een trail uitgezocht die daar aan het Monroe meer begon. Het was nog wel 30 kilometer rijden om daar te komen. Nadat we de auto hadden geparkeerd op een parkeerplaats zo groot als bij een gemiddeld winkelcentrum, begonnen we aan de tocht die al meteen omhoog liep en dat zou blijven doen tot aan het eind. Het was erg benauwd en omdat we ons behoorlijk moesten inspannen op het soms zeer steile pad, zweetten we behoorlijk. Omdat we constant door het bos liepen, was er niet zo heel veel te zien onderweg.

Na drie kwartier ploeteren bereikten we het uitzichtpunt op La Roche. Hier vandaan hadden we een weids uitzicht op het Monroe meer. De zon scheen onze moeite te belonen door te gaan schijnen waardoor het erg aangenaam werd daarboven. Na tal van foto’s liepen we weer naar beneden. Dat ging een stuk vlotter. Onderweg zagen we een hert staan grazen. Het beest had helemaal geen schrik van ons en bleef maar eten terwijl wij aan het fotograferen en filmen waren.

We lunchten in het park en reden daarna in de richting van Ottawa. Dat bleek nog een hele afstand over tweebaans wegen. Het landschap was wel mooi, dus genoten we van de tocht. Iets voor Ottawa namen we de pont over de Ottawa-rivier om de rijafstand wat in te korten. Nu zaten we weer in Ontario en konden we tenminste weer verstaan wat de mensen zeiden en konden we ons zelf nagenoeg vloeiend uitdrukken.

In Ottawa zelf hadden we wat problemen de goede weg te vinden omdat men hier kennelijk liever geen wegwijzers in het straatbeeld wilde hebben. Met behulp van twee plattegronden vonden we uiteindelijk de camping op zo’n tien kilometer ten zuiden van de stad. Het was geen dure camping, maar het was lang geleden dat we zo’n mager en vies sanitair zagen. Gelukkig hadden we maar voor één nacht geboekt.

De zon scheen nog lekker en daarom lazen we ons in op het grasveld voor ons tentje.

Omdat Ron geen zin had in koken, aten we een heerlijk broodje bij een Subway die vlak bij de camping lag. ’s Avonds is dit verhaal bijgewerkt op een plekje vlakbij de tent waar stroom voorhanden was. Jammer alleen dat het stikte van de muggen. Daarom zochten we onze toevlucht tot de auto en speelden daar een paar spelletjes Yahtzee.