Pieterpad, etappes 22 en 23

Omdat de voorspellingen van het weer goed waren en we toch een paar vrije dagen tegoed hadden, besloten we onze tocht richting de Pietersberg voort te zetten. Deze dag liepen we etappe 22, die in 22 kilometers van Venlo naar Swalmen voert. We reden met de auto naar Swalmen dat vlakbij Roermond ligt. We hadden er bijna een uur voor nodig om daar te komen. In Swalmen konden we de auto makkelijk kwijt in een straatje bij het treinstation. Met de trein reden we daarna naar Venlo. Om een uur of elf konden we daar beginnen aan deze etappe die lekker makkelijk bij het station begon. De eerste kilometer liepen we parallel aan de vele sporen die hier liggen. Venlo is dan ook een druk knooppunt voor treinen. Vooral de aansluiting met het spoorwegnetwerk van Duitsland maakt Venlo een belangrijk knooppunt.

Nadat we de sporen achter ons hadden gelaten kwamen we door een rijke buitenwijk van Venlo te wonen. Hier stonden ware pareltjes van huizen. Wat het extra leuk maakte om hier te wandelen waren de hoogteverschillen. Niet te steil gelukkig want dat is ook weer niet goed. Nadat we de bebouwing van Venlo achter ons hadden gelaten kwamen we in wat bossen te lopen en ook liepen we voorbij aan een mooi zwemwater waar ook gezwommen werd ondanks het bewolkte weer.

Via enkele smalle onverharde weggetjes kwamen we uit in Tegelen bij een klooster met een gigantische ommuurde tuin. Emmaus Feniks heette het complex nu en was een opvanglocatie voor dak- en thuislozen. Die hadden daar een dagbesteding in een kringloopwinkel en een biologische groentewinkel. We praatten er even met een paar medewerksters die maar al te graag hun verhaal aan ons kwijt wilden. We vervolgden onze weg en kwamen langs de grens met Duitsland te lopen. Al wandelend kwamen we uit bij de rand van Tegelen waar een groot hertenkamp was. Daar maakten we wat foto’s van de dieren voordat we de bossen daar in verdwenen.

De komende 18 kilometer kwamen we die bossen niet meer uit. Dat maakte deze etappe veruit de saaiste van het gehele Pieterpad tot nu toe. De route liep parallel aan de grens met Duitsland. Links Duitse bomen, rechts Nederlandse. Wellicht leuk voor iemand die in de Randstad woont en niet weet hoe een bos er uit ziet, maar wij baalden wel een beetje van zo’n saaie route.

Pas iets voor Swalmen kwamen we eindelijk uit de bossen en liepen meteen tegen een gezellig ogend terras aan. We vonden dat we wel een drankje en een hapje hadden verdiend na tegen zoveel bomen aangekeken te hebben en vielen neer in een loungeset op het terras. Weer enigszins bijgekomen liepen we daarna richting Swalmen. Ook hier weer bossen maar gelukkig was er meer te zien zoals het riviertje de Swalm en wat uitzichten op het dorp. In Swalmen zelf was het rustig op deze zaterdagmiddag. Er waren wel wat terrassen maar die waren zo goed als leeg. Wij besloten dan ook door te lopen naar onze auto om naar huis te rijden.

De dag daarna reden we opnieuw naar Limburg om etappe 23 te gaan lopen. Onderweg naar het plaatsje Montfort hoopten we vurig dat de etappe iets afwisselender zou zijn dan de dag ervoor. Nog een dag zoveel bossen zouden we niet trekken. In Montfort konden we de auto midden in het dorp kwijt maar moesten vervolgens wel ruim een half uur wachten op de bus die maar één keer in het uur voorbij kwam rijden. Gelukkig was er een bankje om op te zitten en was het busje mooi op tijd. Vandaag moesten we dus naar Swalmen en dat was nog een hele toer. Eerst met het busje naar Sint Odiliënberg. Daar overstappen op de bus naar Roermond en daar nog een stukje met de trein naar Swalmen. Toch lukte dat allemaal in 37 minuten waardoor we om kwart voor twaalf in het centrum van Swalmen aan de etappe konden beginnen.

Meteen buiten Swalmen was er al meer te zien dan de hele vorige etappe. Zo kwamen we voorbij Kasteel Hillenraad dat er prachtig bij lag. Helaas was het complex niet te bezoeken wat de eigenaren overduidelijk hadden gemaakt met diverse borden bij de ingang. Ook de boerderij aan de overkant van het kasteel mocht er zijn. Die konden we gelukkig wel van dichtbij bekijken. Na wat bossen, waar het nog opvallend drassig was, kwamen we uit in het plaatsje Boukhoul. Daar hadden we alle twee nog nooit van gehoord. Veel leven was er ook niet of het moest op het voetbalveld zijn waar meer naar elkaar geschreeuwd werd, dan tegen een bal aan getrapt. Iets buiten het plaatsje lag een prachtige kasteelboerderij, Zuidewijk Spick. Om het bouwwerk met torentje lag een gracht wat extra cachet gaf aan de boerderij die er op zichzelf al indrukwekkend uit zag. Daarna werden we het veld ingestuurd. Op een smal paadje liepen we tussen weilanden en akkers en grote bramenstruiken. Helaas waren de bramen nog niet helemaal rijp anders hadden we er even kunnen plukken. Er stonden genoeg bramen aan de struiken.

De route liep enkele keren over of onder een drukke verkeersweg maar daar tussenin was het toch vooral onverhard pad waarop we de koeienvlaaien moesten zien te ontwijken. Halverwege de etappe raakten we even de bebouwde kom van Roermond aan maar lang duurde dat niet. We werden richting het plaatsje Melick gestuurd waar het erg rustig was. Waar waren toch al die mensen op deze zonnige zondagmiddag? Wellicht op vakantie. Wij pauzeerden even op een bankje bij een park voordat we verder liepen richting Sint Odiliënberg. Daar kregen we andere Pieterpadlopers in het zicht. Zoveel zelfs, dat toen we in de bebouwde kom van dit plaatsje liepen, we met 9 lopers waren. Op zich niet gek omdat het heerlijk loopweer was en bovendien veel mensen vakantie hadden en dus tijd om te gaan wandelen. Sint Odiliënberg zag er wel leuk uit. Zeker de terrasjes en de basiliek, maar wij kozen er voor om door te lopen naar Montfort.

Om in Montfort te komen werden we weer de bossen ingestuurd. De grond in de bossen was ronduit drassig waardoor onze schoenen helemaal onder de modder zaten toen we er na een kilometer of vier weer uit kwamen. Na 22 kilometer zat ook deze etappe er op en konden we bij een cafetaria in Montfort op een stoeltje neer ploffen om er een wel verdiend ijsje te eten voordat we weer naar huis reden.

Drie etappes volgen er nog voordat we op de Pietersberg staan. Dat moet dit jaar lukken.