Gaspesie Provincial Park – Rivière du Loup

Een koude nacht betekent een heldere hemel en daarmee mooi weer. Deze wijsheid klopte als een zwerende vinger en daarom stond de zon al hoog aan de hemel toen we na twaalf uur in bed eindelijk eens wakker werden. We hoefden, nadat het kamp was opgeruimd, niet ver te rijden naar het beginpunt van onze eerste bestemming. We wilden eerst een trail lopen in het Gaspesie Provincial Park. Daartoe reden we naar het bezoekerscentrum en parkeerden daar de auto. We wilden de trail naar de Chute Diablo gaan lopen, maar deze stond nergens aangegeven. Dat hebben wij weer. We begonnen daarom maar te lopen over een pad dat een andere route aangaf. We zouden wel zien wat we allemaal tegenkwamen. Het pas was goed gemarkeerd en goed te lopen; we stegen of daalden niet te sterk.

Al na vijf of tien minuten kwamen we langs de Chute de Sainte Anne. De Sint Anne stort hier zo’n tien meter naar beneden. Voor ons verwende watervalbezoekers niks aparts dus. Vlug een fotootje en verder dus. Erg hè? Toen we verder liepen over het pad, kwamen we ineens wel een bordje tegen waarom de Chute Diablo stond vermeld. Waarom vermeldt men in het begin niet dat dit pad ook de route is naar de duivelse waterval? We snapten er niks van, maar waren blij dat we toch de ons voorgenomen trail konden lopen. Het pad liep verder en daar waar het drassig was, had men een keurige boardwalk aangelegd. Dit was echt een trail die door iedereen kon worden gelopen. Onderweg kwamen we een Duits echtpaar tegen dat gepensioneerd was en maar liefst een jaar in de VS en Canada aan het rondtrekken was. Met hen stonden we een tijdje te praten voordat we weer terugliepen. Het was immers al bijna twaalf uur en we wilden nog een heel eind in westelijke richting rijden. Helaas hield hier weer de videocamera op met werken. Kennelijk zat er weer te veel vocht in het apparaat en zette het ding zich zelf in de “safeguard mode”. Mooi klote. De camera hield er steeds vaker mee op en toch zou hij het nog een maand moeten doen voordat hij voor een onderhoudsbeurt naar de fotozaak zou kunnen.

Het was ook jammer dat we in de auto moesten gaan zitten. Het was zo’n lekker weer. We hadden het al vaker meegemaakt; als het mooi weer is, zaten we in de auto. Op dagen dat we er te voet op uit wilden trekken, regende het. Ook een beetje jammer was dat we dezelfde weg moesten terug rijden als dat we gekomen waren. Nog steeds hetzelfde prachtige landschap, maar we hadden het al wel een keer gezien.

In Sainte Anne de Monts deden we boodschappen en kochten we ieder een lekker broodje en wat drinken voor de lunch. In Cap Chat, waar we eerder hadden overnacht, aten we dat broodje op in een perfect bijgehouden parkje aan de zee. De middag zaten we grotendeels in de auto. Nicky nam het stuur over van Ron en omstreeks vijf uur kwamen we aan in Rivière du Loup. Daar vonden we een prachtige camping met alle faciliteiten en daar maakten we dankbaar gebruik van en deden twee machines was zodat we weer schone kleren hadden om aan te trekken.

Wat ons opviel was dat de bomen op de camping hun herfstkleed al aan hadden. Daar waar we ons tentje opzette, waren de bomen al bijna kaal.

Zolang het licht was zorgden we dat de foto’s op de laptop kwamen te staan en dat het dagboek werd bijgewerkt en de accu’s werden opgeladen. Daarna kookten we ons potje en gebruikten de avond om wat bij te lezen en te Yahtzeeën.