De cirkel is weer rond; Vancouver

We werden op de gebruikelijke tijd van half negen wakker. Gaandeweg deze vakantie hebben we de gewoonte ontwikkeld om per nacht zo’n 10 uur te slapen. Dat zal straks weer wennen worden als de wekker door de week om zes uur af gaat.

Het was net geen tien uur toen we de Highway # 1 in de richting van Vancouver opreden. Het was meteen te merken dat we de grote stad naderden. De weg was vierbaans en het was er druk. Deze dag wilden we op tijd op de camping in Vancouver staan omdat de camper nog moest worden gewassen en gepoetst en omdat we al onze spullen weer in onze tassen moesten zien te krijgen. Morgen diende de camper weer bij Fraserway ingeleverd te worden. Toch wilden we vandaag niet alleen maar rijden. 

Op het Internet hadden we gelezen dat Fort Langley wel een mooie excursie was om te doen. In Fort Langley had de Hudson Bay Company in het midden van de 19^e eeuw een grote handelspost en hier was het dat British Columbia werd gekoloniseerd. Dat wilden wij wel gaan bekijken.

Hoewel druk, schoot het ritje van Hope naar Fort Langley aardig op. De hele tijd konden we zo’n 100 kilometer per uur rijden. Onderweg verbaasden we ons steeds weer over de eigenaardige rijeigenschappen van de Canadezen. Richting aangeven doet bijna niemand; iedereen zit te telefoneren achter het stuur en het is gewoonte om vlak voor je neus in te voegen zonder te kijken. Hoewel de rijstijl in Nederland iets agressiever is dan hier, geven we toch de voorkeur aan het verkeer in Nederland.

Om bij het fort te komen, reden we door het plaatsje Fort Langley. Dat was een verademing na al die plaatsjes onderweg die in feite niets meer waren dan een strip langs de weg met fastfoodrestaurants, motels en benzinestations. Dit plaatsje had een uiterts charmant centrum met veel groen en goed onderhouden panden uit het eind van de 19^e eeuw.

Het eigenlijke Fort Langley zelf was ook de moeite waard. Er was slechts één gebouw in het fort dat nog origineel was, maar de rest was vakkundig en authentiek weer nagebouwd. In het fort liepen veel vrijwilligers in kledij van die tijd en zij gaven uitleg over van alles wat er in het fort had afgespeeld. Zo was er een kuiper, een timmerman en een smid (de eerlijkheid gebied ons te zeggen dat dit één en dezelfde man was, maar hij deed alles met verve). Ook kregen we uitleg over de handel in bevervellen en ander bont en zagen we hoe de heren van stand goed leefden in het herenhuis en de andere werknemers iets minder goed woonden in de andere huisjes.

We liepen zo’n anderhalf uur door het fort en aten daarna wat voordat we doorreden naar Vancouver. Hoe dichter we bij de grote stad kwamen, hoe drukker het verkeer werd. We stonden zelfs heel even in een heuse file (onze eerste in Canada).

De camping vonden we direct. Voordat we een plaatsje konden innemen moesten we inchecken. Dat had veel voeten in aarde. De camper werd in één van de drie parkeerstroken neergezet waarna we ons meldden in het kantoor. Daar ging onophoudelijk de telefoon zodat we bijna niet aan de beurt kwamen. Ron had erg veel zin om de telefoon te pakken en, staande voor de balie, deze te bellen. Toen we eindelijk aan de beurt waren, bleek dat we niets later hadden moeten komen, want de camping zat vol. Gelukkig hadden ze voor ons kleine campertje nog een plaatsje. Dat was wel het kleinste plaatsje voor het meeste geld deze reis. Behalve onze camper konden we net twee klapstoeltjes kwijt en meer plaats was er niet. De voorzieningen op de camping waren wel op maat. Zo was er een verwarmd binnenzwembad, jacuzzi, fitnessruimte, laundry, zitruimte en zeer schoon sanitair.

Het eerste wat we deden was de camper wassen in een RV wasplaats zodat het niet te zien was dat we meer dan 4.000 kilometer met het ding hadden gereden.

Nadat we de was hadden gedaan, zijn we eindje gaan lopen. Er zou een trail lopen naar een park, maar dat hebben we nooit gevonden, zelfs niet na een uur lopen. Dan maar het zwembad in. Dat beviel ons beter.

Het eten was een allegaartje want we moesten datgene opmaken dat we nog hadden. De avond besteedden we aan het inpakken van onze tassen.