Via de Grand Coulee Dam naar Spokane

Toen we deze nacht slaapdronken een beetje wakker werden, hoorden we het allebei regenen. Toen we echter rond half acht wakker werden, was het stralend weer en stond de zon aan een strakblauwe hemel. Zouden we dan allebei gedroomd hebben? Tegen negenen waren we klaar met ons ochtend ritueel en hadden we ontbeten en waren we klaar voor weer een dag. We reden Winthrop uit en in de richting van het plaatsje Brewster. Hoewel we voor deze dag niet zoveel kilometers op het programma hadden staan, besloten we toch te tanken. Gewoon voor het geval dat. In het plaatsje Twisp vonden we een tankstation. Hoewel de wijzer van de benzinetank nog ongeveer in het midden stond, kreeg Ron toch 30 gallons, zo’n 120 liter benzine in de tank. Gelukkig zijn de benzineprijzen hier een stuk lager en kost een liter van dat spul nog geen dollar, maar 30 gallons betekende toch een rekening van over de 100 dollars.

Even buiten Twisp werden we geconfronteerd met het feit dat de weg naar Brewster, de Highway 153 eenvoudigweg was afgesloten. Daarom moesten we omrijden via het stadje Okanagan. Een hele grote straf was dat trouwens niet want het landschap was prachtig. Wel moesten we bij wegwerkzaamheden, waarbij één rijbaan was afgesloten, ongeveer een kwartier wachten totdat we verder mochten rijden. Dat schoot dus niet erg op.

Hoe verder we naar het oosten reden, hoe minder verkeer we tegen kwamen. Dat gold ook voor dorpjes. Af en toe leek het of we alleen op de wereld waren. Pas iets voor Okanagan stond er af en toe weer een huis langs de weg, maar dik gezaaid waren die huizen nergens. Wat we wel veel zagen waren de boomgaarden waar allerhande soorten fruit aan de bomen hing. Men was er druk met oogsten. Hoewel het allemaal best mooi was, wilden we er niet voor stoppen en zo kwamen we er achter dat we op deze manier wel heel vroeg op onze geplande eindbestemming voor deze dag, de Grand Coulee Dam, zouden aankomen. Voorzichtig bestond het idee om de planning los te laten en verder te rijden om tijd te winnen.

Onze eerste echte stop deze dag was bij de Chief Joseph Dam nabij het plaatsje Bridgeport. Hier is de Columbia rivier afgedamd en wordt er stroom mee opgewekt. Vanaf twee uitzichtpunten bekeken we de dam en maakten we natuurlijk wat foto’s. Het traject van de Chief Joseph Dam naar de Grand Coulee Dam was mooi maar zwaar. Mooi omdat we door een compleet leeg landschap reden, zwaar omdat het zo hard waaide dat we snelheid moesten minderen om niet met onze camper van de weg te waaien. Ron had beide handen aan het stuur nodig en moest constant tegen de wind insturen om rechtuit te kunnen blijven rijden. Op verschillende plaatsen in het landschap zagen we zandhozen die af en toe zelfs het zicht belemmerden.

We waren blij toen de wind nabij Grand Coulee ging liggen en het makkelijker rijden was. Net voordat we Grand Coulee binnen zouden rijden, reden we naar een lookout die ons het eerste uitzicht bood over de grootste betonnen dam van Amerika. De dam is anderhalve kilometer lang en hoger dan de piramide van Cheops. Op een winderige vlakte keken we een tijdje naar de kolos voordat we het dorp binnenreden om de dam van dichtbij te kunnen zien. In het dorp deden we eerst nog wat boodschappen bij de Safeway en reden daarna naar het bezoekerscentrum. Zoals overal hebben die Amerikanen het bij die bezoekerscentra goed voor elkaar. Ook hier was een mooi gebouw met daarin een informatieve tentoonstelling over de bouw van de dam.

Uit de wind en in de zon was het heerlijk en daarom konden we bij de dam buiten lunchen. Met een bord met boterhammen op schoot hadden we een mooi uitzicht over het gigantische bouwwerk.

Nu we een wat betere inschatting hadden kunnen maken over de afstanden en de tijd die we daar voor nodig hadden, besloten we om deze dag door te rijden naar Spokane, in het uiterste oosten van de staat Washington. Vanuit Grand Coulee was het nog zo’n dikke 100 kilometer verder, dus dat was te doen. Onderweg was niet zo heel veel bijzonders te zien. Wel was die enorme leegte op z’n eigen manier indrukwekkend. De weinige plaatsjes die we doorkruisten waren te saai voor woorden. We hadden medelijden met de mensen die hier woonden.

Spokane is de tweede grootste stad in de staat Washington en dat was te merken. Het verkeer was er druk maar gelukkig hadden we satelliet navigatie die ons naar het stadscentrum wist te leiden. Iets ten noorden van het centrum vonden we een parkeerplek voor het campertje en brachten we een bezoek aan het Riverfront Park. Hier vonden we o.a. de Spokane Falls. Het was rustig in het park op deze woensdagmiddag, ondanks een lekker zonnetje. Na het park liepen we de stad in en kwamen uit bij de Apple store. Die moesten we natuurlijk even bekijken. We raakten er aan de praat met een medewerker die ons nog wat tips gaf voor de rest van onze reis. Nadat we nog wat door de stad hadden rond gelopen, liepen we terug naar ons campertje en reden vervolgens naar ons overnachtingsadres op zo’n 25 kilometer van Spokane.

’s Avonds koelde het erg af waardoor we in ons campertje moesten blijven. Erg was dat niet want we waren druk om alle indrukken weer te verwerken. Morgen wacht ons een lange reisdag, dus we lagen vroeg in bed.