Via Mt Hood en de Columbia River Gorge naar Corbett

Vandaag waren we weer op tijd weg van de camping. We waren heel wat van plan en wilden niet zo laat als gisteren op onze geplande eindbestemming aankomen. We wilden via het Mount Hood National Forest naar de Columbia rivier rijden. Omdat er in dat gigantische bos geen plaatsjes liggen had onze TomTom er wat moeite mee om een route voor ons te vinden. Daardoor kwam het dat we in het begin wat verkeerd reden. Gelukkig waren het geen grote afstanden en zaten we weldra op de Highway 216. De weg slingerde weer behoorlijk maar het landschap was prachtig. Overal zagen we grote naaldbomen langs de route en af en toe hadden we zicht op Mount Hood. Met een hoogte van 3429 meter is het een jongen die je niet over het hoofd kunt zien. Er lag nog niet veel sneeuw op de hellingen, maar door z’n grijze kleur viel hij toch op tussen al dat groen van de naaldbomen. Behalve Mt Hood waren er weinig andere spectaculaire dingen in het National Forest zodat we na een kleine twee uur rijden aankwamen in het plaatsje met dezelfde naam als de berg. Hier had de telefoon van Ron weer bereik en ging hij aan de slag om wat campings te reserveren. Het was weekend en dan zitten de campings nog steeds vol. De geplande camping kon ons al niet herbergen, maar dankzij een camping-app op de iPhone hadden we zo een alternatief gevonden. Hier had men nog 1 plaatsje vrij dat we snel reserveerden zodat we vannacht niet ergens langs de weg hoefden te bivakkeren.

We hadden besloten om in het stadje Hood River boodschappen te gaan doen. We konden echter niet zo 1,2,3 een supermarkt vinden en daar had Ron dan weer geen app voor op z’n telefoon. Uiteindelijk vonden we een Wall Mart, maar hoe groot die winkels ook zijn, het assortiment aan voedsel is maar klein. Navraag leerde ons echter dat er een paar blokken verder onze favoriete supermarkt Safeway zat. Daar waren we een tijdje zoet met het doen van inkopen voor de komende dagen.

Nu we weer genoeg eten en drinken bij ons hadden konden we gaan doen waarvoor we waren gekomen, sightseeing. We begonnen daarmee bij de Bonneville Lock and Dam. Dat is een groot sluizencomplex met daarbij een dam in de Columbia rivier. En zoals het Amerikanen betaamt, heeft men er een groot bezoekerscentrum bij gebouwd en zijn bezoekers meer dan welkom. Nadat we onze camper op een groot parkeerterrein hadden gestald en daar hadden geluncht, namen we eerst een kijkje in het bezoekerscentrum. Daar was net een tour gaande, maar de lieftallige jongedame die de tour leidde vonden we veel te uitgebreid vertellen. Wij wilde hier niet zoveel tijd doorbrengen en daarom besloten we toch maar zelf op excursie te gaan. Nadat we eerst op het observatieplatform waren geweest, gingen we daarna kijken bij de zogenaamde vistrappen. Om de grote zalmen in de Columbia rivier in de gelegenheid te stellen de dam te passeren, zijn die vistrappen gemaakt en natuurlijk hadden de Amerikanen er raampjes is gemaakt zodat je de zalmen kon zien zwoegen om tegen de stroming in de rivier verder op te zwemmen. Keileuk om eens een keer te zien. De nabij gelegen viskwekerij vonden we minder interessant en gingen verder met onze route.

Van de plaats The Dalles tot aan Portland loopt de Highway 30. Beter bekend als de Historic Columbia River Highway. Onze TomTom wilde ons kost wat kost over de Interstate 84 hebben, maar wij kozen voor deze zogenaamde Byway. Toen we die hadden gevonden bleek dat het op deze byway veel drukker was dan op de snelweg. De weg was namelijk erg smal en om de zoveel kilometer had je een bezienswaardigheid waar op deze zonnige zaterdagmiddag erg veel mensen op af kwamen waardoor we onze camper steeds slechts met de grootste moeite ergens konden parkeren. Omdat het logge apparaat steeds erg ongelukkig of zelfs illegaal geparkeerd stond, waren onze bezoekjes aan de bezienswaardigheden steeds kort maar krachtig. Die bezienswaardigheden waren bijna zonder uitzondering steeds watervallen. Door het lekkere weer waren er veel jongeren op af gekomen die lekker zwommen in het water bij die watervallen. Bij de beroemdste watervallen op deze route, de Multnomah waterval regelde we voor onszelf een betere parkeerplek zodat we hier wat meer tijd konden doorbrengen. Die betere plek was in een steile berm waardoor de camper zowat omviel, maar hij stond netjes en niemand in de weg. De Multnomah Falls zijn zo beroemd omdat hij bestaat uit twee delen en er hoog boven het eerste deel een mooi brugje is gemaakt. Je kunt geen folder over Oregon openslaan of je ziet een foto van dat bruggetje, hoog boven de waterval. We schrokken een beetje van de hoeveelheid mensen die dit plaatje ook wilde zien en van de kermis die de Amerikanen er van hadden gemaakt, maar dat had ook wel weer iets vermakelijks. We namen wat foto’s en klommen naar het bruggetje, maar waren toen snel weg nadat we nog een kitcherig souvenir in de winkel hadden gekocht.

Ook bij de Bridal Veil Falls konden we wat langer verblijven omdat hier wel voldoende parkeergelegenheid was. Het was een aardige afdaling naar de waterval maar die was de moeite waard. Na nog een winderig uitzichtpunt bij Crown Point zigzagden we de heuvels af naar de door ons gereserveerde plek op een leuke camping. Daar konden we nog een tijdje lekker buiten zitten voordat de wind te hard werd en ons in ons campertje dwong. Het avondritueel bestond ook nu uit eten koken en eten, afwassen en foto’s kijken en een verhaaltje typen. Morgen gaan we naar de grote stad; Portland.