Naar Maupin via de Journey Through Time Scenic Byway

We wisten dat we vandaag een lange dag tegemoet zouden gaan en daarom stonden we vroeg op. Al om iets over zevenen waren we uit bed. Om kwart over acht waren we klaar voor vertrek en verlieten we onze camping in Baker City. Eerste doel vandaag was om de tank van onze camper vol te pompen met benzine. We zouden vandaag namelijk veel kilometers gaan afleggen door nauwelijks bewoond gebied. En om te voorkomen dat Nicky halverwege de route de camper aan zou moeten duwen, tankten we zoveel benzine als de camper aan kon. Met een lekkere koffie reden we vervolgens Baker City uit over de Highway 7. Nicky had gelezen dat op deze route diverse ghosttowns zouden zijn, dorpjes uit het verleden die nu verlaten waren. Wij zagen er niet zoveel als het boek beloofde, maar reden wel aan een aantal van die ghosttowns voorbij. Eentje in de buurt van McEwan was wel aardig en hier stopten we dan ook voor.

De route via de highway 7 was prachtig. We reden door een bosrijke omgeving en over de Dixie pass waarvandaan we een prachtig uitzicht hadden over de Strawberry Mountains. Al tegen elven reden we het John Day Fossil Bed National Monument in. Dit park waar al veel paleontologische vondsten zijn gedaan, was onze hoofdbestemming voor deze dag. We begonnen bij de Mascall Overlook waarvandaan we voor het eerst de typische rotsen zagen. Vervolgens reden we over een prachtige weg een canyon in om uit te komen bij een prachtig bezoekerscentrum. We zijn helemaal gecharmeerd van de Amerikaanse bezoekerscentra. Hoe klein een park ook is, er is altijd een heel mooi bezoekerscentrum met veel informatie in de vorm van folders, maar ook met rangers die antwoord geven op tal van vragen en veelal is er een tentoonstellingsruimte of wordt er een film gedraaid. Zo ook hier. We waren dan ook een tijdje zoet met het bekijken van alle fossiele vondsten van miljoenen jaren oud.

We reden daarna verder het National Monument in en keken onze ogen uit bij de Sheeprock formatie. We besloten een trail te gaan lopen, maar voordat we daar mee begonnen, aten we eerst braaf wat boterhammetjes in onze camper. Daarna liepen we de zogenaamde „Island in Time” trail.  Die was maar een paar kilometer lang maar voerde ons naar rotsen die blauwgroen waren. Waarom het gesteente die kleur heeft , is ons een raadsel, maar mooi was het wel. De trail was niet moeilijk en voerde ons door gesteente dat tussen 65 en 40 miljoen jaar geleden is ontstaan. Op de route zijn veel fossielen gevonden en een paar van die vondsten heeft men laten liggen voor de bezoekers om te kunnen bekijken. We vermaakten ons uitstekend op deze trail.

Volgende stop was bij de James Cant Range. James Cant was een rijke schapenboer uit het begin van de 20e eeuw en zijn range is nu het hoofdkantoor van het John Day National Monument. Die hadden het huis en de rest van de gebouwen voor bezoekers open gesteld.

Het John Day Fossil Beds National Monument bestaat uit drie delen die tientallen kilometers uit elkaar liggen. We hadden eerst de Sheeprock formatie bekeken en reden nu via het gehucht Mitchell naar het mooiste deel van het park;  de Painted Hills. We moesten er wat voor omrijden maar het bleek de moeite meer dan waard. In dit deel van het park heb je heuvels die van een afstandje op fluwelen handdoeken in diverse kleuren lijken. Rood werd afgewisseld met crème. Doordat de zon goed stond, konden we genieten van de prachtige kleuren. We maakten heel wat foto’s.

Het was inmiddels als een aardig eind in de middag en we wilden kijken of we de plaats The Dalles konden bereiken. Als dat lukte zouden we maar liefst twee dagen vooruitlopen op ons schema. Tijd die we goed konden gebruiken. De weg werkte echter niet erg mee. Niet dat die niet mooi was, hij was zelfs schitterend, maar er zat geen 100 meter recht stuk in. We bleven stijgen en dalen en we moesten constant aan het stuur draaien. Dat schoot niet op. Veel later dan gehoopt konden we in het plaatsje Fossil weer tanken om daarna door te rijden naar het derde deel van het John Day park. Dat was het Clarno segment. Toen we hier aankwamen bleek dat de zon helemaal verkeerd stond om ook maar een fatsoenlijke foto te kunnen nemen. We keken en genoten daarom eventjes van de grillige rotsformaties voordat we verder reden.

In het plaatsje Shaniko stopten we voor wat foto’s. Shaniko is een ghosttown, maar eentje die onderhouden is. Het leek inderdaad erg op een authentiek westernstadje. Omdat we laat waren, het was al zes uur geweest, was alles dicht en leek het weer op een echte ghosttown. Inmiddels waren we tot het besluit gekomen om niet door te rijden naar The Dalles, maar te stoppen bij het eerste de beste RV-park die we tegen kwamen. We waren het vele rijden voor vandaag wel een beetje beu. In het plaatsje Maupin vonden we een camping. Die was eigenlijk helemaal vol, maar ze hadden nog wel een plaatsje zonder hookup. We namen daar genoegen mee en om kwart voor zeven kwam er eindelijk een eind aan onze reis voor deze dag. We hadden bijna 300 mijl gereden maar wat was het een mooie dag geweest. Omdat het nog heerlijk weer was, zaten we de hele avond buiten voor ons campertje en maakten we plannen voor de komende dagen.