Terug naar Everett

Het was afgelopen nacht onverwacht koud. Gelukkig hadden we nog een tweede deken die het ons weer aangenaam maakte. We hadden geen haast vanmorgen want alles wat voor vandaag op het programma stond was naar Everett rijden om daar morgen ons campertje weer in te leveren. Ons avontuur zit er al weer bijna op. Omdat we gisteren na sluitingstijd van het kantoor op de camping aankwamen, moesten we nog betalen. De beheerder van de camping deed niet moeilijk. We hoefden de eigenlijke prijs van $35 niet te betalen. $20 was genoeg. Er kwamen geen bonnetjes aan te pas. Daarmee was deze camping de op één na goedkoopste van deze reis.

Voordat we naar Everett reden, namen we nog een kijkje in Port Ludlow zelf. Port Ludlow is een resortdorp. Er wonen bijna uitsluitend gepensioneerde mensen die een behoorlijk inkomen hebben. Er was op deze zondagmorgen weinig te beleven in het dorp. In het haventje liepen wat mensen rond, maar verder was alles stil. Daar kwam nog bij dat het mistig was en we dus niet ver konden kijken. We haalden bij een tankstation nog even koffie voor onderweg en begonnen aan onze reis voor vandaag.

Het was druk op de weg. Wellicht doordat het zondag was en de Amerikanen er op uit trokken. Toch schoot de trip goed op omdat we voornamelijk op grote doorgaande wegen reden. Toen we bij Tacoma aan waren gekomen moesten we tol betalen om over een brug te mogen rijden. Dat geintje kostte maar liefst $5,50. Daarna konden we met onze camper de gigantisch drukke Interstate 5 naar het noorden op rijden.

We reden niet meteen door naar Everett. We kwamen namelijk aan de de grote Southcenter Mall, nabij het vliegveld, voorbij gereden. Daar was een Apple Store en Ron wilde nog één keertje proberen om in Amerika aan een iPhone 6 te komen. In de Apple winkel was het een stuk rustiger dan in Portland een week geleden. Hier stonden helemaal geen rijen en een verkoper was snel gevonden. Die wist echter te vertellen dat het voorlopig onmogelijk was om een iPhone 6 zonder simlock te kopen. Daar gaan in Amerika kennelijk altijd een paar maanden overheen. Pech dus.

We liepen nog een tijdje door het winkelcentrum en lunchten in een foodcourt. Daar vonden we een tentje met Thais eten dat er wel goed uit zag. Voor $16 hadden we ieder een grote bak met heerlijk Thais voedsel. Het was zoveel dat we het niet op kregen en we besloten de rest mee te nemen zodat we voor vanavond ook nog wat hadden. Hoefden we lekker niet uitgebreid te koken.

De laatste kilometers via Seattle naar Everett over de Interstate 5 waren giga druk. Even voor Seattle stonden we zelfs een tijdje in de file. Dankzij onze TomTom vonden we zonder al te veel problemen de door ons uitgezochte camping voor de laatste nacht in ons campertje. Tegen half drie reden we de camping op die pal naast het verhuurbedrijf van onze camper ligt. Morgenvroeg hoeven we maar een paar honderd meter te rijden om het ding in te kunnen leveren.

Op de camping waren we druk met inpakken en ook werd het campertje vlugjes wat gekuist. Niet al te goed want zo schoon hadden we hem ook niet meegekregen. ’s Avonds aten we de restjes van wat we nog aan eten over hadden. We hadden het niet slecht uitgerekend, want heel veel bleef er niet over. Wel moest Ron nog flink aan de wijn want dat was er nog genoeg en het is een grote zonde om dat weg te moeten gooien. Gelukkig had Ron daar niet zo’n hekel aan.