We zijn er!
Al om zes uur waren veel mensen met hun bagage aan het rommelen zodat wij ook vroeg op waren. Wat dat betreft zullen we de albergues niet gaan missen. Samen met Armand stonden we al om half acht weer op straat. Daarom dronken we eerst maar een bak koffie in een cafetaria in het dorp.
Het was nog steeds donker toen we begonnen aan onze laatste etappe. Eerst moesten we terug op de route zien te komen maar dankzij de GPS was dat niet zo'n probleem. Lopen door de bossen in het donker was wat lastiger. De kleine lampjes die we bij ons hebben, geven maar net genoeg licht om niet je nek te breken over een uitstekende boomwortel oid.
De etappe van vandaag was landschappelijk niet zo'n interessante. We liepen door diverse gehuchtjes en overal konden we het geluid van druk autoverkeer horen. Je kon merken dat we weer een grote stad naderden.
Helemaal vlak was de laatste etappe niet. We moesten de Monte do Gozo nog over. Hoewel we maar een paar honderd meter hoefden te stijgen, was het toch af en toe hijgen, zeker omdat het aardig warm was. Boven op de Monte do Gozo troffen we een modern monument voor de pelgrims aan alsmede Armand. Hoewel hij een stuk langzamer loopt dan wij, pauzeert hij niet, waardoor dan wij, en dan weer hij, voorop lagen.
Zo rond half twaalf naderden we de stadsgrens van Santiago. Zoals meerdere grotere plaatsen in Spanje is het niet aantrekkelijk om door de voorsteden te lopen. Santiago is hierop geen uitzondering. Dat Santiago uitgestrekt is, was te merken aan het feit dat we ongeveer een uur moesten lopen voordat we in het historische centrum aan kwamen.
De kathedraal, ons eindpunt, was lange tijd niet eens te zien door alle bebouwing, maar uit YouTube filmpjes wisten we dat we een onderdoorgang moesten doorlopen waar een doedelzakspeler stond te spelen om op het plein voor de kathedraal uit te komen. En precies zo was het. We hoorden de doedelzakspeler, zagen de ondergang waarna we op het grote plein aan kwamen en onze pelgrimstocht er na 800 kilometer op zat.
We omhelsden en feliciteerden elkaar en dat was het dan. Geen Via Gladiola zoals in Nijmegen, geen burgemeester met een grote bos bloemen of zelfs maar applaus. Wij vierden ons eigen feestje door selfies te maken met de kathedraal op de achtergrond. Daarna werden vrienden en bekenden middels Whatsapp in kennis gesteld.
Het duurde eventjes voordat we bekenden op het grote plein zagen. Uiteindelijk zagen we dan toch een ander stelletje dat we enkele weken eerder een paar keer hadden ontmoet en na een tijdje kwam ook Armand het plein oplopen. We maakten wat foto's samen en vroegen andere om wat foto's van ons drieën te maken. Daarna volgde een welverdiend drankje op één van de vele terrasjes in de stad.
De pelgrimstocht naar Santiago is pas compleet als je je Compostela in ontvangst hebt mogen nemen. Om die op te halen liepen we naar het pelgrimsoffice dat in een straatje achter de kathedraal was weg gestopt. Na wat wachten kregen we daar een kleurrijk, in het latijn geschreven, document uitgereikt waarop bevestigd werd dat we de pelgrimstocht vanuit Saint Jean Pied de Port hadden volbracht. De verzamelde stempels op onze credential dienden als bewijs. Voor een paar euro kregen we ook een, even kleurrijk, document met daarop de door ons afgelegde afstand (die minder was dan wij hadden afgelegd) en een mooie koker om de kostbare documenten in op te bergen.
Trots en blij liepen we daarna naar het hotel. In de stad kwamen we nog een oude bekende tegen met wie we een hele tijd hebben staan kletsen. Ons hotel lag een halve kilometer buiten het historische centrum en onze kamer zag er prima uit.
Nadat we gedoucht waren gingen we terug de stad in om wat te eten. We vonden een gezellig terras in de oude binnenstad en nadat we gegeten hadden, gingen we op jacht naar souvenirs. Souvenirswinkels waren er meer dan genoeg maar de keuze vonden we wat tegenvallen. Alles was overal hetzelfde. Het duurde dan ook even voordat we een porseleinen beeldje van Sint Jacob vonden dat we wel mooi vonden. Daarna konden we eindelijk de stad wat gaan bekijken. Meteen kwamen we een ons bekend Koreaans koppel tegen met wie we nog op de foto gingen. Dat was bij de kathedraal die we meteen ook maar met een bezoek vereerden. In de kathedraal was het gruwelijk druk. Er was een mis gaande en daarom mocht er niet gefotografeerd worden. Na de mis mocht dat wel en dat deden we dan ook uitgebreid. Ook liepen we achter het beeld van Sint Jacob langs waarvan het de bedoeling is dat je dat omhelst. Wij deden dat niet.
Voor het diner gingen we terug naar hetzelfde gezellige terrasje als waar we geluncht hadden. Vanaf onze plek konden we mooi mensen kijken en we aten er prima. Wel zijn de prijzen hier on-Spaans hoog. Dat kun je verwachten in een toeristenstad.
Doodmoe vielen we deze avond op ons hotelbed. De hele pelgrimstocht heeft 35 dagen geduurd waarvan we er 33 dagen hebben gelopen. We hebben geen van beiden ook maar één blaartje gehad en ook de andere pijntjes bleven ruimschoots binnen de perken. Het weer heeft fantastisch goed mee gewerkt en we hebben veel erg leuke mensen ontmoet. Voor ons was de pelgrimstocht één groot hoogtepunt dat we voor geen goud hadden willen missen. Nu hebben we nog een paar dagen in Santiago en omgeving voordat we doorreizen naar Madrid.
Het was nog steeds donker toen we begonnen aan onze laatste etappe. Eerst moesten we terug op de route zien te komen maar dankzij de GPS was dat niet zo'n probleem. Lopen door de bossen in het donker was wat lastiger. De kleine lampjes die we bij ons hebben, geven maar net genoeg licht om niet je nek te breken over een uitstekende boomwortel oid.
De etappe van vandaag was landschappelijk niet zo'n interessante. We liepen door diverse gehuchtjes en overal konden we het geluid van druk autoverkeer horen. Je kon merken dat we weer een grote stad naderden.
Helemaal vlak was de laatste etappe niet. We moesten de Monte do Gozo nog over. Hoewel we maar een paar honderd meter hoefden te stijgen, was het toch af en toe hijgen, zeker omdat het aardig warm was. Boven op de Monte do Gozo troffen we een modern monument voor de pelgrims aan alsmede Armand. Hoewel hij een stuk langzamer loopt dan wij, pauzeert hij niet, waardoor dan wij, en dan weer hij, voorop lagen.
De kathedraal, ons eindpunt, was lange tijd niet eens te zien door alle bebouwing, maar uit YouTube filmpjes wisten we dat we een onderdoorgang moesten doorlopen waar een doedelzakspeler stond te spelen om op het plein voor de kathedraal uit te komen. En precies zo was het. We hoorden de doedelzakspeler, zagen de ondergang waarna we op het grote plein aan kwamen en onze pelgrimstocht er na 800 kilometer op zat.
We omhelsden en feliciteerden elkaar en dat was het dan. Geen Via Gladiola zoals in Nijmegen, geen burgemeester met een grote bos bloemen of zelfs maar applaus. Wij vierden ons eigen feestje door selfies te maken met de kathedraal op de achtergrond. Daarna werden vrienden en bekenden middels Whatsapp in kennis gesteld.
Het duurde eventjes voordat we bekenden op het grote plein zagen. Uiteindelijk zagen we dan toch een ander stelletje dat we enkele weken eerder een paar keer hadden ontmoet en na een tijdje kwam ook Armand het plein oplopen. We maakten wat foto's samen en vroegen andere om wat foto's van ons drieën te maken. Daarna volgde een welverdiend drankje op één van de vele terrasjes in de stad.
De pelgrimstocht naar Santiago is pas compleet als je je Compostela in ontvangst hebt mogen nemen. Om die op te halen liepen we naar het pelgrimsoffice dat in een straatje achter de kathedraal was weg gestopt. Na wat wachten kregen we daar een kleurrijk, in het latijn geschreven, document uitgereikt waarop bevestigd werd dat we de pelgrimstocht vanuit Saint Jean Pied de Port hadden volbracht. De verzamelde stempels op onze credential dienden als bewijs. Voor een paar euro kregen we ook een, even kleurrijk, document met daarop de door ons afgelegde afstand (die minder was dan wij hadden afgelegd) en een mooie koker om de kostbare documenten in op te bergen.
Trots en blij liepen we daarna naar het hotel. In de stad kwamen we nog een oude bekende tegen met wie we een hele tijd hebben staan kletsen. Ons hotel lag een halve kilometer buiten het historische centrum en onze kamer zag er prima uit.
Voor het diner gingen we terug naar hetzelfde gezellige terrasje als waar we geluncht hadden. Vanaf onze plek konden we mooi mensen kijken en we aten er prima. Wel zijn de prijzen hier on-Spaans hoog. Dat kun je verwachten in een toeristenstad.
Doodmoe vielen we deze avond op ons hotelbed. De hele pelgrimstocht heeft 35 dagen geduurd waarvan we er 33 dagen hebben gelopen. We hebben geen van beiden ook maar één blaartje gehad en ook de andere pijntjes bleven ruimschoots binnen de perken. Het weer heeft fantastisch goed mee gewerkt en we hebben veel erg leuke mensen ontmoet. Voor ons was de pelgrimstocht één groot hoogtepunt dat we voor geen goud hadden willen missen. Nu hebben we nog een paar dagen in Santiago en omgeving voordat we doorreizen naar Madrid.
Reacties