Verder naar Mansilla de las Mulas
Het bleek lekker slapen op een privékamer want we werden pas om kwart over zeven wakker. We ontbeten eerst in de bar voordat we uitcheckten. Toen we om tien voor half negen vertrokken was het al licht. Snel verlieten we het saaie dorp. De Camino liep parallel aan een rustige asfaltweg. Wij besloten dan ook om op de weg te gaan lopen. Asfalt bevalt ons een stuk beter dan het kiezelpad dat eigenlijk voor ons bestemd was.
Het eerste dorpje liet niet lang op zich wachten en daar stopten we voor een drankje. Daarna kwam een gruwelijk lang stuk van zo'n 13 kilometer waar helemaal niks te doen was. Geen dorp, niets interessants aan de horizon, niks, alleen de weg. Nicky haar rugzak wilde maar niet goed zitten en ze had last van het ding. Er zat echter niks anders op dan doorlopen. Gelukkig hadden we de goede asfaltweg en het weer dat prima was.
Het was al over twaalven toen we in Reliegos aan kwamen. Hier pauzeerden we bij een barretje. Daarna restte ons nog 6 kilometer naar Mansilla de las Mulas, onze eindbestemming. Ron had twee bedden gereserveerd in een albergue. Toen we daar aankwamen liepen we meteen tegen Sandra op. Het ontvangst in de albergue was erg hartelijk en het weerzien met Sandra ook. Even later kwamen ook Armand en Michael binnenlopen zodat het stelletje ongeregeld weer compleet was.
Na een douche lieten we de was doen en zelf verhuisden we naar een gezellig terras voor het welverdiende drankje. Op het terras maakten we kennis met Marcel en Christof, een Zimbabwaan en een Canadees, zodat het nog gezelliger werd.
Na een paar drankjes besloten we het plaatsje te gaan bekijken. Mansilla bleek een alleraardigst dorp met aardig wat middenstand en leuke straatjes en pleintjes. Het was in ieder geval heel wat gezelliger dat het lelijke dorp van gisteren.
Tegen zevenen gingen we dineren. We hadden 's middags afgesproken om z'n achten te gaan eten. Het werd dan ook erg gezellig aan tafel. Hopelijk komen we sommigen van deze mensen de komende dagen nog tegen want het zijn deze ontmoetingen die de Camino zo geweldig maken.
Het eerste dorpje liet niet lang op zich wachten en daar stopten we voor een drankje. Daarna kwam een gruwelijk lang stuk van zo'n 13 kilometer waar helemaal niks te doen was. Geen dorp, niets interessants aan de horizon, niks, alleen de weg. Nicky haar rugzak wilde maar niet goed zitten en ze had last van het ding. Er zat echter niks anders op dan doorlopen. Gelukkig hadden we de goede asfaltweg en het weer dat prima was.
Het was al over twaalven toen we in Reliegos aan kwamen. Hier pauzeerden we bij een barretje. Daarna restte ons nog 6 kilometer naar Mansilla de las Mulas, onze eindbestemming. Ron had twee bedden gereserveerd in een albergue. Toen we daar aankwamen liepen we meteen tegen Sandra op. Het ontvangst in de albergue was erg hartelijk en het weerzien met Sandra ook. Even later kwamen ook Armand en Michael binnenlopen zodat het stelletje ongeregeld weer compleet was.
Na een douche lieten we de was doen en zelf verhuisden we naar een gezellig terras voor het welverdiende drankje. Op het terras maakten we kennis met Marcel en Christof, een Zimbabwaan en een Canadees, zodat het nog gezelliger werd.
Na een paar drankjes besloten we het plaatsje te gaan bekijken. Mansilla bleek een alleraardigst dorp met aardig wat middenstand en leuke straatjes en pleintjes. Het was in ieder geval heel wat gezelliger dat het lelijke dorp van gisteren.
Tegen zevenen gingen we dineren. We hadden 's middags afgesproken om z'n achten te gaan eten. Het werd dan ook erg gezellig aan tafel. Hopelijk komen we sommigen van deze mensen de komende dagen nog tegen want het zijn deze ontmoetingen die de Camino zo geweldig maken.
Reacties