Het wordt drukker op de Camino

Toen we wakker werden ontdekten we het manco van onze albergue. Voor twaalf bedden was er slechts één WC. En zoals je weet moet je, als je net wakker bent, naar het toilet. Lastig als er dan een paar mensen voor je staan te wachten om hun plas te doen. Nicky werd er in ieder geval niet vrolijk van.
Rond een uur of acht was het dan toch gelukt om alle urine uit te scheiden en gingen we op weg. Al na 30 meter stopten we bij een cafetaria voor een ontbijt. Daar bleven we langer dan gepland omdat we er in gesprek raakten met een leuk stel uit Australië.
Sarria staat er om bekend dat vanaf hier, vooral Spaanse, mensen hun pelgrimstocht beginnen. Men moet minimaal 100 kilometer naar Santiago afleggen voor de Compostela en Sarria ligt op zo'n 115 kilometer van die stad. We hadden gedacht dat er maar weinig nieuwe pelgrims zouden zijn zo aan het einde van het seizoen, maar daarin hadden we ons vergist. Er liepen nu veel mensen op de Camino met veel te schone schoenen en zonder rugzak. Wij noemden ze "pretpelgrims" en eerlijk gezegd hadden we niet zo veel op met deze toeristen. Een pelgrimstocht houdt volgens ons toch wel iets meer in dan een wandelingetje zonder bagage van 100 kilometer.
Het landschap was deze dag weer fantastisch mooi. We liepen weer veel over holle wegen met daarlangs grote bomen voor de broodnodige schaduw. De zon scheen namelijk heerlijk en het was warm. De jas ging daarom uit en werd vervangen door een truitje.

Door alle nieuwe pretpelgrims was het op elk terrasje drukker dan gehoopt. Wat ons ook tegenviel waren de prijzen van de drankjes. Die waren minstens dubbel zo hoog als voor Sarria. De Camino was sowieso een stuk commerciëler geworden. We liepen nu ook af en toe langs boetiekjes of winkeltjes met Camino T-shirts etc. Die hadden we eerder nog niet gezien op de route. Toch genoten we van de wandeling. Het landschap was ook zo mooi.
We lunchten op een terrasje vlakbij het 100 kilometerpunt. Een broodje kaas en een blikje fris vormden onze maaltijd. Daarna was het zoeken naar een monumentje ter ere van de laatste 100 kilometer naar Santiago toe, maar dat was er niet. We moesten het doen met een simpel paaltje waarvan het kilometerbordje was gejat.
Omstreeks kwart voor drie kwamen we aan in Portomarin, onze eindbestemming voor deze dag. We hadden het stadje al lang in de verte zien liggen. In de jaren 60 van de vorige eeuw was het oorspronkelijke Portomarin naar een nieuwe, hogere, plek verhuist vanwege een stuwmeer. Het oorspronkelijke plaatsje ligt nu onder water. Alleen de belangrijkste gebouwen werden afgebroken en hogerop weer opgebouwd zoals de opvallende fortkerk.

Nicky wilde niet meer op een slaapzaal slapen zodat we zochten naar een kamer in een hostel. We vonden een tweepersoonskamer in een splinternieuwe albergue. Na de douche deden we een drankje voordat we het stadje gingen bekijken. Ook vonden we een supermarktje waar we drank, druiven en kaas kochten. We aten vervolgens zoveel druiven en kaas dat we helemaal geen zin meer hadden in een diner. Nicky at nog wat eieren met brood maar Ron hield het bij een glas bier.
Op de kamer waren we druk met de foto's en profiteerden we van lekker snel internet voordat we gingen slapen.