Vliegen naar Java

Van een rustige nacht kon je dit keer niet spreken. Met grote regelmaat sprong de airco met veel geweld aan en om kwart voor vijf vond een imam het nodig om gedurende minstens een kwartier luidkeels te kwelen dat, als je moslim bent, je je nest uit moet komen om te bidden. Met niet-moslims wordt geen rekening gehouden, die moeten verplicht meeluisteren. Met Ron ging het nog niet veel beter. Nog steeds zo slap als een vaatdoek. Voor vandaag stond er een vliegreisje op het programma. We zouden Sumatra verlaten om naar Java te vliegen.

De rit naar het vliegveld ging soepeltjes. Op een zondagmorgen is het zelfs in Medan nog niet zo druk. Het vliegveld van Medan is een splinternieuw exemplaar dat er weliswaar mooi uitziet maar waar nog niet alles naar behoren werkt. Zo bleek een werkende WC te vinden een hele opgaaf te zijn. Begeleider Eddy regelde een groepscheck-in die dubbel zo lang duurde als dat we zelf hadden ingecheckt, maar uiteindelijk mochten we allemaal mee.

De vlucht met Lion Air naar Jakarta van 11.00 uur vertrok later dan gepland vanwege het feit dat het laden van de passagiers met hun handbagage veel langer duurde dan nodig was. Dat kwam doordat de Indonesische passagiers belachelijk grote hoeveelheden handbagage mee in het toestel namen. Zelfs fruit en taarten gingen mee alsof je die op Java niet kan kopen! Toen iedereen dan uiteindelijk alles had weggestouwd was het toestel bijkans topzwaar door al die bagage. Het vliegtuig was gebouwd voor de kleinere Aziatische medemens. Nog nooit hadden we zo weinig beenruimte. Gelukkig dat de vlucht minder dan twee uur zou duren, hoewel dat uiteindelijk drie uur werd.

In Jakarta was het prima weer. De zon scheen en het was ver boven de 30 graden. We maakten bij het vliegveld kennis met onze nieuwe chauffeur en z’n hulpje en gingen onderweg naar de stad Bogor. Jakarta zelf zouden we overslaan. De stad schijnt de toerist niet zo heel veel te bieden te hebben. Dat moeten we dan maar aannemen. Wat Jakarta in ieder geval wel te bieden heeft zijn brede tolwegen. We waren verrassend snel de stad door op weg naar onze eindbestemming. 

Ook deze dag dreigde de lunch erbij in te schieten. Gelukkig werd bij een grote parkeerplaats gestopt om wat eten in te kunnen slaan. Eten inslaan op een parkeerplaats? Ja, hier hadden ze tig winkels en restaurantjes pal aan de snelweg gebouwd. Er was zelfs een Starbucks. Bij een broodjeszaak kochten we broodjes en in een supermarkt werd drinken ingeslagen wat meteen werd verorberd.

Het laatste stukje van de reis van deze dag was weer een ouderwetse puinhoop. In Bogor zelfs zat het verkeer muurvast door wegwerkzaamheden en daardoor werd het toch nog na vijven voordat we buiten het centrum aankwamen bij een keurig hotelletje waar we voor één nacht onze intrek zouden nemen.

Hoewel steeds beter voelde Ron zich nog niet tiptop en daarom zag hij af van een diner in het hotel en liet een flink bord soep op de kamer serveren. Nicky at wel in het restaurant. ‘s Avonds werd weer veel tijd besteed aan de foto’s en dit verhaal.