Een dagje vrije besteding in en om Tuktuk

Vandaag een dag zonder vastgesteld programma. We hadden bedacht uit te slapen maar al voor zevenen werden we ruw gewekt door een kapitein van een boot die het nodig vond zeer luid en langdurig te toeteren. Helemaal wakker besloten we maar op te staan. In het restaurant ontbeten we weer met de gebruikelijke toast. Echter dit keer geen ei maar kaas. Het wordt nog wel eens wat.

Het liep tegen half tien toen we op pad gingen. We hadden het plan opgevat om naar het nabij gelegen dorpje Tomok te lopen. Dat is de grootste plaats op het eiland Samosir. Om daar te geraken moesten we eerst door Tuktuk lopen en dat was geen onverdeeld genoegen. Men was druk bezig om de weg door het dorp te verbeteren, maar zoals zo vaak, voordat het mooi wordt, moet je pijn lijden. Wij moesten met grote regelmaat opzij voor vrachtwagens die met grote stenen aan kwamen zetten en we moesten zigzaggen tussen alle werklui. Tuktuk zelf is een plaatsje dat louter uit hotels, restaurants en winkeltjes bestaat. Zo aan het einde van het toeristenseizoen was het er wat verlaten en daardoor niet erg aantrekkelijk.

Tomok, onze bestemming, lag iets verder weg dan gedacht. Volgens Eddy zou het dorp op vijf kilometer van Tuktuk liggen, maar wij liepen er twee uur op. Nu liepen we niet snel want regelmatig moest er gefotografeerd worden en ook was het warm wat het tempo ook drukte. Tomok zelf is geen aantrekkelijke plaats. Het dorp bestaat uit één lange rij van bouwsels en een centrum is niet te ontdekken. Wij liepen wat rond op een marktje maar durfden niet echt foto’s te maken omdat we er zo opvielen. We waren namelijk de enige buitenlanders en overal werden we uitvoerig aangekeken. Na een blik in het haventje te hebben geworpen bezochten we een oud koningsgraf. Om hier te komen moesten we weer door een straat met louter souvenirskraampjes. Toch werden we dit keer redelijk goed met rust gelaten. De tombe zelf was niet zo groot en die hadden we dan ook al snel bekeken. Verder viel er niet veel in Tomok te beleven en besloten we terug naar Tuktuk te lopen.

We schatten dat tijdens deze wandeling toch wel zo’n 15 kilometer hebben gelopen. We waren dan ook helemaal bezweet en moe toen we weer in Tuktuk aankwamen. Daar lunchten we in een restaurantje voordat we terug gingen naar het hotel. Het was nog lekker weer en we besloten dit keer wel een duik in het Tobameer te nemen. Het heldere water was lekker van temperatuur en toch verkoelend.

Aan het einde van de middag douchten we en werden de foto’s op de computer gezet. ‘s Avonds gingen we met een paar stellen uit eten maar zorgden ervoor dat we om half negen weer terug waren in het hotel omdat daar dan een voorstelling zou worden gegeven. Een aantal medewerkers van het hotel vormen een muziekgroepje en ze deden het niet onaardig totdat iedereen werd uitgenodigd om te dansen. Dat was voor Ron het teken dat het tijd was om te gaan slapen.