Een dagje Yogyakarta

Doordat de airco er na zo’n 20 minuten steeds zelf mee ophield, was het de afgelopen nacht gruwelijk warm geweest op onze kamer. ‘s Morgens hebben we eerst maar eens personeel van het hotel aan het werk gezet om dat manco te fixen. Het duurde even en er waren drie man voor nodig maar de airco werkt nu continue en da’s geen luxe in dit klimaat.

We hadden geen wekker gezet vandaag maar door alle geluiden van buiten waren we toch om acht uur allebei al klaarwakker. Ook ‘s nachts waren we wakker geweest vanwege veel te veel gruwelijk lastige imams die het nodig vonden om via een luidsprekerinstallatie een potje te gaan zitten schreeuwen om vrome moslims aan het bidden te krijgen. Ik heb begrip voor elke moslim die die imams de dikke vinger geven  en lekker in hun bed blijven liggen. Wij bleven ook lekker liggen en vielen gelukkig even later weer in slaap.

Het ontbijt was ook deze dag niks meer of minder dan twee stukjes toast met jam en een vruchtensapje. De “westerse” ontbijten in Indonesië gaan we zeker niet missen. De lokale ontbijten zijn vaak wel erg uitgebreid maar ik vertik het om ‘s morgens een bord nasi naar binnen te werken.

Na nog wat geprul op de kamer liepen we de stad in. De Malioboro is dé winkelstraat in Yogyakarta. Via deze straat liepen we naar het paleis van de sultan die we wilden gaan bezoeken. Er waren inderdaad erg veel winkeltjes in deze straat maar het internationale karakter ontbrak. Het waren veelal souvenirsstalletjes en kledingzaken. Omdat we toch geen souvenirs meer nodig hadden liepen we stevig door en zo waren we in een minuut of vijfentwintig bij het paleis. Er is nog steeds een heuse sultan in Yogyakarta en wij wilden wel op de koffie. De beste man is geen heerser meer in de oude zin van het woord sultan maar is een politicus en gouverneur van de provincie Yogyakarta.

Voor 15.000 rupiah kochten we een toegangskaartje en voor nog eens 1000 rupiah mochten we ook fotograferen. In een ontvangsthal zagen we de troon van de vorst staan. Achter die hal waren nog wat verveloze gebouwtjes met daarin wat gebruiksvoorwerpen en wat foto’s, maar meer viel er niet te zien. We begonnen te twijfelen of we wel goed zaten. Een gids die we aanspraken vertelde ons dat het eigenlijke paleis achter de gebouwen waar wij waren lag, maar dat het gesloten was vanwege schoonmaakwerkzaamheden na de bruiloft van één van de vier dochters van de sultan. “Hebben wij weer” dachten we, maar lekker eigenwijs als we zijn liepen we daarna toch naar het eigenlijke paleis om daar tot de ontdekking te komen dat het paleis gewoon te bezichtigen was. We moesten wel weer opnieuw een kaartje kopen maar met een prijs van 15000 rupiah (1 euro) is dat geen enkel probleem.  Nu konden we een kijkje nemen in tal van gebouwen met vanalles en nog wat over het leven en de geschiedenis van de huidige sultan en zijn voorvaderen. Vermeldenswaard zijn de medewerkers van het paleis die traditioneel gekleed gingen met ieder een kris (Indonesische dolk) op hun rug.

Het was ruim twaalf uur geweest toen we weer buiten kwamen. De sultan zelf hadden we niet gezien. Hij had het kennelijk te druk met staatszaken.

Volgende stop was bij het voormalige Fort Vredeburg. Dit fort was in 1765 gebouwd om de toenmalige gouverneur te beschermen. Nu is het een museum over de geschiedenis van Indonesië. We konden er gratis in maar dat was niet voor niets zo. Er werd namelijk druk gerenoveerd en we konden alleen een paar diorama’s bekijken over de onafhankelijksheidstrijd van de Indonesiërs. We stonden dan ook eerder weer buiten dan gedacht.

We liepen nog een tijdje door een grote markthal maar we hadden trek in eten en daarom gingen we daarnaar op zoek. Nu is Yogyakarta een grote stad en zeker in Indonesië heb je overal eetgelegenheden, maar dat viel in het centrum van de stad erg tegen. We kwamen uiteindelijk uit bij een Dunkin’ Donuts en aten daar ..... juist ja, wat donuts.

De rest van de middag waren we in het hotel te vinden. Daar hadden ze een zwembad en het water koelde ons heerlijk af. Meerdere groepsleden dachten er zo over want op een gegeven moment lag de overgrote meerderheid van de groep in het water.

‘s Avonds aten we in het enige fatsoenlijke restaurant in de stad. Het eten was dan ook erg lekker hoewel de porties klein waren. Omdat het voedsel snel gereserveerd werd, waren we op tijd weer klaar en vonden we op onze kamer nog tijd om dit blog bij te werken.