De plantage

Vandaag een lekker luie dag. Pas ‘s middags zouden we wat gaan ondernemen buiten het hotel en tot die tijd konden we lekker luieren. Toen we rond negen uur eens opstonden scheen de zon al lang en breed aan een wolkeloze hemel en was het al warm. Het ontbijt was een verademing. Na twee en een halve week toast met jam of ei, waren er hier broodjes en pannenkoekjes en er was zelfs kaas. We aten dan ook veel meer dan we de afgelopen weken hadden gedaan.

In de schaduw van de veranda van ons huisje zaten we een tijdje wat te lezen voordat we het lekkere koele water van het zwembad indoken. Daar was het goed toeven hoewel we wel moesten oppassen niet te verbranden.

Rond een uur of twaalf gingen we met de groep mee naar een plantage iets buiten Kalibaru. Deze plantage behoorde tot een stichting die ook een schooltje voor weeskinderen beheerde. Toen we daar aan kwamen kwamen al meteen kinderen naar ons toe gehold en werden we begroet met een bamboecorsage. We zouden hier uitleg krijgen over het gebruik van Indonesische kruiden en we zouden er zelfs mee gaan koken. Zover was het echter nog niet. Een dame gaf eerst uitleg over over al die kruiden en vruchten en af en toe liet ze ons ook wat proeven. Wat daarna kwam maakte helder duidelijk dat alles van dit bezoek geregisseerd was. We kregen achtereenvolgens het maken van palmsuiker en het branden van koffie te zien. Steeds als de groep in het zicht kwam begon men met de demonstratie. De dames van het koffiebranden maakte het heel bont door met een zwaar accent “Koffie, koffie, lekker bakkie koffie” te zingen.

Vervolgens werden we een meer dan honderd jaar oude tuin in genomen die werkelijk schitterend was. Overal zagen we planten die we herkenden als kamerplanten bij ons maar die hier zeer uitbundig groeiden. Tussen al die bloemen en planten stonden de kruidenstruiken en -bomen. Toch leuk om te zien waar al onze kruiden vandaan komen.

Toen we bij een durianboom aankwamen, kregen we de gelegenheid om deze gruwelijk stinkende vrucht eens te proeven. Ron liet die kans niet onbenut. Hij vond de smaak net zo vies als de lucht die van de vrucht af kwam. Geen durians meer voor Ron. Nicky zag al helemaal af van proeven.

Pal aan de fantastisch mooie tuin lagen wat sawa’s. Ze lagen er mooi bij in het zonnetje en dus werden ze veelvuldig gefotografeerd.

Toen we weer terug kwamen bij de gebouwtjes van de plantages had men daar voor ons tafeltjes en stoeltjes neer gezet. Toen we eenmaal zaten werden kinderen van diverse leeftijden uit het weeshuis opgetrommeld om voor ons te dansen. Doorgaans houden we niet zo van dit soort voorstellingen, maar de kinderen waren aandoenlijk en met hun kleurrijke pakjes aan waren ze een mooi doelwit voor onze camera’s.

Eindelijk begon de kookles. We zouden twee gerechten klaarmaken; kip in een kokossaus en een tempeh-sambal. Een man legde eerst uit hoe en wat en daarna mochten we zelf aan de gang. Niet iedereen had er veel zin in maar wij vonden het wel leuk. Ron heeft zelfs nog geruime tijd in de pannen staan roeren om het sambalgerecht klaar te maken. Tijdens de lunch aten we op wat klaar gemaakt was plus nog wat andere gerechten. Al met al was het een leuke excursie ook al was hij helemaal geregisseerd en hadden we een leuke middag.

Tegen vieren waren we terug in het hotel waar we meteen het koele zwembad indoken om af te koelen. Na een douche werd er geapperetieft tot aan het diner. Omdat er niks anders in de buurt van het hotel was, aten we hier maar dat was goed en het was er gezellig.