Onderweg naar Medan
Met de boot van het hotel werden we in drie kwartier weer naar Parapat gebracht. Op het dek zitten was er nu niet bij omdat het flink bleef regenen. De afstand van Parapat naar Medan bedraagt zo’n 170 kilometer. Daar zouden we nagenoeg de hele dag over doen. Het verkeer rondom de dorpen en steden is zo chaotisch en de wegen zijn zo overvol, dat je blij mag zijn als je 30 kilometer per uur kunt halen.
Zonder noemenswaardige stops kwamen we tegen tweeën in de buurt van Medan. Hier begon de ellende pas goed. Op de belangrijkste toevoerweg naar de stad was een verkeersongeval met dodelijke afloop gebeurd. De politie was ter plaatse onderzoek aan het doen en daartoe moest de toch al overvolle weg, gedeeltelijk worden afgesloten. Gevolg was dat we een uur deden over een afstand van zo’n 500 meter. Van traffic management heeft de Indonesische politie klaarblijkelijk nog nooit gehoord. Door deze vertraging was het half vijf voordat we stopten voor de deuren van ons hotel in Medan. We zouden hier maar één nacht blijven en dat vonden we helemaal geen probleem. Medan is een lelijke, stinkende en veel te drukke stad.
Ons hotel was wel in orde. De kamer zag er prima uit, uit de douchekop kwam een flinke straal warm water en we hadden zelfs wifi op de kamer. Om toch nog iets te zien van Medan gingen we meteen op pad. Vlakbij ons hotel ligt de Masjid Raya, de grootste moskee van de stad, ontworpen en gebouwd door Nederlanders nota bene. Die wilde we wel eens een keer gaan bekijken. Om er binnen te komen moesten we per persoon 5000 rupiahs betalen. Heel apart; entree voor een gebedshuis waar iedereen in en uit liep, maar we waren nieuwsgierig dus betaalden we. In ruil daarvoor werden we wel voorgesteld aan een jongeman, ook Eddy genaamd, die erg goed Nederlands sprak ondanks het feit dat hij nog nooit in Nederland was geweest. Hij zou ons rond gaan leiden en gaf in accentloos Nederlands tekst en uitleg.
Wij volgden Eddy gedwee, de dames keurig voorzien van een sluier en binnen iedereen op blote voeten. Wat ons aan de moskee opviel was dat hij in slechte staat van onderhoud verkeerde. Ruitjes waren gebroken en overal was de verf afgebladderd. Hier ging het geld duidelijk niet op aan het onderhoud van de moskee. Wat ons ook opviel was dat er in de moskee niet alleen maar gebeden werd. Midden in de gebedsruimte voor de mannen lag een peuter te slapen en buiten bij de deur lag ook een man in diepe slaap.
Hetgeen Eddy ons liet zien en vertelde was zeker interessant, maar omdat we deze dag de lunch hadden overgeslagen, hadden we allebei gruwelijk veel honger. We verlieten daarom de moskee voortijdig en gingen bij een winkelcentrum aan de overkant van de straat op zoek naar wat te eten. Eten was er genoeg maar het waren alleen maar fastfoodketens en daar hadden we geen zin in. Ook een nabijgelegen foodcourt kon ons niet bekoren. Uiteindelijk vonden we een terrasje waar men chocoladebroodjes verkocht. Die kochten we een paar om er achter te komen dat die dingen overvol zaten met een soort Nutella. Zeker Ron die zich niet al te best voelde ging bijna over z’n nek bij zoveel calorieën. We besloten daarop terug naar het hotel te gaan. Tegenover het hotel ontdekten we een heuse bakkerij waar we wat gewonere broodjes kochten die we op de kamer opaten. ‘s Avonds waren we druk met internetten. We hadden al een week geen internetverbinding gehad en het was tijd dit blog bij te werken. Ook gingen we op tijd slapen in de hoop dat Ron zich morgen beter zou voelen.
Reacties