Vandaag weer een hele dag te besteden in Hanoi. We hebben het meeste in de stad al wel gezien maar de belangrijkste attractie nog niet; het mausoleum van de grote roerganger van Vietnam, Ho Chi Minh. Net als Lenin en Mao is het lijk van de in 1969 gestorven staatsman gebalsemd en voor het publiek te bezoeken. Wij wilden wel een kopje thee met "Oom Ho" gaan drinken.
Het mausoleum ligt een paar kilometer van ons hotel vandaan. We besloten te gaan lopen. Niet alleen vanwege het prachtige weer, maar ook omdat we geen enkele taxichauffeur hier meer vertrouwen. Op de kaart hadden we de kortste weg uitgezocht, maar die konden we niet lopen omdat er een groot militair complex op die route lag en dat was voor ons verboden terrein. Bij elke ingang stonden zwaar bewapende militairtjes. Ze waren nog wel zo vriendelijk om "sorry" te zeggen dat we er niet door mochten. Uiteindelijk bereikten we via de sjieke ambassadewijk het gigantisch grote en best wel lelijke mausoleum. Hier waren de vele militairen niet zo vriendelijk. Met indringende fluitjes werd je naar de juiste ingang gedirigeerd. Daar moesten we in een keurige rij gaan staan en was er de obligate scanner zoals je die ook op elk vliegveld vind. Onze camera's mochten niet mee naar Oom Ho. Die dienden we in te leveren en zouden we na ons bezoekje weer terug krijgen. Verder diende je fatsoenlijk gekleed te zijn, mocht je bij en in het mausoleum niet meer praten en/of lachen. Alles werd zeer strikt gehandhaafd door mensen die volgens ons nog nooit in hun leven hadden gelachen. Een erg gezellig bezoekje beloofde het niet te worden. Toch wilden we Ho Chi Minh wel eens zien en daarom conformeerden we ons maar aan alle regeltjes. Netjes in een rij betraden we het mausoleum alwaar we niet mochten stoppen. Nicky liep wat te langzaam volgens één van de bewakers en moest harder door lopen. Het moet gezegd worden, Ho Chi Minh lag er na meer dan 40 jaar nog keurig bij; alsof ie gisteren pas het loodje had gelegd. Dit met dank aan de Russen en een jaarlijkse onderhoudsbeurt. Binnen een paar minuten stonden we weer buiten en kregen we keurig onze camera's terug.
Achter het mausoleum brachten we nog een uurtje door bij een Chinees tempeltje en de "One Pilar Pagoda", een kleine pagode van meer dan duizend jaar oud, voordat we naar het centrum terug liepen. We lunchten deze dag in het Hilton hotel. We aten lekkere croisants en wat gebak. Heerlijk, maar de prijs was er ook naar.
's Mddags hadden we het druk met op een bankje aan het meer zitten en met het gadeslaan van alles wat er voorbij kwam. Vooral de diverse bruidjes trokken onze aandacht weer. Om half vier bezochten we een voorstelling in het beroemde waterpoppentheater. Onder water worden oude Vietnamese poppen kunstig aangestuurd. Dit alles onder begeleiding van een live spelend orkest. Gedurende een uurtje werden tien kleine toneelstukjes opgevoerd. Alles heel kundig gedaan en leuk om te zien en te horen. We hadden geluk met onze kaartjes. We zaten op rij twee met niemand voor ons. Daardoor konden we aardige foto's maken, voor zover dat mogelijk was in het donkere theater.
's Avonds deden we niet zoveel meer. Beiden zijn we verkouden geworden van de nietsonziende airco in de nachttrein en daarom hielden we het bij een dineetje in ons inmiddels favouriete restaurant Tamarind Café en gingen op tijd slapen.
Reacties